dinsdag in de 3e paasweek

VERGEVING - EEN OPENING NAAR VERZOENING

Wat Stefanus doet op het moment van zijn dood, is ongewoon. Terwijl hij onder de stenen bedolven wordt, bidt hij. Niet voor zichzelf, maar voor de mensen die hem vermoorden: "Heer, reken hun deze zonde niet aan." Geen bitterheid, geen wrok. Alleen een woord van vergeving.

Wat bezielt een mens om zo te reageren? Wie doet dat nu?

Stefanus staat daar niet uit zichzelf. Hij is een leerling van Jezus. Hij spreekt de woorden die hij eerst van zijn Meester hoorde aan het kruis: "Vader, vergeef het hun." Zijn gebed is een daad van ware navolging. Niet zomaar een nabootsing, maar een gebaar dat ontspringt aan een diepe relatie met zijn Heer.

Ja, in Stefanus herkennen we iemand die zijn leven volledig heeft afgestemd op Christus. Niet alleen in zijn spreken, maar ook in de manier waarop hij sterft, wordt zichtbaar uit welke bron hij leeft.

Vergeving is nooit vanzelfsprekend. In een wereld die snel oordeelt, snel kwetst en zelden vergeet, lijkt vergeven soms een vreemde keuze. En toch is het de enige weg naar vrede. Zonder vergeving blijven wonden etteren. Zonder vergeving blijft het verleden tussen mensen instaan.

Maar wie van ons kan dat zomaar? Vergeven waar diep onrecht is aangedaan, waar pijn is veroorzaakt, waar iets stukging dat niet zomaar te herstellen is? We hebben duidelijk hulp nodig. Meer dan dat: we hebben Iemand nodig. Wel, Jezus zegt ons vandaag: "Ik ben het brood dat leven geeft." Wie zich met Hem voedt, draagt Hem in zich: zijn liefde, zijn zachtmoedigheid, zijn kracht om te vergeven.

Stefanus kon vergeven omdat hij leefde vanuit die kracht. Hij keek zijn beulen aan, niet met wrok, maar met de innerlijke mildheid die hij had leren ontvangen van zijn Heer. Jezus had vanop het kruis zijn vijanden aangekeken met een hart dat geen haat kende, alleen mededogen en de wil tot verzoening. Die gezindheid leefde voort in Stefanus. Hij kon het omdat hij verbonden leefde met zijn Heer; omdat de Heer in hem en door hem mocht beminnen.

We voelen ons zo snel gekwetst. En vaak blijven we in dat gevoel hangen. Die pijn mag er zijn; ze hoeft niet weggeduwd te worden. Maar als we ons erin opsluiten, kan ons hart verharden en zich sluiten voor de ander.

Het klinkt misschien vreemd, maar juist in het hart van het gekwetst worden is de Heer nabij. Niet omdat Hij wil dat we gekwetst worden, maar omdat Hij met ons mee lijdt. In zijn nabijheid nodigt Hij ons uit om - verbonden met Hem - een opening te maken: een ruimte waarin vergeving kan groeien en verzoening mogelijk wordt.

Laten we ons toevertrouwen aan de Heer en bidden om de gave van het kunnen vergeven. Zo groeit er in onszelf en in deze wereld, midden in de pijn en de breuklijnen, een hoopvolle ruimte waar liefde sterker blijkt dan de wonde.

Laten we bidden

Heer Jezus,
leer ons vergeven zoals U vergeven hebt.
Als pijn ons hart dreigt te verharden,
wees dan onze kracht en genade.
Maak ons, zoals Stefanus,
tot mensen van barmhartigheid,
verbonden met U,
levend uit uw liefde.
Vandaag en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, vergeven is vaak niet makkelijk. En Jezus weet dat. Mogen we ons aan Hem toevertrouwen, opdat wat wij misschien onmogelijk achten, toch mogelijk wordt. Het feest van verzoening ligt op ons te wachten.

---

Om mee op weg te gaan

Bij wie zouden wij vergeving kunnen schenken? Soms zijn het mensen uit een ver verleden, soms gaat het om iets van vandaag. Het kan een woord zijn dat is blijven hangen, een breuk die nooit werd hersteld, een stilte die te lang heeft geduurd. Wat houdt ons tegen? Is het trots, pijn, teleurstelling? Of de angst dat het toch niets zou veranderen?
Durven we geloven dat ons toevertrouwen aan de Heer iets in beweging kan brengen? Dat Hij in ons een opening kan maken waar wijzelf geen doorgang meer zien?
Vergeving verandert ons van binnen. Zelfs als de ander het niet weet, zelfs als er geen zichtbaar antwoord komt. En soms wordt vergeving de eerste stap naar verzoening - en dan is het feest compleet.
Het zou toch jammer zijn als we sterven dat we brokstukken achterlaten die we nu nog kunnen lijmen.