14 febr - Cyrillus en Methodius

'Ga op weg', zegt Jezus vandaag in geen mis te verstane woorden tot de tweeënzeventig. 

Je kan je christelijk leven geen gestalte geven vanuit je fauteuil. Je bent geroepen je te engageren in het werk van de Heer, namelijk Gods blijde boodschap uit te dragen doorheen woord en daad. Waarmee niet gezegd wordt dat stilte, gebed, contemplatie niet belangrijk zouden zijn, integendeel. Het evangelie roept herhaalde malen op het gebed ter harte te nemen, daar de tijd voor te nemen, en zo meer. Maar daar mag het niet bij blijven. We zijn geroepen Gods rijk gestalte te geven, én deze te verkondigen. Opstanding heeft ook te maken met opstaan uit je zetel. We zijn gezonden zout en licht te zijn in de wereld. Christelijk leven vraagt engagement.

Eerder deze week sprak onze huidige paus een groep seminaristen toe van het Pauselijke Lombardische Seminarie waar hij hen aangemoedigde om zich niet in de sacristie terug te trekken en geen kleine, gesloten groepen te cultiveren, waar ze zich kunnen nestelen en in stilte bezig kunnen zijn. Hij drukte de kandidaat-priesters op het hart zich open te stellen en hun horizon uit te breiden naar de rest van de wereld. “Katholieke priesters moeten ‘wevers van gemeenschap’ zijn en oog hebben voor de tekenen van het lijden van mensen. Verkondig het Evangelie in de straten van de hele wereld, in alle buurten en huizen en vooral op de armste en meest vergeten plaatsen. “, aldus de paus.

Maar dit geldt dus in wezen voor iedere gedoopte, voor elke christen. 

Vooreerst op de plaats waar hij woont of werkt. Door je wijze van zijn zal je een stil getuigenis zijn van Gods werkzame liefde. Deze eerder stille vorm van verkondiging mogen we niet onderschatten. Je bent geroepen dit thuis te doen, maar ook op de werkvloer, daar waar je opleiding krijgt, maar ook tijdens het winkelen of op de tram. De wijze waarop je iemand aankijkt zegt veel over iemands binnenkant.

Naast dit stille getuigenis mag er ook gepraat worden over God. We leven in een tijd waar we ons ongemakkelijk voelen als het daar over gaat. Godsdienstbeleving wordt geacht dit te beleven in een zekere privésfeer, en het wordt van je verwacht dat je anderen daar niet teveel mee 'lastig valt'. Ach ja... veel hangt natuurlijk af hoe je dat doet. Je moet daar verstandig mee omgaan, luchtig en met de nodige humor. Als mensen aanvoelen dat je hen ernstig neemt, dat je niet boven hen wilt staan, dan kan er al heel wat gezegd worden. Persoonlijk geloof ik ook dat je 's ochtends mag bidden dat God je momenten mag geven doorheen de dag waar zulke gesprekken mogelijk zijn. 

Maar naast onze directe omgeving waar we dagdagelijks mee te maken hebben is er ook nog die grote wereld waar zoveel dorst en lijden is. Het evangelie is daarin heel duidelijk: licht en zout zijn. We weten het maar al te goed: de armen nabij zijn en zorg voor hen dragen, de eenzamen bezoeken, het broze omarmen, weemoedigen opzoeken,... 

De Kerk zal maar een authentiek getuigenis zijn wanneer haar leden ook authentiek leven.

Bejaarden, zieken, of mensen die om welke reden ook zich niet kunnen engageren, vallen hiermee niet uit de boot. Hun vriendelijkheid naar hen toe die ze dagelijks ontmoeten, gepaard met hun gebed voor Kerk en wereld, zal ook hen tot een waar verkondiger maken van het evangelie. Door hun biddend leven dragen zij de meer actievere Kerk. Of anders gezegd: zonder hun gebed zal de Kerk tot niet veel in staat zijn.

Maar ook mensen met een mentale broosheid, die moeilijk of niet kunnen bidden, dragen bij tot de verkondiging. Juist vanuit hun gebrokenheid roepen zij de mensheid op tot zorgzaamheid. Over verkondiging gesproken.

Lieve mensen, laat ons christen zijn. Laat ons liefde zijn. Laat ons opstaan.

kris