zaterdag in week 6 door het jaar
Toen ze de berg afdaalden …
Vandaag in het evangelie het gekende verhaal van gedaanteverandering van de Heer op de berg Tabor.
Ik denk dat velen onder ons in hun leven minstens één of meerder evaringen hebben gehad die iets hadden van de Taborbeleving. Een ervaring waar, bij wijze van spreken, de hemel zich even opende, met als gevolg: een diepe intense vreugde, een vrede die enkel de hemel geven kan. Een innigheid, zeg maar, die je bijna niet onder woorden kan brengen. Dat kan een ervaring zijn bij het communiceren tijdens de Mis, of bij een beleving van werkelijke bevrijding na een biecht, maar het kan ook in een ontmoeting zijn met mensen, of bij het lezen van een boek, of tijdens een wandeling in de natuur. Het zijn van die momenten die je eigenlijk niet zou willen loslaten, omdat ze zo puur zijn, door God zelf geschonken. Ja, we zouden niet liever willen dat onze tent opslaan, om zo lang mogelijk van deze momenten te kunnen ‘genieten’.
Maar vandaag zegt Jezus: ‘Hop vooruit, de berg af, naar beneden, het dal in, terug naar het gewone leven’. Want daar gaat het in ons leven natuurlijk om: het gewone leven. Daar naartoe worden we gezonden.
Taborervaringen zijn belangrijk in het leven van een mens. En het is goed deze ervaringen, in zekere zin, te koesteren, zonder er ons aan vast te klampen. Dus niet om er ons in te nestelen, maar wel om ze met regelmaat met veel liefde en dankbaarheid te her-inneren. Ik bedoel: ze mogen en kunnen een springplank zijn voor ons gewone dagelijkse leven.
Het is zoals als een zondagse eucharistie. In het beste geval ervaar je zo’n viering als een werkelijke ontmoeting met de verrezen Heer. Maar van daaruit worden we gezonden. Vanuit de genade van het Brood, het Woord, de verkondiging, het gezamenlijk en persoonlijk gebed, worden we terug de wereld in gezonden. Vanuit onze vereniging met de Heer mogen we elkaar ontmoeten, mogen en moeten we aan diaconie doen. God moet gebeuren. Liturgie en leven zijn één. Het leven vloeit voort uit het gebeuren in het kerkgebouw. Vanuit de godsontmoeting mogen we leven, en leven doorgeven, mogen we Gods licht zijn voor elkaar.
Dus geen tenten, maar vanuit een innige verkering met de Heer het leven tegemoet. Dat is het leven van een christen.
En in wezen is dat een blij gebeuren is, omdat het z’n wortels heeft in het Pasen van de Heer.
kris
We kunnen niet op de Thabor blijven, we moeten het donkere dal in waar de dood op Jezus - en op ons! - wacht. Toch moet het een heel grote bemoediging zijn geweest voor de leerlingen en misschien ook voor Jezus zelf, dat wat op de Thabor gebeurde. Jezus toonde en mocht zelf zien wie Hij in werkelijkheid was: de heerlijke Zoon van God. Jezus mocht zien - en de drie leerlingen met Hem - waar Hij naartoe ging: naar de heerlijkheid van Zijn Vader in de hemel. Een beetje een sterfbedvisioen, denk ik, maar zo opwekkend en bemoedigend. De tong van de mens op vandaag flapt het er zo vaak uit dat er na dit leven niets is, dat er alleen de werkelijkheid is die je ziet: een wereld vol ellende, een wereld die onherroepelijk naar de dood gaat, en al de rest is illusie. Op de Thabor heeft Jezus de diepte van de werkelijkheid laten zien en voor ons allemaal is dit een zeer bemoedigend gebeuren: verborgen in ons donkere vlees zijn wij kinderen van de levende God. Zeker, we kunnen op de Thabor niet blijven, de handen moeten uit de mouwen worden gestoken om elke mens te helpen en het noodzakelijke te geven om te leven. Maar het is ook een noodzaak om te kunnen leven dat er een God is die ons de zin leert van alles, de zin die ook het doel is van ons bestaan. Er is nog zoveel meer dan ons leed en dat van de gehele mensheid.
BeantwoordenVerwijderenDààr komt onze vrede en alle goeds vandaan !
BeantwoordenVerwijderenOns hart openen voor Zijn Liefdevolle Aanwezigheid !
En soms die ervaring hebben van op de berg Tabo
(bij een teder gebaar van iemand ,
bij een Godservaring in de natuur ,
bij een diep beleefd gebed en meditatie ,
maar vooral bij een goede Biecht ...een bekering !)
Zonder emotioneel gedoe ,maar in oprechte dankbaarheid dit beleven !
Dan weer in de soms eenvoudige en banale gebeurtenissen van elke dag voortdoen en zijn Licht en Liefde doorgeven !