maandag in week 31 door het jaar
Acht in alle nederigheid de ander belangrijker dan uzelf.
Wat een prachtige levensregel houdt Paulus hier voor. Een gouden levensregel! Moest de mensheid zo met elkaar omgaan... wat zou de wereld dienend naar elkaar toe leven. Mensen zouden elkaar eren door inderdaad de ander hoger te achten dan henzelf. De liefde zou daardoor bezongen worden; de liefde voor elkaar, de liefde tot God.
Zo dikwijls willen we heersen over de ander, hoger staan, bepalen hoe hij of zij moet zijn. Het is iets van alle tijden, we zien het in alle lagen van de bevolking, in alle beroepsgroepen, overal waar mensen samen komen, samen leven, samen werken. Hoe komt dat toch? Wat beweegt een mens om zo te doen? Het is voer voor psychologen. Misschien is het eigen aan het wezen mens. Wat zeker is dat Jezus deze houding is komen doorbreken. Hij heeft het voorgeleefd, het is zijn boodschap. Voor ons christenen die deze weg willen gaan is Hij er de genade van.
Laten we ons geven aan zijn aanwezigheid in en onder ons. Moge Hij met ons de weg van de nederigheid bewandelen, de weg van de voetwassing, de weg van het leven voor de ander en jezelf.
Laten we hier veel over nadenken. Laten we hier vaak rond bidden. Samen, als Kerk. Laat ons het verschil maken in deze wereld met haar drang naar heersing. Laat ons evangelie zijn. Ja, laten we de liefde eren door haar te zijn.
Moge God gebeuren.
Een mooie maandag,
kris
BeantwoordenVerwijderenSint-Paulus heeft een goede band met de christengemeente van Filippi. Hij schrijft hen altijd op een zeer hartelijke toon. Ook vandaag: ‘Als dan vermaning in Christus en toespreken in liefde iets vermogen, als gemeenschap van Geest, als hartelijkheid en mededogen u iets zeggen, maakt dan mijn vreugde volkomen door uw eenheid van denken. Leeft in eenheid en acht de anderen hoger dan uzelf’. Dat is een heel programma, waar ook wij nu aan mogen werken met de synodale weg waartoe paus Franciscus ons oproept. Het gaat niet alleen over overleg en over het uitspreken van spontaan opkomende wensen of verlangens. Het gaat om de onderscheiding van de Geest die maar tot stand kan komen door langdurig en innig gebed en door een geduldig luisteren naar mekaar. Dat is ook wat Jezus vandaag zegt, daar in het huis van die voorname Farizeeër. Jezus vraagt hem - en ons - om niet onze familie en vrienden en buren uit te nodigen, maar armen, gebrekkigen, kreupelen en blinden. Oh, Jezus verbiedt ons niet een feestje te bouwen met onze familie en goede vrienden. Maar voor Jezus gaat het in het Rijk Gods om liefde tot God en tot de naaste. ‘Bemint God boven alles en uw naaste als uzelf’, zo geldt het voor Jezus. Maar al in het O.T. betekende ‘beminnen als jezelf’ niet een individualistisch of narcistisch beminnen. Je naaste beminnen als jezelf, betekende: de andere beminnen zoals je je familie bemint. Zorgt dus voor de armen en voor hen die zorgen nodig hebben, zoals je voor je eigen familieleden zou zorgen, voor je eigen vader of moeder, kind, man of vrouw, broer of zus. Als Paulus dus vraagt één te zijn van hart en geest en als onze paus ons vraagt om samen de synodale weg op te gaan, dan houdt dat in dat iedere andere een beetje familie mag worden van ons. Oh, mochten onze parochies en kerkgemeenschappen zulke familiebanden tot stand brengen. Wat zou dat de wereld anders maken. Het is 31 oktober, de laatste dag van de rozenkransmaand. Jezus heeft Maria geleerd dat haar familie heel de mensheid is. Hij gaf ons allemaal met Johannes aan haar op Zijn kruis. Wij zijn allemaal kind van Maria. En nog meer kind van God. Maar dit laatste worden we des te meer aan Maria’s hand.
Het is soms zo verwarrend en voor mijn gevoel ook tegenstrijdig. Van de ene kant moeten we onze talenten goed gebruiken. Als ik iets voor elkaar gekregen heb ben ik trots omdat het gelukt is en in sommige dingen ben ik echt beter dan de ander. En ik erken ook de talenten van de ander. Ik denk dat het hier ook gaat om de erkenning dat we alles ontvangen hebben. Het stoort mij echt dat er zoveel BN’ ers zijn waar een groot deel van de mensen achteraan holt. Presteren wordt al met de paplepel ingegeven. Als klein kind word je al bejubeld bij iets waarin je gewonnen hebt. Ik weet het ook niet Kris maar ik mag niemand buitensluiten en mij niet op de borst kloppen omdat ik weet dat ik alles van Hem ontvangen heb. Twee, drie, tien talenten? We moeten ze gebruiken om de mensheid gelukkiger te maken. Roosje.
BeantwoordenVerwijderenHet is nog een lange (synodale) weg die we moeten gaan vooraleer alle klerikalisme zal verdwenen zijn. Al te lang hebben wijzelf als leken de bisschoppen en priesters op een troon gezet (zijzelf toch ook wel). De Kerk kan levendig worden op voet van gelijkheid. De één staat niet boven of onder de ander. Alleen de bedieningen verschillen (priesters en leken hebben een andere bediening). De leken hebben daarin het grootste aandeel. Verantwoordelijkheid opnemen dus. En als het niet kan IN de kerkgemeenschap, dan maar erbuiten. De velden staan wit om te oogsten!
BeantwoordenVerwijderen