donderdag in de 4e paasweek

EEN TAAL VAN HOOP

Wanneer Paulus en Barnabas in de synagoge van Antiochië worden uitgenodigd om een woord van bemoediging te spreken, grijpt Paulus het moment aan om Gods grote daden te verkondigen. Hij spreekt over Gods handelen in de geschiedenis: de uittocht uit Egypte, het leiderschap van David, en uiteindelijk de komst van Jezus. God heeft geleid, geroepen, gekozen, beloofd, gered. Hij is een levende God, die zijn volk niet loslaat. Paulus spreekt met vuur en overtuiging. Zijn woorden wekken verlangen: verlangen om die geschiedenis van heil beter te leren kennen en er deel van te worden. Morgen horen we hoe zijn toespraak verdergaat, wanneer hij zal spreken over de opstanding van Jezus.

Maar vandaag wil ik stilstaan bij dat ene zinnetje, nog voor Paulus begint te spreken: ‘Broeders, als u voor de mensen een bemoedigend woord hebt, ga dan uw gang.’ En laten we dan aan onszelf de vraag stellen: hoe spreken wij tot elkaar?

Hoe spreken wij in onze gezinnen en families? Hoe spreken wij binnen onze geloofsgemeenschappen, onze parochies? Hoe spreken wij tot onze studenten, collega’s? Zijn onze woorden dragend, opbouwend, bemoedigend? Nemen wij de moeite om het goede te benoemen – in mensen én in situaties? Weten we elkaar te wijzen op wat hoopvol is, wat waarachtig en schoon is?

Of raken we - zoals zo vaak gebeurt - verstrikt in doemdenken en geklaag? We kennen de verzuchtingen - als het gaat over geloofsbeleving - maar al te goed: dat er steeds minder priesters zijn, dat jonge gezinnen afhaken, dat kinderen nauwelijks nog gedoopt worden, dat onze kerken leeglopen, dat er zo weinig nog over God gesproken wordt… En het is waar: dit alles raakt ons, ten diepste. Maar als we blijven steken in klagen en zuchten, wat wordt er dan nog opgebouwd?

Mensen, er is een andere manier van spreken. Een spreken dat recht doet aan de werkelijkheid, maar tegelijk getuigt van vertrouwen. Een spreken dat het goede en het ware versterkt. Een spreken dat gelovig is, omdat het rekent op Gods belofte, zoals Paulus dat doet. Een spreken dat ruimte opent voor christelijke hoop.

En laten we daarbij vooral geen angst hebben om over minder evidente thema’s te spreken. Wie spreekt er vandaag nog over gebed? Over wat het betekent om God te zoeken, Hem te ontmoeten - in het stille gebed, in de ander, in wat het leven op ons pad brengt? Spreken wij over Gods nabijheid, over zijn oproep in het dagelijks leven, over zijn roep tot een leven in hoop?

Juist zulke gesprekken hebben we nodig. Niet omdat ze alles oplossen, maar omdat ze aansteken. Ze maken iets wakker. Ze verbinden ons op een dieper niveau - met elkaar en met de Bron waaruit we leven. Dat hoeven niet altijd grote verklaringen te zijn, of theologische redevoeringen van de hoogste plank. Nee, eenvoudige gesprekken over God. En wel zo dat ze raken.

Misschien moeten we ons daar bewuster in oefenen. Iets vaker het gesprek aangaan over waar het als christen écht om gaat als het over God en Kerk gaat. Bemoedigend. Opbouwend.

Een bemoedigend woord is nooit klein. Het is altijd een teken van hoop. Moge het in onszelf en in anderen de vreugde wekken om het goede en het ware te doen.

Laten we bidden

Goede God,
U spreekt tot het hart van de mens.
Maak ons tot mensen van het woord.
Laat onze stem niet klagen, maar opbouwen,
niet ontmoedigen, maar hoop geven.
Leer ons over U te spreken,
in eenvoud en waarheid.
Geef dat onze gesprekken
uw nabijheid dragen
en dat onze woorden
het goede in elkaar opwekken.
Schenk ons de vreugde
van het bemoedigende woord;
klein, maar vol kracht.
In Jezus' naam.
Amen.

Geliefde mensen, moge het goede en het ware in elkaar opgewekt worden doorheen onze gesprekken.
Een mooie donderdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Hoe voeren wij onze gesprekken met anderen? Zijn onze woorden als een klaagpsalm getekend door kritiek of moedeloosheid? Of mogen ze opbeurend zijn, dragend, bemoedigend voor wie luistert? Slagen wij erin om positief en constructief te spreken - niet oppervlakkig, maar met diepgang? En wel zo, dat de ander van binnenuit geraakt wordt, en misschien zelfs nieuw enthousiasme voelt opwellen?