3 mei - Filippus en Jakobus

GAANDEWEG DE HEER KENNEN

Vandaag vieren we het feest van twee apostelen: Filippus en Jakobus, mensen van vlees en bloed, met vragen, twijfels en verlangen. Zij zijn geen figuren van marmer, maar leerlingen die een weg zijn gegaan - een weg van zoeken, groeien en uiteindelijk getuigen.

In het evangelie horen we hoe Filippus Jezus vraagt: “Heer, laat ons de Vader zien, meer verlangen we niet.” Het klinkt eerlijk, bijna kinderlijk. Maar Jezus antwoordt met lichte verwondering: “Ik ben nu al zo lang bij jullie, en nog ken je Me niet, Filippus?” Toch klinkt er geen verwijt door. Jezus spreekt met liefde en nodigt uit tot een dieper kennen - een kennen dat voortkomt uit relatie, vertrouwen, overgave.

Kennen, in Bijbelse zin, betekent niet louter weten of begrijpen. Het gaat over verbondenheid. Het Hebreeuwse woord jada verwijst naar omgang met elkaar, een leven dat gedeeld wordt. Zoals een meisje en een jongen ‘kennis hebben met elkaar’ - een wat ouderwetse maar veelzeggende uitdrukking die op relatie en liefde duidt - zo wil Jezus ook met ons omgaan: persoonlijk, nabij, liefdevol.

Filippus stond dus nog maar aan het begin van dat diepe kennen. Maar hij is die weg verder gegaan. Zijn geloof is gegroeid, gevoed door nabijheid en toevertrouwen. Zo werd hij een van degenen die het evangelie met overtuiging hebben doorgegeven.

Jakobus wordt in de eerste lezing met name genoemd als iemand aan wie de Verrezene verschenen is, nog vóór Hij aan alle apostelen verscheen - een teken van zijn bijzondere plaats in de jonge Kerk.
We kennen hem ook als de auteur van de Jakobusbrief. Daarin schrijft hij dat beproevingen ons geloof kunnen zuiveren en verdiepen: "Wanneer uw geloof op de proef wordt gesteld, leidt dat tot standvastigheid. Als die standvastigheid ook daadwerkelijk blijkt, zult u volmaakt en volkomen zijn, zonder enige tekortkoming." (Jak 1,3-4). In die volharding ligt een weg naar een dieper kennen van de Heer, niet vanuit inzicht alleen, maar vanuit geleefde trouw. Mooi hoe Jakobus geloof verbindt met daden (1,22), zorg voor de kwetsbaren (1,27), en zachtmoedige wijsheid (3,17). Zijn brief leert ons dat het kennen van God groeit in het concrete, dagelijkse leven. Het is zeker de moeite waard om de brief van Jakobus eens in zijn geheel door te nemen.

We kunnen veel van Jakobus en Filippus leren - namelijk dat geloof niet zonder zoeken is. We lezen dat in het evangelie van vandaag. We lezen dat doorheen heel de Jakobusbrief. Het is een kennen dat tijd vraagt. Ook wij willen de Vader ‘zien’, maar beseffen niet altijd dat Hij - in zijn Zoon - reeds in ons midden is. Het gaat erom je open te stellen voor Jezus, Hem met geduld en volharding gaandeweg dieper te leren kennen, biddend en je engagerend in de liefde.

Moge deze feestdag van Filippus en Jakobus ons inspireren ons hart te openen voor de Heer. Laten we het verlangen koesteren om Hem steeds inniger te leren kennen - door gebed, door de Schrift, en door het leven zelf. Zoals een bloem zich opent voor de zon, zo mogen ook wij ons openen voor de liefde van Christus. En in die liefde onze ware vervulling vinden.

Laten we bidden

Heer onze God,
U hebt Uzelf getoond in uw Zoon, Jezus Christus.
Wij verlangen U te kennen in een levende relatie,
van overgave en toevertrouwen aan Hem.
Moge uw Geest ons binnenleiden
in het ware kennen van uw Zoon.
Moge dit kennen uitgroeien tot navolging
en tot het brengen van getuigenis.
Door Christus, onze Heer.
Amen.

Geliefde mensen, laten we afdalen tot diep in ons hart, waar de Geest ons wil opnemen in zijn gloed en ons steeds inniger wil binnenleiden in het leven van de Heer. Om Hem van daaruit uit te dragen. Mooi toch?
Met een genegen groet, kris

---

Om mee op weg te gaan

Hoe is het gesteld met ons kennen van de Heer? Reikt dat kennen verder dan een weten met het verstand? Mag het uitgroeien tot een warme godsrelatie, gegrond in een innig toevertrouwen aan zijn aanwezigheid?