zaterdag in week 22 door het jaar
LIEFDE ALS KOMPAS
(Bij Lc 6, 1-5)
Staan we in ons geloof werkelijk in verbinding met het Leven, of beperken we ons tot een theoretische benadering? Is ons geloofsleven een strakke, omheinde ruimte, vastgelegd door de paaltjes van voorschriften, regels en geboden? Beleven we onze religie als een reeks plichten, een systeem van rituelen en routines waar we ons, na verloop van tijd, met de precisie van een geleerde doorheen bewegen? Of durven we ons leven te delen met Jezus, als metgezel op onze weg? Niet geleid door een lijst van verplichtingen, maar door dat ene kerngebod: 'Heb God lief, en heb je naaste lief.' Het is in die overgave, in die verbondenheid met Hem, dat we werkelijk zullen ervaren: 'Heer, U bent onmetelijk groot, en wij buigen ons in nederigheid voor uw majesteit.'
Ja, in geloof buigen wij ons voor de Mensenzoon, die de Heer is van de sabbat en de bron van onze innerlijke kracht. Hij is het hart van ons leven, en de liefde die Hij in ons ontsteekt spoort ons aan om allen die ons pad kruisen te omarmen in zijn naam. Zo vinden we niet alleen richting, maar ook vervulling op de weg van het geloof.
Laten we ons geven aan Hem.
Laat ons bidden
Jezus,
U die de Heer van de sabbat bent,
leid ons weg van kille regels en lege gewoonten,
en vul ons hart met de liefde die van U komt.
Geef ons de moed om U als metgezel te volgen,
zodat we ons leven delen met elkaar
in diepe verbondenheid met U.
Moge zo Gods vrede een gezicht krijgen.
In uw naam.
Amen.
Geliefde mensen, moge de liefde van Christus je kompas zijn bij al wat je doet.
Een mooi weekend,
kris
Om mee op weg te gaan
Sta ik echt in verbinding met God in mijn dagelijks leven? Anders gezegd: Beleef ik mijn geloof als een levend engagement of als een reeks gewoontes?
Beleef ik Jezus werkelijk als mijn metgezel op mijn levensweg?
Het is moeilijk om een goed evenwicht te vinden tussen enerzijds een gezonde discipline (in het gebedsleven maar ook op andere domeinen), in het vervullen van de dagelijkse plichten, het naleven van regels (bv in het verkeer) en anderzijds alles steeds met de volle maat van de liefde te doen. Ik denk spontaan aan wat ik eens las over de heilige Teresa van Avila toen ze alle moeite van de wereld moest doen om niet uit de kapel weg te lopen tijdens het verplichte uurtje Aanbidding. Om de tijd te doden telde ze de stenen in de kapel, maar ondanks de leegte in haar hart liep ze tenslotte niet weg. Nadien hoorde ze hoe Jezus super blij was dat ze de tijd uitgehouden had en bij Hem gebleven was ondanks de dorheid. Zelf ondervind ik dat het soms als een plicht aanvoelt om bvb de dagelijkse rozenkrans te bidden (of om de afwas te doen, de patatjes te schillen, enz...) maar als ik het dan toch doe, komt er in mijn hart precies ruimte om het met liefde te doen. Er is altijd wel iemand die nood heeft aan gebed, denk ik dan en hup, dan haalt de liefde het toch dank zij de discipline... of zie ik dat verkeerd???
BeantwoordenVerwijderenWivina
dat komt me bekend voor, maar dan op een iets andere manier. omdat ik ernstig gehandicapt de hele dag in een stoel zit, MOET ik oefeningen doen (4 keer per dag). regelmatig heb ik veel pijn en dan heb ik al helemaal geen zin om te oefenen. mijn 'gehoorzaamheid', zoals ik dat dan noem, doet me dan bijna altijd toch maar weer beginnen en na enkele oefeningen voel ik dat mijn lichaam mij daar dankbaar voor is. het lichaam dat ik van Hem heb gekregen laat me dan Zijn liefde voelen.
VerwijderenMOOI en EENVOUDIG ! leef maar....
Verwijderen