maandag in week 8 door het jaar

Geliefde mensen,
ook de tussenzang, de psalm, is Woord van de Heer, en het is dus goed deze psalmverzen als zodanig te bidden, en te bemediteren.

Vandaag wil ik met u nadenken over de woorden ‘Het begin van wijsheid is ontzag voor de Heer’; woorden uit psalm 111 van vandaag, vers 10a.

We zijn geroepen ‘wijs’ door het leven te gaan, met een wijsheid die haar wortels vindt in God zelf. Hij is het die ons de genade van wijsheid schenkt. Het is dus goed en heilzaam ons voor deze genade te openen; biddend, met open handen, een open hart, een open geest.

Vandaag wijst de psalmist ons erop dat ‘ontzag voor de Heer’ het begin is van die wijsheid; een soort voorwaarde, zeg maar, om Gods wijsheid te kunnen ontvangen.

Het gaat om eerbied voor de Schepper, ons bewust zijnde dat Hij het is die ons in zijn grote liefde geschapen heeft, én ons deelgenoot wil maken aan deze liefde. Dat vraagt ontzag, respect, eerbied; woorden die ten diepte te maken hebben met nederigheid ten opzichte van de Schepper.

Als je vandaag kijkt naar de militaire invasie in Oekraïne, en je denkt na over Gods schepping, en het wonderlijke van het bestaan van de mens, over het ontzag dat je kan hebben jegens Hem die dit alles geschapen heeft, over de mogelijkheid van een vredevol leven te leiden met elkaar en daardoor God een gezicht te geven, dan begrijp je toch niet men zomaar gewapenderhand vanuit de lucht en op het land een volk kan aanvallen…
Soms is het ontzag jegens God ver te zoeken…
We zien het bij wereld- en regeringsleiders, maar laat niemand te hard roepen. We zien het ook in onszelf. Want ook wij benaderen soms gewapenderhand (niet letterlijk te verstaan) de ander, niet altijd in Gods liefde.

Iets over knielen.
Ik kom uit een tijd waarin het knielen in de kerk zowat ‘afgeschaft’ werd. De traditionele kerkstoelen (die men kon omdraaien om tijdens het tafelgebed geknield de dienst te volgen) verdwenen uit de meeste parochiekerken. Wanneer je vandaag de dag in Taizé komt, dan zie je die duizenden jongeren daar in de ‘kerk van de verzoening’ geknield bidden, al dan niet met zo’n bidstoeltje.
Een mens bidt naar ziel en lichaam. Een geknielde houding zegt iets over je innerlijk ten opzichte van God. Ik weet wel, dat fysisch gezien, niet ieder in de mogelijkheid is om te knielen, maar moge de innerlijke houding dan een geknielde houding van gebed zijn, vol ontzag voor de Heer.

Want met dit ontzag voor de Heer begint alles. Het kleurt ons gebed, het bepaalt ons hele zijn ten opzichte van ons geloof, en dus van God. Het heeft in de diepte te maken met nederigheid, en dus met liefde; de liefde die knielt voor Hem die bemind wordt.

Nederigheid opent de mens. Het maakt hem vrij voor God die in Christus ons bewoont. Het maakt hem toegankelijk voor het waaien van de Geest die hem zal neigen naar Jezus, en hem in Hem zal doen bidden.

Mogen we in dat 'diepe ontzag voor de Heer' Hem ontmoeten, én elkaar.

Een mooie en gezegende maandag.
Om 9 uur komt er nog een brief naar aanleiding van de komende veertigdagentijd.

kris