maandag in de 14e week door het jaar

DE LADDER VAN GODS BARMHARTIGHEID

Zaterdag benadrukten we in Van Woord naar leven hoe Genesis geen verhaal is van voorbeeldige mensen, maar van feilbare levens waarin God zijn belofte gestand doet. Broederstrijd, leugens, afgunst, seksueel misbruik – het zit er allemaal in. Toch spreekt God precies in die werkelijkheid zijn Woord van trouw.

Vandaag treffen we Jakob op de vlucht. Niet uit vroomheid, maar omdat hij zijn broer bedroog. Hij is op de dool, bang voor de gevolgen van zijn daden. Hij zoekt God niet. En toch openbaart God zich. In zijn slaap ziet hij een ladder die hemel en aarde verbindt. Engelen gaan op en neer. En God zegt: “Ik sta je terzijde.”

Dat is geen woord voor wie alles op orde heeft, maar voor wie gestruikeld is. Voor wie zich schuldig weet, voor wie zich afgewezen voelt. En dan gebeurt het onverwachte: de hemel gaat open. Jakob ontvangt de zegen. Hij ontvangt die als genade, absoluut niet als verdienste. Deze plek zal hij noemen: Betel – huis van God.

Hoe vaak ervaren ook wij dat we vastgelopen zijn? Dat we geen uitweg zien, dat we leven met mislukkingen of fouten die we liever vergeten? De maatschappij, en wij mensen, zijn vaak hard voor wie faalt. Oordeel is snel geveld. Maar God opent wegen waar wij alleen falen en zonde zien. Zijn blik bevrijdt waar wij veroordelen.

De zon - zo lezen we - is onder, en Jakob moet halt houden. Hij kan niet anders dan gaan liggen, alleen met zijn gedachten, ver weg van huis. Ook wij komen soms op zo’n plek terecht: wanneer ons leven stokt, wanneer we niet meer vooruit kunnen. Ontgoocheling, schuldbesef, innerlijke vermoeidheid, soms zelfs ziekte - het zijn momenten dat de gordijnen zich sluiten en we de ervaring hebben dat het licht uitgaat.

Maar, lieve mensen, konden we dit maar zien: uitgerekend dáár spreekt God, en nodigt Hij uit om - in Hem - op te staan. Niet om wat we gedaan hebben, maar om wie Hij is: een God die nabij komt. De ladder tussen hemel en aarde is geen vreemd symbool uit een oud boek. Ze is het beeld van Gods initiatief om ons bestaan met de hemel te verbinden.

De ladder komt tot in het hart van ons leven, hoe diep we ook gevallen zijn. Jakob is ons tot spiegel. Zijn verhaal zegt ons: ook al heb je het zelf verknoeid, de Heer is op deze plaats. En laat ons hopen dat we met Jacob mogen zeggen: “Ik wist het.” Elke plek van leegte kan een Betel worden, een huis van God, als we ons openstellen voor zijn aanwezigheid.

In het evangelie van vandaag raakt Jezus een gestorven meisje aan. Hij wekt haar tot leven. Een vrouw die zich verborgen hield, wordt door Hem gezien en genezen. Waar mensen afhaken, gaat Hij binnen. Waar men zegt, zelfs al lachend en spottend: het is voorbij, daar zegt Hij: ze slaapt. En Hij pakt haar bij de hand.

De ladder van Jakob wordt zichtbaar in Jezus. Hij is de verbinding tussen hemel en aarde. In Hem daalt de genade af tot in onze broze levens. En wie zich door Hem laat aanraken, wordt opgetild. Telkens opnieuw.

Laat ons niet aan de kant blijven staan wanneer deze stroom van genade ons aanraakt.

Laten we bidden

God van Nabijheid,
in de leegte die wij vrezen
bent U al lang aanwezig.
Wanneer wij niet weten waarheen,
richt U ons op van binnenuit.
U bent de stem die ons niet veroordeelt,
maar ons roept bij onze naam.
Open onze ogen voor het onverwachte
en maak van onze omwegen
een weg naar U toe.
Door Christus, onze Broer en Heer.
Amen.

Geliefde mensen, moge wij met een ontvankelijk hart de treden herkennen waarop God ons leven binnenkomt.
Een mooie maandag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Heb je ooit aangevoeld hoe de hemel het diepste van je bestaan raakt? Misschien juist op momenten dat het donker was en je nergens nog licht zag? Zie je dit als mogelijk, ook in jouw leven? Stel je de ladder van Gods komen voor. Niet als een fata morgana van je verbeelding, maar als een werkelijke kracht die je opricht.