zondag 3 advent - C

Vandaag geef ik graag het woord aan aartsbisschop Vincenzo Paglia, voorzitter van de Pauselijke Academie voor het Leven, en tevens spiritueel raadgeven van de Gemeenschap Sant’Egidio. Onderstaande overweging is ontleend aan ‘Het Woord van God elke dag' - 2022 - Vincenzo Paglia, uitgegeven bij Halewijn.

De derde zondag van de advent brengt ons bij de oevers van de Jordaan aan de zijde van Johannes de Doper, die het ‘goede nieuws’ verkondigt. En samen met de menigte die naar de profeet toestroomt, vragen wij ook aan de Doper “Wat moeten we doen?”
Het is dezelfde vraag die de menigte op de dag van Pinsteren stelt nadat ze Petrus hebben horen preken. Ja, wij moeten ons hart laten raken door de prediking van Gods woord, zodat wij kunnen vragen welke voor ons de weg van de verandering is: “Wat moeten we doen?” Dat is de vraag van deze advent.
Vaak zijn we vol van onszelf, van onze gewoonten, zwellen we van trots en denken we dat we alles gedaan hebben wat we konden doen. En daardoor geraken we niet verder. Met deze berustende houding sluiten we de deur van ons hart.

Het antwoord van de Doper is eenvoudig en concreet. Tot de toehoorders die naar hem gekomen zijn, zegt hij: “Wie twee stel onderkleren heeft, moet delen met wie er geen heeft, en wie eten heeft, moet hetzelfde doen”. Dat is een duidelijk antwoord op de vraag hoe we de hongerigen kunnen voeden en hoe we de armen kunnen kleden. Hoe kunnen wij trouwens op ons gemak blijven als zovelen in de wereld geen eten en geen kleding hebben? Dat is een van de prangende vragen van onze tijd, nu de armoede wereldwijd is toegenomen, ten dele ook als gevolg van de pandemie.
Gelovigen zijn geroepen om hun hart nog meer te verruimen voor liefdadigheid, om nog meer ruimte te maken voor de armen en de zwakken zodat “geen van deze kleinen verloren gaat”. (Mt.18,14)

De Doper vervolgt: “Vorder niet meer dan wat jullie is opgedragen”, dat wil zeggen: volg niet de vraatzucht van je instincten en laat je niet knechten door je behoeften na te jagen. De dagelijkse sleur van het leven kan onze deze woorden doen vergeten en ons gulzig maken. Johannes vraagt ons om een ernstig, eerlijk en loyaal te worden.

Hij spoort de soldaten aan om het geweld af te zweren, om anderen geen kwaad te doen. Met eenvoudige woorden voegt hij eraan toe: “Jullie mogen niemand afpersen (…), maar neem genoegen met je soldij”. Een oproep dus tot zachtmoedig en menselijk gedrag tegenover anderen, wie zij ook zijn en wat hun functie ook is. Een oproep ook om tevreden zijn. Dat is geen uitnodiging om te berusten, het zijn eerder woorden die ons wijzen op onze begrenzingen, op de wijsheid om niet achter onze eigen verlangens en bevredigingen aan te hollen en de een na de andere te consumeren.

De prediking van de Doper nodigt ons uit om naar de wereldwijde horizon te kijken. Johannes weet dat hij niet de Messias is en zegt heel duidelijk: “Maar er komt iemand die machtiger is dan ik; ik ben het zelfs niet waard om de riemen van zijn sandalen los te maken. Hij zal jullie dopen met de heilige Geest en met vuur”. Maar Johannes is zich ook bewust van zijn verantwoordelijkheid om een “stem” te zijn die roept, zelfs tot het martelaarschap toe. Net als Johannes de Doper zijn ook wij ons bewust van onze eigen kleinheid, maar ook van onze verantwoordelijkheid om het “goede nieuws” van het koninkrijk van God aan allen te verkondigen.