woensdag in week 6 door het jaar

Jezus pakte de blinde bij de hand en bracht hem buiten het dorp. Hij deed wat speeksel op zijn ogen, legde er zijn handen op en vroeg: ‘Ziet u iets?’
Hij begon weer te zien en zei: ‘Ik zie mensen, het zijn net bomen, maar ze lopen rond.’ 
Daarna legde Hij weer zijn handen op de ogen van de blinde. Deze sperde zijn ogen open en genas; hij zag alles nu heel helder.

Vandaag beluisteren we een geleidelijke genezing.

Wanneer wij bidden komt het erop aan dat we leren luisteren, en wel zo luisteren dat we uiteindelijk doen wat we beluisteren, zo gehoor geven dat we gehoorzamen aan wat we horen. We zullen merken dat hoe aandachtiger we bidden, we steeds minder te zeggen hebben, tot we zelfs in zekere zin niets meer zullen zeggen: we worden een luisterende.

Bidden is je eigen spreken tot stilstand brengen. Het is stil worden, stil zijn, stil blijven. Om te kunnen ontvangen van Hem die geven wilt zoals Hij het wilt.

Nadat de Heer de blinde uit het evangelie van vandaag had aangeraakt kon hij weer zien, maar in eerste instantie zag hij maar half. Hij zag de mensen als bomen. Hij had meer aanraking van de Heer nodig om volledig ziende te worden. Zo is het ook met ons gebed. Laat ons niet te snel denken dat we volmaakte ontvangers of luisteraars zijn. Dikwijls luisteren of ontvangen we maar half. Ook wij hebben meer ontmoeting met, en aanraking van, de Heer nodig. Daarvoor moeten we leren stil worden, werkelijk diep stil, om het Woord, de Heer zelf, in zijn volheid te kunnen ontvangen en ontmoeten, zodat het ons kan omvormen en transformeren tot Gods liefde.

Laten we geduld hebben met onszelf, veel geduld. En laten we vooral de moed niet opgeven, en zeker onszelf niet veroordelen, als het niet meteen lukt, ook al gaan daar jaren over.

Laten we ons te ruste leggen in Gods barmhartigheid, ons gevend aan zijn Geest die ons steeds dieper zal binnenleiden in het gebed van Christus.

kris