donderdag in week 6 door het jaar

In onze samenleving gebeuren prachtige dingen. Schitterende initiatieven tonen dat de mens tot veel goeds in staat is. God en mens zij gedankt!

Anderzijds kent onze samenleving ook een kant die hard is, en daarom blind maakt. Of je kan het ook omdraaien: onze samenleving kent een kant die blind is, en zich daardoor verhardt.

En vanuit de eerste lezing van vandaag denk ik dan aan de armen. Want laat ons eerlijk zijn: de armen worden niet altijd gezien als onze broeders en zusters. Misschien wel in onze voorbeden, of in vrome intenties, maar niet in de werkelijke concrete beleving, zich uitend in gemeenschapsvorming of mogelijke engagementen. De armen mogen er wel zijn, maar om nu te zeggen dat ze er werkelijk bij horen: nee, dat is niet. Ik weet wel, er mag niet veralgemeend worden. Maar om nu te zeggen dat de armen werkelijk een warme plaats in het midden van onze samenleving hebben… Ik denk het niet.

Ik wil niet negatief doen om negatief te doen, maar ik denk dat we gerust mogen stellen dat de armen vandaag heel vaak met een zekere minachting worden bekeken, als ze al het geluk hebben van gezien te worden.

Beeld je maar eens in dat je in hun plaats bent. Dat jij niet weet of je vanavond eten zult hebben voor je kinderen. Dat jij met enkele plasticzakken met wat spullen in een of ander station wacht in de hoop dat iemand je een paar centen toestopt of een warme koffie komt brengen. Dat jij met je kinderen op de ‘vlucht’ bent en steeds moet ervaren dat je door een groot deel van de bevolking niet welkom bent omdat ze in geen mis te verstane woorden en platte slogans kiezen voor het zogenaamde ‘eigen volk eerst’. En zo kunnen we nog lang doorgaan…
Interessante vraag is: Hoe zou je zelf in zo’n situaties behandeld willen worden?
Of om het met de woorden van Jezus zelf te zeggen: ‘Behandel anderen zoals je wilt dat ze jullie behandelen’ (Lc.6,31).

In de eerste lezing vandaag uit de brief van Jakobus lezen we: Stel dat uw samenkomst wordt bezocht door iemand die prachtige kleren en gouden ringen draagt, en tegelijkertijd door een arme in vodden. Als u dan de eerste met alle zorg omringt en tegen hem zegt: ‘Neemt u plaats, hier zit u goed,’ terwijl u tegen de tweede zegt: ‘Blijf maar staan, of ga daar maar bij mijn voetenbank op de grond zitten,’ meet u dan niet met twee maten?

“Het voorbeeld dat Jakobus geeft (en nu citeer ik Vincenzo Paglia, spiritueel raadgever van de gemeenschap Sant’Egidio) van de ereplaatsen die tijdens vieringen voor de armen gereserveerd moeten worden, geeft zeker de fysieke plaats aan die hun moet worden gegeven, maar vooral de plaats die de armen moeten hebben in ons hart. De armen zouden bevoorrechte plaatsen moeten krijgen in de christelijke gemeenschap, want God gaat ook zo te werk. Bovendien wijst Jakobus op het gemak waarmee de armen worden onderdrukt en uitgebuit. Als we hen niet verdedigen, lasteren we de naam van God, die hen tot zijn lievelingskinderen heeft uitverkoren en zich met hen vereenzelvigt, zoals we lezen bij Matteüs: ‘Ik verzeker jullie, alles wat je gedaan hebt voor een van de geringsten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor Mij gedaan’ (Mt.25,40). De armen vormen het hart van de Kerk. We moeten hen liefhebben als broers en zussen. In hen ontmoeten we Jezus.”
Einde citaat.

Ik denk dat het waar is. Wanneer we de armen in het hart van de Kerk plaatsen wordt de Kerk beeld van Christus, zoals de armen dat vanuit hun zijn ook zijn.

De armen liefhebben... Het zijn lastige perikopen uit de Schrift. Ze schuren. Maar ik zou zeggen: laat maar schuren. Het Woord mag schuren, mag lastig zijn.

Vraag is: Laten we het schuren toe zodat het vruchtbaar wordt, of kiezen we enkel die spieën van Gods taart die ons liggen of ons het gevoel geven vroom en goed bezig te zijn?

kris