Van Woord naar leven

"IK IN HEN EN U IN MIJ" Onze roeping ontstaat in het gebed van Jezus tot de Vader: “Laat hen allen één zijn, Vader.” In deze woorden vinden we de kern van ons geloof. Jezus spreekt dit gebed uit op een moment van diepe verbondenheid met de Vader. Hij draagt zijn leerlingen aan Hem op, en in hen ook allen die Hem zouden leren kennen. Zo mogen wij leven onder de adem van Jezus’ gebed, gedragen door Hem. Een mooie gedachte, toch? Deze eenheid met Jezus is geen bijkomstigheid. Ze behoort tot het hart van ons gelovig bestaan. Wie zich toevertrouwt aan Christus, wordt binnengeleid in de liefde die Hem met de Vader verbindt. Dat is een eenheid die ons niet enkel overstijgt, maar ook heel persoonlijk raakt. Ze opent ons hele zijn voor het grotere verband en het geheel waarin wij leven. In die verbondenheid met Jezus vinden we richting. Hij is het centrum van ons bestaan, het hart van de Kerk, de bron van wie wij zijn. “Ik in hen en U in Mij.” Het is een geestelijke ruimte waarin...

LOFZANG OP GODS BARMHARTIGHEID Het feest van Maria Visitatie viert de ontmoeting tussen twee vrouwen die drager zijn geworden van een belofte groter dan henzelf. Maria, pas zwanger van Jezus, haast zich naar haar nicht Elisabet, die op haar oude dag Johannes de Doper draagt. In die ontmoeting wordt God tastbaar, jubelen de kinderen op, en wordt de lofzang van Maria geboren: het Magnificat. Twee generaties, twee moeders, twee kinderen – samen verbonden in een heilig moment van herkenning. Wat verborgen was, wordt benoemd: de Messias leeft, en zijn komst brengt vreugde. In dit tafereel zien we de vervulling van Gods belofte, groots in betekenis, maar verborgen in eenvoud: een groet, een sprong van vreugde, een woord van zegen. De profeet Sefanja – zo lezen we in de eerste lezing – heeft die vreugde eeuwen tevoren al bezongen: “De Heer, je God, is in je midden, een held die je bevrijdt.” Wat hij aankondigt, vol hoop en verwachting, krijgt gestalte in het huis van Elisabet, in de intim...

WAT BLIJFT ALS ALLES BREEKT De lezing uit de Handelingen voert ons naar Korinte, waar Paulus het geloof verkondigt te midden van spanningen. In een visioen bemoedigt de Heer hem: “Wees niet bang, maar blijf spreken en zwijg niet. Ik sta je bij.” Geen vroom woord, maar een oproep tot trouw in een context waarin dreiging voelbaar is. Paulus krijgt niet de raad om zich terug te trekken, maar de opdracht om te blijven staan in een stad waar de weerstand tegen hem groeit. De Heer belooft geen kalme toekomst, maar aanwezigheid. Hij zegt: “Niemand zal je een vinger uitsteken om je kwaad te doen.” Maar we weten dat Paulus later wél vervolgd zal worden, zelfs gevangen genomen en terechtgesteld. Die belofte moet dus gelezen worden binnen een breder geloofsperspectief dan dat van tastbare bescherming. We gaan daar zo dadelijk dieper op in. In het evangelie lezen we iets gelijkaardigs. Jezus zegt: “Je zult huilen en weeklagen, terwijl de wereld blij zal zijn.” Hij voegt eraan toe: “Jullie v...

TUSSEN WOLK EN VUUR Op het feest van de Hemelvaart opent zich een poort naar een dieper verstaan van Gods nabijheid. Wat wij lezen als een afscheid, is in wezen het begin van een nieuwe aanwezigheid. Jezus onttrekt zich aan het oog, maar niet aan het hart van zijn leerlingen. Hij wordt niet minder nabij, maar op een andere wijze werkzaam. De leerlingen blijven eerst staan. Verstard. Met de ogen naar boven gericht. De wolk heeft Hem aan hun zicht onttrokken, maar ze blijven hopen iets terug te zien. Tot twee mannen in witte gewaden hen aanspreken, met een vermanende toon: “Wat staan jullie daar naar de hemel te kijken?” Hun blik moet anders worden. Wat zij ontvangen hebben, vraagt geen stilstand, maar een weg om te gaan. Vanaf dat ogenblik begint de beweging van de Kerk. Vanuit Jeruzalem naar Judea, Samaria en verder. De richting is duidelijk: de wereld in. Niet omhoog, maar naar beneden, naar de mensen, naar de armen, de zieken, de verworpenen, de zoekenden, de eenzamen, de gevange...

PAULUS OVER DE ONBEKENDE GOD (Bij Hnd 17,15.22-18,1) Beste mensen, ik voel een enorme kracht in de woorden van PAULUS. Ook moed om het tegen een groep filosofen op te nemen. Die filosofen waren volgelingen van Epicurus (341-270 voor Christus). Hij leerde dat de goden een samenvoeging waren van atomen, en geen macht hadden. Epicuren geloofden niet in een onsterfelijke god en ook niet in een opstanding uit de dood. Op de markt redeneerden ze met Paulus, waarna ze hem meenamen naar de heuvel Aereopagus, een plaats waar recht werd gesproken. Deze filosofen daagden Paulus uit om over zijn visie te spreken. Paulus raakte daardoor in het geheel niet van de wijs, maar getuigde met vuur van zijn geloof in de God die alles geschapen heeft, de God die nabij wil zijn bij de mens. Al tastende kunnen mensen Hem vinden. Paulus was zijn toespraak zo origineel begonnen. Atheners, ik heb gezien hoe buitengewoon godsdienstig u in ieder opzicht bent. Want toen ik in de stad rondliep en alles wat ...

WAAR DE BARST LICHT DOORLAAT In de eerste lezing horen we hoe Paulus en Silas, gewond en opgesloten, midden in de nacht lofzangen aanheffen in de gevangenis. In het evangelie horen we hoe Jezus zijn leerlingen voorbereidt op zijn heengaan, en hen de komst belooft van de Pleitbezorger, de Geest van waarheid. Wat in het evangelie als belofte wordt uitgesproken, voltrekt zich in de eerste lezing: de Geest is aan het werk - niet zichtbaar maar krachtig en alles doordringend. Paulus en Silas zitten opgesloten in een kerker. Hun voeten vastgeklemd in het blok, hun lichamen getekend door slagen. Maar, belangrijk: hun hart is vrij. Zo vrij dat ze ervan zingen . Niet om te ontsnappen aan de werkelijkheid, maar omdat in hen een vuur brandt dat niets kan blussen. Dat is de Geest. Een mens mag geslagen worden, gefolterd, en zelfs gedood, aan de Geest kan men niet aan, en die is sterker dan welke vervolging ook. Hij is zo sterk dat zelfs de gevangenbewaarder ervan ondersteboven is. Ook hij wordt ...

WAAR KOFFIE GEURT EN HET EVANGELIE WEERKLANKT VINDT Het moet gezegd: vrouwen hebben vaak - meer dan mannen - oog voor ontmoeting en verbondenheid. In hoeveel huizen komen vrouwen niet samen om koffie te drinken, om bij te praten, om hun hart te luchten, om het over hun mannen te hebben ... Daar wordt het leven gedeeld: de zorgen over de kinderen, het werk, de relaties, de buurt, de hoop en het verdriet. Het is iets van alle tijden. In de eerste lezing lezen we dat Lydia samenkwam met andere vrouwen. Ze zochten elkaar op, verbonden door geloof en aandacht. Hun samenkomen was niet louter praktisch, maar droeg iets in zich van verlangen naar verbondenheid en gemeenschap. Het is precies in dat dagelijkse leven dat Paulus en Silas opduiken. Ze blijven niet op afstand, maar treden het leven van gewone mensen binnen. De jonge Kerk wacht niet tot mensen komen aankloppen, maar beweegt naar hen toe. Zoals ook Jezus zich bewoog onder de mensen, hun zorgen deelde, hun vertrouwen won en tot hen ...

LEVEN IN HET HIER EN NU Niet ver weg. Niet later. Niet verborgen in een heiligdom buiten ons bereik. God woont onder ons. Dat is de kern van het visioen van de heilige stad in de Openbaring van Johannes, zoals we in de tweede lezing lezen. Johannes beschrijft daar een stad die niet schittert door haar pracht omdat zij bewoond is door God zelf. Zij heeft geen tempel meer nodig. Geen afgebakende plaats van Gods aanwezigheid. Johannes schetst een toekomstbeeld, maar het hoeft geen verre droom te zijn. Het licht van die stad wil ons leven nu reeds verlichten. God is er, overal. In het hier, in het nu - en in wat nog komen zal. Dat nu is geen vage aanduiding van tijd. Het is het moment waarin wij leven, bewegen, ademen. Daar, precies daar, is Hij te vinden. In de ademhaling van de oude vrouw die op haar balkon naar de vogels kijkt. In de vermoeide ogen van een man die vergeeft. In het verlangen van een kind naar geborgenheid. Hij is in het heden, in het hier en nu, zoals Hij ook in de to...

LEVEN IN DE WERELD ZONDER VAN HAAR TE ZIJN Jezus zegt ons vandaag: ‘Als jullie bij de wereld zouden horen, zou ze jullie hebben liefgehad als iets van haarzelf, maar jullie horen niet bij haar, want Ik heb jullie uit de wereld weggeroepen.’ Wie zijn christen-zijn serieus neemt, zal altijd het kruis van de Heer aan zijn of haar zijde weten. Vroeg of laat komt men namelijk in conflict met de ‘wereld’, waar de drang naar macht en geld, status, het spel der competitie, en de verheerlijking van het ‘ik’ vaak de overhand hebben. Het vergt moed om daar afstand van te nemen en afstand te houden. Tegelijkertijd worden we wel degelijk door de Heer naar de wereld gezonden. Daar, en alleen daar, zijn we geroepen om in zijn naam de liefde van God gestalte te geven. De wereld is ons werkterrein. Maar het is volkomen mogelijk om Gods liefde in de wereld te belichamen door de wereld met haar mensen te omarmen, terwijl we toch onthecht zijn aan haar en tegelijk gehecht zijn aan Christus. In...

IK NOEM JULLIE VRIENDEN In het woonzorgcentrum waar ik werk, word ik vaak geraakt wanneer bewoners spreken over hun geliefde, die ze in veel gevallen al hebben moeten loslaten. Maar als ik hen vraag naar de schoonheid van hun relatie, komen er vaak zulke waardevolle herinneringen naar boven dat ze ons - bij wijze van spreken - tot tranen toe bewegen. En dat is geen kwestie van oppervlakkige sentimentaliteit, maar het gevolg van het beluisteren van doorleefde verhalen waarin liefde en toewijding een centrale plaats innemen. Als menselijke liefde zó schoon en diepgaand kan zijn, hoe groots is dan de liefde van de Heer voor ons? Hij noemt ons niet slaven, niet ondergeschikten, maar vrienden - in de diepe, religieuze en rijke betekenis van dat woord. Goddelijk én menselijk tegelijk. Goddelijk, omdat het God zelf is die ons zijn vriendschap aanbiedt. Wat een eer: Hij wil jouw vriend zijn, heel persoonlijk. Zoals het evangelie zegt: Hij kiest jou uit. Niet zomaar één iemand hier of ...

LEVEN IN DE VREUGDE VAN DE HEER Jezus zegt ons vandaag: ‘Blijf in mijn liefde: je blijft in mijn liefde als je je aan mijn geboden houdt, zoals Ik me ook aan de geboden van mijn Vader gehouden heb en in zijn liefde blijf. Dit zeg Ik tegen jullie om je mijn vreugde te geven, dan zal je vreugde volkomen zijn.’ Vandaag wil ik met jullie wat dieper ingaan op die ‘vreugde’ waarover Jezus spreekt. Net zoals de vrede waarover de Heer eerder deze week sprak, gaat het hier ook over een vreugde die Hij geeft. Wij mensen zijn niet de makers van deze vreugde. Nee, het gaat over een vreugde die haar wortels heeft in het bestaan van de Heer; meer bepaald in zijn Pasen. Hij schenkt ze ons. Of anders gezegd: Hij maakt ons deelgenoot van zijn eigen vreugde. Voor alle duidelijkheid: het gaat hier niet over een soort van oppervlakkige pretgevoelens of een beleving van feestelijke leut, ook niet over het gevolg van het creëren van sfeer met gekozen muziek of kaarsjes. Het gaat over een innerlij...

GROEIEN IN VRUCHTBAARHEID (bij Joh 15, 1-8)      Beste mensen, het Johannesevangelie is altijd heel verrassend. Soms denk je dat je het begrijpt, maar later verdiept zich de betekenis. Johannes gebruikt heel treffende beelden die aanspreken omdat ze uit het leven gegrepen zijn. Al heeft niet ieder van ons een wijnstok in zijn eigen achtertuin, en zeker ook niet altijd begrip over hoe je daarmee om zou moeten gaan, toch vertelt Johannes het zo dat je het beeld wel kunt verstaan. Als je een wijnstok zou hebben, dat moet je wel iets weten van groeien en bloeien en ook van snoeien. Van een tuinman zou je kunnen leren dat goed snoeien de productie van de vruchten alleen maar verbetert. Zelf had ik ook ooit druiven in mijn tuin, maar daar is het mee mis gegaan. Misschien had het ook wel met verkeerd snoeien te maken. Te veel of te weinig gesnoeid, of juist de verkeerde takken, of mogelijk was de plek niet geschikt of de voeding niet wat deze wijnstok nodig had. Jezus w...

'MIJN VREDE GEEF IK JULLIE' Onderstaande overweging is geïnspireerd door 'Bezinningen bij Gods Woord - van dag tot dag', destijds geschreven door de norbertijnen van Tongerlo. "Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie ." Die woorden klinken op een avond vol spanning. Jezus weet wat Hem te wachten staat. Hij wordt bespied. Zijn leven is bedreigd. Aan tafel heerst geen rust. De leerlingen zijn opgeschrikt, verward, op hun hoede. De voetenwassing heeft hen uit evenwicht gebracht. Eén van hen zal Hem verraden. De sfeer is broos. Alles ademt dreiging en onzekerheid. En juist dan spreekt Jezus van vrede. "... zoals de wereld die niet geven kan. " De vrede van de wereld blijkt broos en wankel. Akkoorden worden ondertekend, maar hun beloften verdampen sneller dan inkt kan drogen. Bommengeweld blaast wapenstilstandsverdragen aan flarden. Wie opkomt voor gerechtigheid verdwijnt achter tralies. Terwijl diplomatie de vrede bezweert, groeit in de...

BELICHAMING Vandaag zegt Jezus tot ons: ‘Wanneer iemand Mij liefheeft, zal hij zich houden aan wat Ik zeg. Mijn Vader zal hem liefhebben, en mijn Vader en Ik zullen bij hem komen en bij hem wonen. Maar wie Mij niet liefheeft, houdt zich niet aan wat Ik zeg.’ Het zijn niet mis te verstane woorden: houden van Jezus betekent doen wat Hij vraagt. Wie dat niet doet, kan wel zeggen dat hij van Jezus houdt, maar in werkelijkheid volgt hij Hem niet. Zoals het Bijbelcitaat van vandaag aangeeft, moet ‘houden van Jezus’ handen en voeten krijgen in ons dagelijks leven. Geloof zonder daden blijft leeg. Niemand heeft daar iets aan – wijzelf niet en onze naaste nog minder. Liefhebben vraagt actie, engagement, beweging. Het gaat niet alleen om goede bedoelingen, maar om daden van liefde. Zoals je misschien al gemerkt hebt - ik gebruik het vaak -, hou ik van het woord belichaming . Omdat het naar mijn aanvoelen iets wezenlijks zegt over ons geloof. Vroeger zei men: “God is vlees geworden.”...

GEWORTELD, GEVOED, GELEID Geloven is een pelgrimage: een tocht die zich ontvouwt terwijl we samen op weg zijn. Stap voor stap krijgt het geloof gestalte in ontmoeting, in volgehouden trouw, in het zoeken naar wat richting geeft. Het christelijk leven groeit langsheen het Woord dat ons aanspreekt, de gemeenschap die ons draagt, en de hoop die ons bezielt. Als christenen zijn we onderweg naar een leven dat geworteld is in Christus: leven dat zich uitdrukt in liefde, in gerechtigheid en in openheid voor Gods aanwezigheid en roepstem in onze wereld. In de lezingen van vandaag herkennen we drie lagen van die ene weg. In de Handelingen zien we hoe geloof ontstaat en groeit in volharding, en in de verbondenheid van mensen die verantwoordelijkheid opnemen. In de Apocalyps verschijnt het uitzicht op het einddoel van de tocht: Gods blijvende nabijheid, waarin alles tot rust en eenheid komt. En in het evangelie van Johannes wijst Jezus ons de richting aan: liefde als innerlijk kompas. Pa...

IN ZIJN NAAM, DE WERELD IN In de eerste lezing worden Paulus en Barnabas geconfronteerd met afwijzing. Wat begon met enthousiasme – bijna de hele stad kwam samen om naar het woord van de Heer te luisteren – eindigt in weerstand en zelfs verzet. Jaloersheid, laster en uiteindelijk verbanning zijn hun deel. Toch laten de apostelen zich niet uit het lood slaan. Ze spreken klare taal: “Aangezien u de boodschap afwijst, wenden we ons tot de andere volken.” En ze citeren de profeet: “Ik heb je bestemd tot een licht voor alle volken, om redding te brengen tot aan de uiteinden van de aarde.” Dit moment is geen voetnoot in de geschiedenis, maar een sleutelmoment in het zelfverstaan van de Kerk. Hier komt aan het licht dat het evangelie niet gebonden is aan één volk, één cultuur of één plek. Gods heil is universeel. De jonge Kerk leert zich openstellen voor de wereld, voor mensen van alle talen, levensomstandigheden en achtergronden. Deze zending tot de volken is niet optioneel of bij...

MIJN GOD EN MIJN AL ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven.’ Deze woorden richtte Jezus tot zijn leerlingen. Maar ze ook tot ons gericht. Vraag is: Kunnen wij nu op onze beurt ook tot Hem zeggen: ‘Heer, U bent mijn weg, U bent mijn waarheid, U bent mijn leven’? Mag Jezus werkelijk alles voor jou zijn: de inspiratie van je leven, de betekenis van je bestaan, de passie van je daden, de ziel van je liefde, de essentie van je wezen, het hart van je zijn? Met andere woorden: mag Jezus alles voor je zijn? Jezus alles voor je laten zijn betekent Hem met je meedragen als Degene aan wie je je toevertrouwt, aan wie je je hecht. Het is kiezen en toelaten dat Hij de weg van liefde in en met jou bewandelt. Het is je overgeven aan de heilige Geest, die jou in dit feest van liefde zal binnenvoeren. Dit kan diepgaande consequenties hebben. Want zoals we weten, is Jezus’ liefde geen oppervlakkigheid, geen kwestie van het volgen van eigen emoties gebaseerd op je eigen ik, geen kwest...

EEN TAAL VAN HOOP Wanneer Paulus en Barnabas in de synagoge van Antiochië worden uitgenodigd om een woord van bemoediging te spreken, grijpt Paulus het moment aan om Gods grote daden te verkondigen. Hij spreekt over Gods handelen in de geschiedenis: de uittocht uit Egypte, het leiderschap van David, en uiteindelijk de komst van Jezus. God heeft geleid, geroepen, gekozen, beloofd, gered. Hij is een levende God, die zijn volk niet loslaat. Paulus spreekt met vuur en overtuiging. Zijn woorden wekken verlangen: verlangen om die geschiedenis van heil beter te leren kennen en er deel van te worden. Morgen horen we hoe zijn toespraak verdergaat, wanneer hij zal spreken over de opstanding van Jezus. Maar vandaag wil ik stilstaan bij dat ene zinnetje, nog voor Paulus begint te spreken: ‘Broeders, als u voor de mensen een bemoedigend woord hebt, ga dan uw gang.’ En laten we dan aan onszelf de vraag stellen: hoe spreken wij tot elkaar? Hoe spreken wij in onze gezinnen en families? Hoe sp...