Van Woord naar leven

ÉÉN LICHAAM IN CHRISTUS (Bij 1 Kor 12,12-14 + 27-31a) Beste mensen, wat reikt Paulus ons vandaag een schitterend thema aan: we zijn, in Christus één lichaam. Toen Paulus leefde maakte hij vele reizen om het geloof in de ene Heer Jezus te verkondigen. Hij ontmoette daarin zeer verschillende mensen en volkeren. Als hij nu geleefd had, zou hij verbaasd zijn geweest, over de tomeloze uitbreiding van de wereld. Wat hij schrijft in deze eerste brief aan de Korintiërs, is echter een boodschap voor mensen van alle tijden, hoe verschillend we ook zijn. De beleving van die eenheid was destijds in ontwikkeling, maar raakte ook hier en daar al snel zoek, of werd met argusogen bekeken, met alle kwalijke gevolgen van dien. Nu is die verwarring nog vele miljarden malen groter geworden. Een basiswoord waaraan we ons vast mogen blijven houden is: God is één. In God is geen verdeeldheid. Zolang wij leven zijn wij, mensen, wel innerlijk verdeeld, of we willen of niet. Maar in God vinden we onze eenhei

GASTVRIJHEID VAN BINNENUIT (Bij Lc 7, 1-10 en 1 Kor 11, 17-26 + 33) De 'ontmoeting' (hoewel ze elkaar niet zien) tussen de centurio en Jezus kunnen we zien als een ware leerschool van het geloof. De centurio, een man met macht en invloed, nadert Jezus niet persoonlijk. Niet uit trots of gemakzucht, maar vanuit een diep besef van zijn eigen onwaardigheid. Zijn woorden: 'Heer, ik ben het niet waard dat U onder mijn dak komt' weerspiegelen de essentie van geloof: nederigheid en het afdalen in je diepste zelf. We hoeven niet naar buiten te treden om God te vinden; het wonder gebeurt wanneer wij ons, in diepe nederigheid en armoede, geven aan de Heer die al aanwezig is in ons diepste wezen. Het geloof van de centurio is niet gebaseerd op uiterlijk vertoon of zichtbare aanwezigheid. Het is een geloof dat afstand en ruimte overstijgt, een geloof dat weet dat één enkel woord van Jezus voldoende is om te genezen en leven te herstellen. De genezing vindt plaats vanuit deze ove

DE LIEFDE VAN HET KRUIS (Bij Mc 8, 27-35 en Jak 2, 14-18) Het volgen van Jezus kan niet zonder offer, niet zonder het kruis dat Hij ons vraagt op te nemen. Vandaag horen we hoe Jezus ons vraagt om ons oppervlakkig ikje te verloochenen dat leeft puur voor zichzelf. Jezus vraagt om onze kortzichtige verlangens en ambities achter te laten. Wie Hem werkelijk wil volgen, kan dit niet zonder de liefde voor de ander; een liefde die zich uit in opoffering, een liefde die niet bang is voor pijn of moeite. Dit is de weg van het kruis. Petrus wilde Jezus behoeden voor dit lijden. Maar in zijn goedbedoelde poging om Jezus te beschermen, liet hij zich leiden door menselijke gedachten, niet door wat God wilde. Dit leidde tot een scherpe terechtwijzing: ‘Ga weg, Satan! Jij denkt niet aan wat God wil, maar alleen aan wat mensen willen.’ Deze woorden zijn ook voor ons een wake-up call. Het navolgen van Jezus zonder kruis is zinloos, want ware liefde vraagt offer. Zonder de moeite van de liefde laten

AFDALING UIT LIEFDE (Bij het feest van de Kruisverheffing) Geliefde mensen, laten we vandaag, op deze feestdag van de Kruisverheffing, het kruis aanschouwen. Enkele gedachten daarbij: Vooreerst zien we de trouw van Jezus aan zijn Vader. Hij had ook kunnen weglopen, maar Hij nam de volle consequenties op zich van zijn opdracht: het verkondigen van zijn Zoon-schap en daarmee de Blijde Boodschap. We kennen het gevolg: kruisiging. Wat een trouw! Om stil van te worden. Wat we ook zien is een ongelofelijke liefde voor de zondaar. Niet voor de zonde, wél voor de zondaar. Op het kruis vergaf Hij zijn beulen. Doe het maar na! Over liefde gesproken. Tientallen gebeurtenissen en parabels vertellen ons in de evangelies over die grote liefde die Hij had voor de zondaar en zijn verlangen naar de genezing van ieder zondig hart. Hij zocht de zondige mens op, voerde het goede gesprek, wilde bij hem te gast zijn en deed er alles aan opdat de zondaar zich zou keren tot God, vanuit het nieuwe leven dat

VAN ZELFKENNIS NAAR BARMHARTIGHEID (Bij Lc 6, 39-42) Jezus spreekt tot ons met beelden die eenvoudig lijken, maar diep doorwerken in ons hart. Als zoon van een timmerman weet Hij als geen ander wat het betekent om met splinters en balken te werken. Hij kent de ruwheid van hout, hoe het zich vasthecht, hoe het pijn kan doen, hoe het in de weg kan zitten. Maar in zijn woorden gaat het vandaag niet over hout; het gaat over de innerlijke blik van ons hart. Wij mensen zijn vaak zo snel om de fouten van anderen te zien. We richten ons op de kleine splinters, de gebreken in het leven van de ander, terwijl we onze eigen innerlijke obstakels negeren – de balken die ons zicht vertroebelen. Deze balken, die bestaan uit ons oordeel, onze vooroordelen, onze trots, maken dat we niet helder kunnen zien, wat de liefde in de weg staat. Jezus nodigt ons uit om eerst in onszelf te kijken, om stil te worden en eerlijk te zijn over de balken in ons eigen hart. Niet om onszelf te veroordelen, maar

BEMINNEN ZOALS GOD BEMINT (Bij Luc 6, 27-38) In het evangelie van vandaag roept Jezus ons op om te beminnen zoals God bemint: zonder onderscheid en zonder verwachting van wederdienst. Hij vraagt ons om de logica van wederkerigheid los te laten en lief te hebben, ook als het ons niets oplevert. Hij roept ons ook op om onze zogenaamde vijanden lief te hebben. Laten we niet te snel denken dat dit niet over ons gaat. Natuurlijk betreft dit ook ons, jou en mij. Iedereen komt wel eens in aanraking met mensen die, hoewel we het woord misschien niet graag gebruiken, meer vijanden lijken dan broeders of zusters. Mensen die ons het leven moeilijk maken, mensen die we misschien zelfs liever nooit hadden ontmoet. Dit kunnen mensen zijn in onze verre kennissenkring, maar ook mensen dichtbij in onze leefomgeving. Toch is er ook hier de oproep van Jezus: beminnen, je 'vijanden' zegenen en voor hen bidden. Het is een weg die altijd de deur opent voor verzoening en vrede. De Bron van dit all

GOD ALS HET HART VAN ONS BESTAAN (Bij 1 Kor 7, 25-31) Paulus schrijft: 'Laat daarom ieder die een vrouw heeft zo leven dat het hem niet in beslag neemt, ieder die verdriet heeft zo dat hij er niet door wordt beheerst, ieder die vreugde voelt zo dat hij er niet in opgaat, ieder die bezit verwerft alsof het niet zijn eigendom is, ieder die in deze wereld leeft alsof deze voor hem niet meer van belang is. Want de wereld die wij kennen gaat ten onder.' Ging Paulus ervan uit dat Christus weldra zou terugkomen? Of dacht hij dat het 'einde der tijden' in zicht was? Door de geschiedenis heen hebben vele exegeten en theologen zich over deze vraag gebogen. Los daarvan, de hierboven aangehaalde woorden hebben een diepe en rijke betekenis; beslist voor de mensen van toen, maar ook voor ons vandaag. Het is van belang dat we ons niet laten opslorpen door mensen, dingen, of gemoedsstemmingen. Hoezeer deze zaken ook wezenlijk bij ons leven horen, we moeten er verstandig mee omgaan.

EEN STILLE PLEK (Bij Lc 6, 12-19) Beste  mensen, vandaag staat er iets groots op het programma van Jezus. Dat concluderen we uit het feit dat Jezus zich tevoren terugtrekt in gebed. Gebed, niet zomaar wat woorden, even voor het werk. Niet zomaar even op zijn thuisplek, nee: Hij trekt zich terug op een berg, weg van de mensenmassa. Zelfs een hele nacht. Hij voelt dat Hij voor een enorme taak staat die zijn krachten te boven zouden kunnen gaan. Op de berg zoekt Hij allereerst, een nacht lang, verbinding met zijn Vader. En pas in de morgen als Hij weer een stukje van de berg afdaalt treft hij zijn naaste leerlingen. Nu is het moment gekomen om twaalf mannen uit te kiezen als zijn helpers. Hij kent hen al bij name. Het zijn niet direct de geleerdste of de vroomste mensen, maar mannen waarvan hij de ‘ziel’ heeft leren kennen, ondanks hun zwakheden. De wijze waarop die aanstelling tot stand komt, daar weten we weinig van. Niet met een grote ceremonie in een synagoge of kerk, maar gewoo

VAN VERSCHROMPELD NAAR VERHEVEN (Bij Lc 6, 6-11) Jezus zei tegen de man met de verschrompelde hand: ‘Sta op en kom eens naar voren.’ Wat moet dit voor de man troostend en bemoedigend zijn overkgekomen. Er zijn vandaag zoveel mensen die rondlopen met verschrompelde handen, harten, gewetens of relaties. Zoveel! Als christen gaat het erom de gekwetste mens te willen zien. Je kunt er echter ook voor kiezen om hem niet te zien. Dat is niet moeilijk. Het is simpelweg de andere kant opkijken. Maar dan gaan we voorbij aan onze roeping. Of anders gezegd: dan gaan wij, als Kerk, voorbij aan onze zending. We mogen namelijk nooit vergeten dat de Kerk gezonden is om in de wereld te leven, te werken en gemeenschap te vormen. Het heeft geen enkele zin om als christen blind aanwezig te zijn in de wereld. Nee, we moeten aanwezig zijn met open ogen; zien en niet wegkijken. En dan je hart laten spreken, vanuit Christus die in je woont. Je zult vanzelf naar de ander toe gaan. Je zult het voelen als e

'GA OPEN' (Bij Mc 7, 31-37) Het evangelie van vandaag brengt ons opnieuw in de nabijheid van Christus. In de ontmoeting met de doofstomme zien we hoe Jezus' woord en aanraking de man ten diepste geneest. Jezus heelt de doofstomme, niet alleen door een fysieke handeling, maar vooral door het uitspreken van zijn levende woord: 'Effata! – Ga open!' Dit woord gaat veel verder en dieper dan enkel het lichamelijke. Het 'effata' is een uitnodiging om onze harten te openen voor de helende kracht van Christus in heel ons wezen. De man in het verhaal kon niet horen, en zijn spraak was gebrekkig. Er is een fysieke verbondenheid tussen luisteren en spreken: wie niet kan horen, zal moeilijk of niet kunnen spreken. Maar ook in het geloof zien we deze verbondenheid. Wie niet luistert naar het woord van God, wie niet stil wordt en openstaat voor zijn boodschap, zal moeite hebben om te spreken vanuit waarheid en geloof. Onze woorden onthullen wie wij zijn, meer dan we verm

LIEFDE ALS KOMPAS (Bij Lc 6, 1-5) Staan we in ons geloof werkelijk in verbinding met het Leven, of beperken we ons tot een theoretische benadering? Is ons geloofsleven een strakke, omheinde ruimte, vastgelegd door de paaltjes van voorschriften, regels en geboden? Beleven we onze religie als een reeks plichten, een systeem van rituelen en routines waar we ons, na verloop van tijd, met de precisie van een geleerde doorheen bewegen? Of durven we ons leven te delen met Jezus, als metgezel op onze weg? Niet geleid door een lijst van verplichtingen, maar door dat ene kerngebod: 'Heb God lief, en heb je naaste lief.' Het is in die overgave, in die verbondenheid met Hem, dat we werkelijk zullen ervaren: 'Heer, U bent onmetelijk groot, en wij buigen ons in nederigheid voor uw majesteit.' Ja, in geloof buigen wij ons voor de Mensenzoon, die de Heer is van de sabbat en de bron van onze innerlijke kracht. Hij is het hart van ons leven, en de liefde die Hij in ons ontsteekt spoort

HET GOEDE DOEN (Bij ps 37, 27) In de tussenzang, uit Psalm 37, lezen we in vers 27: ‘Mijd het kwade en doe het goede, en je zult voor eeuwig wonen in het land’. Ik wil graag samen met u wat verder mijmeren over dit psalmvers. Het kwade mijden en het goede doen. Heel duidelijke taal. Elke normaaldenkende mens zal dit ook beamen. Het is de weg bij uitstek voor het creëren van een samenleving waar het goed is om te leven, en wel voor ieder. Christen, jood, moslim, en zelfs de ongelovige, zal zich vinden in deze woorden. Een christen-gelovige leest de woorden ‘doe het goede’ echter zeer specifiek. Het ‘goede doen’ heeft, zoals je weet, te maken met het volbrengen van Gods wil, met het leven ‘in God’, met liefhebben zoals God liefheeft in Christus. Het is je geven aan Jezus’ tegenwoordigheid diep in jezelf, in de ander, in de Kerk, in de schepping. Het is je toevertrouwen aan Christus’ leven, aan zijn liefde. Het is je beschikbaar stellen voor zijn roep, die je roeping zal zijn, bereid

HET DIEPE WATER VAN GODS LIEFDE (Bij Lc 5, 1-11) In een wereld waarin oppervlakkigheid vaak de boventoon voert, en waar velen leven vanuit hun buik, klinkt Jezus’ oproep om naar diep water te varen krachtiger dan ooit. Het leven, dat ons door de Schepper is geschonken, is bedoeld om meer te zijn dan het najagen van persoonlijke belangen en het vervullen van tijdelijke behoeften. Jezus nodigt ons uit om dieper te gaan, voorbij de grenzen van het zichtbare en het onmiddellijke, naar de ware diepte van het bestaan. Het diepere water waartoe Jezus ons roept, is een plaats waar we de echte schoonheid van het leven kunnen en zullen ontdekken. Het is een leven waarin we onze ogen openen voor de werkelijkheid dat we door een Schepper zijn gewild en geroepen om in liefde en gemeenschap te leven. In die diepte wachten nieuwe inzichten, ware vervulling en een ontmoeting met God zelf. Hier kunnen we ons verbinden met de roeping die God voor ons heeft, om samen met allen te leven in liefde, vrede

OPSTAAN IN LIEFDE (Bij Lc 4, 38-39) Meteen, zo lezen we, nadat de schoonmoeder van Petrus door Jezus genezen was, stond ze op en begon voor hen te zorgen. Dit laatste is een mooi detail in dit genezingsverhaal. Na haar genezing was ze niet alleen bezig met het feit dat ze genezen was; ze stond op en begon te zorgen. Hoe mooi is dat! Het zou een logisch gevolg moeten zijn wanneer we ons door Jezus aangeraakt weten. Jezus komt helend in ons aanwezig, tilt ons op, bevrijdt ons van datgene wat ons neerdrukt, en schenkt ons nieuwe kracht. Deze nieuwe kracht is echter niet alleen voor onszelf bedoeld, maar ze zou moeten stromen door ons heen naar anderen toe. Wij allen hebben wel eens een aanraking van Jezus ervaren. Soms gebeurt dat op een bijna zicht- of tastbare manier, in momenten van diepe religieuze ervaring. Maar vaak is het subtieler. Het kan plaatsvinden tijdens het lezen van de Schrift, in de ontmoeting met een ander, of in de stilte van de natuur. Deze aanrakingen, hoe onzich

DE GEEST DIE VAN GOD KOMT (Bij 1 Kor 2,12 / Lc 4,31-37) Beste mensen, Jezus is op elke sabbat in de synagoge te Kafarnaüm waar Hij het volk onderricht. De mensen komen graag luisteren want Hij sprak met gezag . Er was onder zijn gehoor een man die bezeten was door een onreine geest, een demon. De man zal gekomen zijn in de hoop dat deze Jezus hem ervan zou kunnen bevrijden. Er gebeurt al bijna meteen iets wat de aandacht van het onderricht afleidt. De demon die in de man huist is superbrutaal en begint meteen luidkeels te schreeuwen tegen Jezus: Ik weet wel wie je bent, de heilige van God. Dat was wel een heel waar woord, maar niet bedoeld als vrome belijdenis. De demon is sterk in de aanval, spreekt zelfs in de meervoudsvorm. Aaa! Wat hebben wij met Jou te maken, Jezus van Nazaret? Ben je gekomen om ons te vernietigen? Hij schreeuwt het, vanuit zijn angst, met een enorm krachtige houding uit. Hij doet dit, alsof hij de sterkste is en nog geen Jezus het van hem zou kunnen winnen.

EEN NIEUW WERKJAAR, EEN NIEUW HOOFDSTUK (Bij Lc 4, 16-30) Op deze maandag 2 september, terwijl velen van ons aan een nieuw school- of werkjaar beginnen, worden we uitgenodigd om niet alleen met frisse plannen en energie aan de slag te gaan, maar ook om een hart te cultiveren dat gekenmerkt wordt door luisterbereidheid en beschikbaarheid. Het evangelieverhaal van vandaag, waarin Jezus geconfronteerd wordt met de inwoners van Nazareth, nodigt ons uit om onze eigen houding ten opzichte van Gods Woord te onderzoeken. Wanneer wij ons hart openen voor zijn Woord en bereid zijn om de helende en omvormende genade ervan te omarmen, zullen we ervaren dat al onze handelingen, beslissingen en inspanningen doordrongen worden van zijn licht. Maar het gaat niet alleen om het Woord uit de Schrift; het gaat om heel de figuur van Christus (Gods levend Woord onder ons) die ons leven binnenkomt en ons uitnodigt ons ten diepste te verbinden met zijn leven en persoon. Laten we dit nieuwe werkjaar beginne