zaterdag in week 5 door het jaar

In de eerste lezing uit het boek Koningen, horen we hoe Jerobeam een eigen godsdienst creëert, met alles erop en eraan: een godsdienst met eigen goden, eigen godenbeelden, eigen priesters, eigen offerplaatsen. Hij wilde hiermee een soort draagvlak creëren voor politieke en sociale eenheid, angstig dat hij was dat mensen naar Jeruzalem blijven trekken om daar de tempel te bezoeken. Hij zag het geheel niet meer, maar was meer en mee gefocust op zijn eigen verlangens, zijn eigen ‘ik’. Een erg narcistisch gedrag, zouden wij vandaag zeggen.

Het is een verhaal van lang geleden. Maar het mag ons aansporen na te denken over onszelf, en of wij misschien ook soms de neiging hebben ons eigen godsdienstje te creëren. Niet zoals Jerobeam dat deed; die deed het immers groots en beslist vanuit heel eigen beweegredenen. Maar dat neemt niet weg dat ook wij zekere beweegredenen hebben die, bewust en onbewust, ons aanzetten tot het creëren van een eigen godsdienst.

Misschien kunnen we het beter verwoorden als: we zetten soms de christelijke godsdienst naar ons hand, of nemen die dingen eruit die we 'aankunnen'. De meer lastige dingen laten we soms graag terzijde liggen, want ze vragen teveel, en eigenlijk hebben we daar niet zoveel zin in...
'We' hebben daar niet zoveel zin in, 'we' vinden het lastig, 'we' nemen enkel die dingen aan die aankunnen- of willen.
We, we, we... ik-gericht dus.

Terwijl het christendom (en dat geldt ook voor onze broeders en zusters binnen het jodendom en de islam) in wezen een wij-godsdienst is; in de zin van: God en wij. Bedoeling is dat wij in God treden zodat Hij door ons heen zijn liefde kan verwezenlijken. God in ons en wij in God.

En natuurlijk is ons ‘ik’ daarin van fundamenteel belang. Want met dat ‘ik’ wilt God zijn rijk gestalte geven; als gedoopte deel uitmakend van dat grote mystieke Lichaam van Christus; de Kerk. Het is het ‘ik’ dat geroepen is zich mét zijn broers en zussen te geven aan Christus, opdat Hij door ons heen kan leven, bidden en werken. Zonder ons ‘ik’ zou God vrijwel werkloos zijn.
Maar het is een 'ik' dat leeft ten dienste van God, en niet van z'n eigen ego.

Laten we het geloof in de Geest beminnen, in waarheid, én in z'n geheel. Niet enkel die stukjes die ons goed liggen. Maar laten we het evangelie omarmen zoals het in z'n geheel voor ons ligt. Dus ook die gedeelten die lastig overkomen: het beminnen van onze 'vijanden', het 7 maal 70 maal vergeven, de armen daad-werkelijk bijstaan, verzoening tot stand brengen waar de eenheid gekwetst is, enz... Kortom, Jezus beminnen mét zijn kruis.

Geen eigen gefabriceerd godsdienstje dus, maar het evangelie van onze Heer Jezus Christus.

De overweging van vandaag is van de hand van mezelf, behalve de eerste alinea: die is van de hand is van J. Bots SJ.