14 sept - Kruisverheffing

AFDALING UIT LIEFDE
(Bij het feest van de Kruisverheffing)

Geliefde mensen, laten we vandaag, op deze feestdag van de Kruisverheffing, het kruis aanschouwen.
Enkele gedachten daarbij:

Vooreerst zien we de trouw van Jezus aan zijn Vader. Hij had ook kunnen weglopen, maar Hij nam de volle consequenties op zich van zijn opdracht: het verkondigen van zijn Zoon-schap en daarmee de Blijde Boodschap. We kennen het gevolg: kruisiging. Wat een trouw! Om stil van te worden.

Wat we ook zien is een ongelofelijke liefde voor de zondaar. Niet voor de zonde, wél voor de zondaar. Op het kruis vergaf Hij zijn beulen. Doe het maar na! Over liefde gesproken. Tientallen gebeurtenissen en parabels vertellen ons in de evangelies over die grote liefde die Hij had voor de zondaar en zijn verlangen naar de genezing van ieder zondig hart. Hij zocht de zondige mens op, voerde het goede gesprek, wilde bij hem te gast zijn en deed er alles aan opdat de zondaar zich zou keren tot God, vanuit het nieuwe leven dat Hij gaf en was.
Op het kruis is Jezus afgedaald tot in de meest donkere krochten van ieders bestaan, want we zijn allemaal ergens wel zondaar. Jezus kwam ons op het kruis tegemoet met een liefde die enkel Hij kon geven. Hij was niet vies van ons. Hij maakte zichzelf graag vuil om zich te verenigen met de van God vervreemde zondige mens, zodat wij de mogelijkheid zouden krijgen om met Hem op te staan, genezen van de zonde, levend in zijn Pasen. Wat een liefde!

Op het kruis zien we ook een diepe solidariteit met al wie op welke wijze dan ook aan de kant van de weg ligt: de armen, de uitgestotenen, de vluchtelingen, de verdrukten … al wie leed en lijdt onder onrecht. Geen lijden was en is Hem onbekend. In een goddelijke solidariteit is Hij deze mensen ten diepste nabij gekomen. Dat deed Hij, en dat doet Hij. Geen afstandelijke nabijheid, maar een aanwezigheid van binnenuit. Een ware vereniging met elke lijdende mens door onrecht.

Wat we op het kruis ook zien, is eenzelfde solidariteit met alles wat broos is in de wereld, met hen die omarmd zouden moeten worden door de mensheid, maar vaak als een 'probleem' worden aanzien dat in het beste geval 'opgelost' wordt. Denk aan andersvaliden, dementerende ouderen, mensen met een ‘hoekje af’. Jezus is hen allen zeer innig nabij gekomen op het kruis. Meer: met hen ging en gaat Hij mee, onzichtbaar, van binnenuit. Zalig zij die de Heer erkennen en beminnen in al wat broos is in deze wereld.

Op het kruis is Jezus ook aanwezig gekomen in kwetsbaarheid. Hij is kwetsbaar geworden met de kwetsbaren; met allen dus, ook met ieder van ons. In deze kwetsbaarheid daalt Hij af en verenigt Hij zich met ieder. Daar, in het hart van onze kwetsbaarheid, in de pijn van onze gebrokenheid, in de schijnbare onmacht van onze zwakheden, tilt Hij ons op door zijn leven te geven. Wel, geliefde mensen, wie deze zelfgave van Christus toelaat diep in zichzelf, wie in diepe nederigheid zijn hart opent voor Hem, leeft in Gods verlossing. Onze kwetsbaarheid en zwakheid zal onze kracht worden door het leven van de Heer. Het meest kwetsbare dat er bestaat, de ware liefde, zal in Hem tot volle bloei komen, sterker dan ooit tevoren.
Wie zich zo kan toevertrouwen aan de Heer, vanuit de stille gloed van de Geest, leeft in Gods verlossing en mag zich gered weten.

Genoeg woorden. Laat ons het kruis, de Gekruisigde, aanschouwen, diep dankbaar voor de weg die Hij voor ieder van ons is gegaan. Wat een afdaling. Wat een liefde!

Laten we bidden, met woorden toegeschreven aan Franciscus van Assisi, die hij bad in gebed voor de Gekruisigde:

Hoogste, roemrijke God,
verlicht de duisternis van mijn hart,
en geef mij het ware geloof,
de gegronde hoop,
en de onverdeelde liefde,
het aanvoelen en de kennis, Heer,
om uw heilige en waarachtige opdracht
te kunnen volbrengen.
Door Christus, onze Heer.
Amen.

Geliefde mensen, mogen we door de liefde van Jezus aan het kruis, opstaan als vernieuwde mensen; in Hem en door Hem.
Een mooi weekend,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Op het kruis is Jezus ook in mij afgedaald om mij ten diepste te verlossen. Laat ik dit Paasgebeuren toe? Leef ik werkelijk in de verrijzenis van de Heer?

Ben ik bereid om, met de Heer, niet de zonde, maar wel de zondaar te omarmen?

Brengt de kruisliefde van de Heer mij dichter bij degenen die, op welke wijze ook, lijden?