donderdag in de 17e week door het jaar

GETEKEND DOOR DE WOLK VAN GODS NABIJHEID

Mozes - zo lezen we - richt de tent van samenkomst op, plaatst de ark van het verbond op haar plaats en spant het tentdoek eroverheen. Het draagbare tabernakel wordt opgebouwd, precies zoals de Heer het hem heeft opgedragen: een heilige ruimte, midden in het kamp. Wanneer alles klaar is, daalt de wolk neer. Gods majesteit vervult de tent, zo intens zelfs dat Mozes haar niet meer kan binnengaan. Het bijzondere aan die wolk is dat ze geen teken van stilstand is. Ze blijft niet op één plaats. Het is geen statisch symbool, maar een levende werkelijkheid die vraagt om gevolgd te worden. En dat is precies wat het volk doet. Telkens wanneer de wolk zich verheft, breken zij het kamp op en trekken met de Heer mee. Het is de Heer die voorgaat, en het volk volgt Hem, stap voor stap. God is in hun midden, en Hij geeft richting aan hun leven.

Dat oude tabernakel, met zijn ark en voorhangsel, verwijst ons als vanzelf naar het tabernakel in onze eigen kerken. Ook daar is God aanwezig - niet meer in een wolk, maar in de gedaante van Brood. Hij lijkt verborgen, opgesloten misschien, maar niets is minder waar. In de Eucharistie woont Christus te midden van zijn volk, en wie voor Hem knielt, weet: Hij is nabij, als het levend hart van de Kerk.

Zoals de Heer met Israël meetrok in de woestijn, zo trekt Christus met ons mee: dag na dag, stap voor stap. Het vuur dat toen in de wolk brandde, is nu het vuur van zijn liefde – tastbaar en kwetsbaar tegelijk – in het Brood dat wij ontvangen. Vanuit die sacramentele bron wil zijn liefde ook ons dagelijks leven doordringen. Als wij Hem in geloof ontvangen, zal in ons het verlangen groeien om zelf een levend tabernakel te zijn: een mens in wie Christus woont, in het verborgene én in het concrete van ons dagelijks leven.

Christus wil immers niet blijven rusten achter verguld metaal bij een godslamp in de donkerte van een kerk. Hij wil opstaan in ons leven, in de gemeenschap die Hij bij elkaar brengt. De Eucharistie vieren en ontvangen is niet vrijblijvend: ze is bedoeld om vrucht te dragen in de wereld. Gods nabijheid zoekt nu eenmaal een weg in onze daden, in ons leven.

En zoals het sleepnet in het evangelie alles bijeenbrengt, zo trekt Gods aanwezigheid de hele mensheid samen naar zijn hart. Geen vis blijft onopgemerkt, geen leven buiten beeld. De ware kunst van het leven bestaat erin ons te laten leiden door Hem. Niet wij staan in het centrum, maar God, die - in Christus - in ons wil wonen en leven. Laten we dat goed voor ogen houden.

Laten we bidden

Heer Jezus,
U bent in ons midden aanwezig,
verborgen in het Brood,
levend in het hart van de Kerk.
Moge uw liefde in ons wonen,
zodat wij mensen worden
die U dragen in de stilte van onze ziel
en in het concrete van elke dag.
Maak van ons een levend tabernakel
dat uw nabijheid zichtbaar maakt
in de wereld ons gegeven.
In uw naam.
Amen.

Geliefde mensen, moge ons leven doordrongen zijn van Gods nabijheid, zodat wij in eenvoud en trouw zijn licht mogen meedragen en uitstralen, waar wij ook gaan.
Een vredevolle vrijdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Sta stil bij Gods nabijheid in jouw leven. Hij wil met je meetrekken, je vormen en leiden. Kun je je hele persoon aan Hem toevertrouwen? Kun je je aan Hem geven, zoals Hij zich - in Christus - aan jou geeft in de Eucharistie?