Johannes

De eerste lezing van vandaag - uit de eerste brief van Johannes - eindigt met: We schrijven u deze brief om onze vreugde volkomen te maken.

Waarin bestond de vreugde waarover Johannes en de zijnen schrijft ?
Ik vermoed dat het ging om het kennen van de Heer, zoals we in de zinnen daarvoor lezen. Hem kennen, Hem gezien en aangeraakt hebben, Hem ontmoet te hebben, gaf hen schijnbaar een onnoembare vreugde.
En toch ontbrak er iets aan hun vreugde. Namelijk het meedelen van de Heer. Zij doen dat op die moment doorheen een brief, en dat maakt hun vreugde volkomen, zo schrijft hij.

Lieve mensen, ik denk dat velen van ons vrede en vreugde ervaren in hun geloofsleven. Deze innerlijke vreugde kan zich manifesteren in momenten van gebed, tijdens een eucharistie, bij het lezen van de Schrift. Maar ook in handelingen als het schenken van vergeving, delen met wie minder heeft, gewoon daden (soms hele kleine) van liefde, kan ons hart veel vrede en vreugde schenken.
Maar er is iets dat onze vreugde nog 'voller' kan maken. En dat is het 'meedelen van de Heer': verkondiging, op welke wijze ook.

Als gelovige gemeenschap durven we dat soms te weinig, denk ik. Niet dat we ten allen tijde over Jezus moeten praten. Het zit 'm niet in het praten alleen. Maar we schuilen ons - denk ik - te vaak achter een zogenaamde bescheidenheid waarin we ons goed voelen juist omdat we niet over Hem moeten praten.
Bescheidenheid siert, da's duidelijk. Maar er bestaat ook een soort bescheidenheid die vals is, omdat ze niet zuiver is, en als drogreden gebruikt wordt om te zwijgen.

Als ik mag zou ik graag een hulpmiddel aanreiken om momenten te scheppen waarin over God, Jezus, de Bijbel, ons geloofsgoed, Kerk, de liefde in het algemeen,... kan gepraat worden.
Dat middel is de vraag aan Jezus om zulke momenten te geven in de loop van de dag. Dus bij je ochtendgebed eenvoudig vragen aan de Heer of Hij ons momenten zou geven waarin Hijzelf zich kan openbaren doorheen een goed gesprek. En je zult merken - echt waar - dat er zulke momenten in de loop van de dag zullen ontstaan. Vraag en je zal verkrijgen...
Van belang is op die moment niet de held te willen uithangen, geen knappe theologisch goed uitgebouwde zinnen te willen maken, niet rond de oren willen slaan met allerlei citaten uit Bijbel, heiligenlevens of wat dan ook. Nee, op die momenten moeten we rustig innerlijk in de Heer blijven, vertrouwend dat Hij het gesprek zal leiden. De Geest zal u woorden ingeven… weet je wel.
Het gesprek dus niet toe-eigenen, maar juist uit handen geven, en zelf gewoon instrument zijn van het gebeuren.

En dat, lieve mensen, geeft inderdaad vreugde, omdat je diep vanbinnen aanvoelt en weet dat het de zending van ieder christen is de goede boodschap uit te dragen doorheen woord en daad. Het is een vreugde als gevolg van het staan in Gods gloed, van je toevertrouwen aan het waaien van zijn Geest.

Laten we ons niet verschuilen achter een valse bescheidenheid, maar laten we vrijmoedig (lees: vrij en moedig) ook eens over Jezus praten. Het kan je misschien verbazen, maar vele mensen - meer dan we doorgaans vermoeden - hebben ontzettend deugd aan zo'n gesprek, om de eenvoudige reden dat dergelijke gesprekken werkelijke dorstlessers zijn.

En er is veel dorst hoor.

Verkondiging… ook dat is Kerstmis.

kris