vrijdag in de 5e paasweek

IK NOEM JULLIE VRIENDEN

In het woonzorgcentrum waar ik werk, word ik vaak geraakt wanneer bewoners spreken over hun geliefde, die ze in veel gevallen al hebben moeten loslaten. Maar als ik hen vraag naar de schoonheid van hun relatie, komen er vaak zulke waardevolle herinneringen naar boven dat ze ons - bij wijze van spreken - tot tranen toe bewegen. En dat is geen kwestie van oppervlakkige sentimentaliteit, maar het gevolg van het beluisteren van doorleefde verhalen waarin liefde en toewijding een centrale plaats innemen.

Als menselijke liefde zó schoon en diepgaand kan zijn, hoe groots is dan de liefde van de Heer voor ons? Hij noemt ons niet slaven, niet ondergeschikten, maar vrienden - in de diepe, religieuze en rijke betekenis van dat woord. Goddelijk én menselijk tegelijk.

Goddelijk, omdat het God zelf is die ons zijn vriendschap aanbiedt. Wat een eer: Hij wil jouw vriend zijn, heel persoonlijk. Zoals het evangelie zegt: Hij kiest jou uit. Niet zomaar één iemand hier of daar, maar ieder van ons wordt persoonlijk aangesproken en geroepen. Alleen al die gedachte - dat jij vandaag door Hem bent uitgekozen – is iets om stil van te worden.
Zijn vriendschap is ook menselijk: als een vriend gaat Hij met ons mee door het leven. Eenvoudig en diepgaand. Waar we ook gaan of staan, Hij wijkt niet van onze zijde. Niet als een rechter, maar als een trouwe vriend die ons draagt en bijstaat. In relatie met Hem mogen we ontvangen, leven en geven. Wat een rijkdom.

Het mooie is dat deze vriendschap geen eenrichtingsverkeer is. Wederkerigheid vormt het hart van deze band. De Heer geeft zich aan ons, en wij geven ons aan Hem. Dat wederzijds geven heeft vruchtbare gevolgen: het zet ons in zijn zending. We worden erdoor geraakt en omgevormd.

Delen in zijn liefde wordt dan: het evangelie ter harte nemen. Niet vanuit een koud plichtsbesef, maar omdat het past bij wie we geworden zijn in onze vriendschap met Hem. Bijna een natuurlijke weg. Alsof je niet anders kan.

En ... je zal het met vreugde doen. Geen oppervlakkige vreugde, geen gemaakte blijheid, maar een vreugde die wortelt in het bestaan van de Heer. De vreugde van het evangelie, de vreugde van het kruis. Geen verheerlijking van het lijden, maar een lofzang op de liefde - de liefde die zichzelf geeft voor de ander.

In die vriendschap brengt de Heer ons ook samen als zijn mystieke Lichaam: de Kerk. Kerk-zijn overstijgt onze persoonlijke relatie met Hem en verruimt die tot gemeenschap. We worden geopend naar het grotere geheel waarvan Hij het levend hart is. Wat we in het klein beleven - ontvangen en geven - wordt nu gedeeld met velen. Van elkaar zullen we ontvangen, aan elkaar zullen we geven. Jezus blijft het centrum, maar het wordt een gedeeld gebeuren. Een feest van verbondenheid, van groei, van openheid.

Als broeders en zusters van elkaar mogen we zo in de wereld staan. De liefde die we onder elkaar ervaren, mogen we ook uitdragen. Van binnenuit zullen we ons aangespoord weten het lied van de liefde te zingen. Niet als betweters of wereldverbeteraars, maar als mensen die eenvoudigweg niet anders kunnen dan hun naaste liefhebben. Niet wollig, maar moedig. Vastberaden. Met volle overtuiging.

Laten we onze vriendschap met de Heer diep koesteren. Moge zij het hart van ons leven zijn, de geestkracht van ons bestaan. Mogen wij als Kerk beeld zijn van Gods liefde voor de mensheid.

Laten we bidden

Heer Jezus,
U noemt ons uw vrienden.
Laat uw vriendschap in ons wonen
en onze harten openen voor elkaar.
Moge uw liefde ons dragen
en ons tot teken zijn van uw trouw.
Amen.

Geliefde mensen, moge de vriendschap van de Heer ons hart vervullen en ons leven richting geven, dag na dag. Moge zijn liefde ons verbinden tot een gemeenschap van trouw en vreugde.
Een toegewijde vrijdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Hoe beleven wij onze vriendschap met de Heer? Is het meer dan alleen zeggen: “Heer, ik zie U graag”? Voelen we die band ook als een levende relatie, waarin geven en ontvangen elkaar versterken? En groeit uit die vriendschap een liefdevol leven, zichtbaar in onze houding van elke dag?