donderdag in week 29 door het jaar

Vandaag een evangelie dat binnenkomt. ‘Vuur ben Ik komen brengen’, zegt Jezus. ‘Verdeeldheid, geen vrede’. Je zou bijna denken dat Jezus vergeten was wat de engelen zongen bij zijn geboorte. Of Jesaja die Hem aankondigde als de ‘vredevorst’. En wat met zijn eigen woorden die Hij sprak tot zij die Hij zond: ‘Als je ergens binnenkomt, laat dan je eerste woord vrede zijn’.

Het evangelie van vandaag is een tweesnijdend zwaard. Het zijn woorden als een vuur die werkelijk vonken slaan. Het zijn woorden die ons uitnodigen in onze spiegel te kijken.

Eigenlijk is dit evangelie een aanklacht op een christendom dat niets mag kosten, dat niet gestoord wil worden, dat leeft van een lieve schijnvrede. Het is een aanklacht op een christengemeenschap die zich verwijderd wil houden van de hete hangijzers in onze samenleving. Het is een aanklacht tegen een vergrijsd christendom dat geen boodschap meer heeft voor deze wereld.

De heilige Geest is met Pinksteren en de dagen daarna niet neergedaald over een groep mensen die massaal op de sofa lagen en daar bleven liggen. Nee, deze mensen kwamen begeesterd naar buiten, ramen en deuren geopend. En duizenden en duizenden lieten zich dopen.

We kennen Jezus als iemand die een en al gerechtigheid was, en dat ook predikte. Hij was de laatste die anderen afschreef. Hij probeerde iedereen over de streep te krijgen. Maar Hij was er zich ook ten stelligste van bewust dat Hij het daarmee moest opnemen tegen donkere krachten die zijn boodschap liever niet hoorden, omdat het een boodschap was die sneed in hun leven.

We mogen ons best eens afvragen hoe het komt dat een miljard christenen blijkbaar niet in staat zijn deze wereld te veranderen in de wereld van God. Waar het gaat om de rechten van het ongeboren leven, om geen oorlogvoering, ontwapening en milieubescherming, om rechtvaardigheid voor de kleine man,... Daar zouden wij op de bres moeten staan en zouden wij de bakens moeten neerzetten voor een nieuwe tijd.

Als we zouden delen in het vuur van de eerste christenen, dan zouden we zeker de wereld kunnen verbazen dat het anders kan!

Laten we in onze spiegel kijken. In hoeverre gaan wij persoonlijk, als gezin, als gemeenschap, als parochie, als vereniging, kortom als kerk de weg van Christus, met alle consequenties dat die weg mogelijk meebrengt? Kiezen we ervoor om salonchristenen te zijn, of gaan we werkelijk zeggen en doen waar het over gaat? Ook al zijn er mensen die ons dat niet in dank zullen afnemen…

Ja hoor, altijd in liefde. Maar ook bereid zijnde - en dat is nu juist ook liefde - het kruis daarvoor op te nemen.

Met een genegen groet.

Kris (met veel dank aan Ambro Bakker aan wiens woorden ik me vandaag liet inspireren)