vrijdag in week 23 door het jaar

VAN ZELFKENNIS NAAR BARMHARTIGHEID
(Bij Lc 6, 39-42)

Jezus spreekt tot ons met beelden die eenvoudig lijken, maar diep doorwerken in ons hart. Als zoon van een timmerman weet Hij als geen ander wat het betekent om met splinters en balken te werken. Hij kent de ruwheid van hout, hoe het zich vasthecht, hoe het pijn kan doen, hoe het in de weg kan zitten. Maar in zijn woorden gaat het vandaag niet over hout; het gaat over de innerlijke blik van ons hart.

Wij mensen zijn vaak zo snel om de fouten van anderen te zien. We richten ons op de kleine splinters, de gebreken in het leven van de ander, terwijl we onze eigen innerlijke obstakels negeren – de balken die ons zicht vertroebelen. Deze balken, die bestaan uit ons oordeel, onze vooroordelen, onze trots, maken dat we niet helder kunnen zien, wat de liefde in de weg staat.

Jezus nodigt ons uit om eerst in onszelf te kijken, om stil te worden en eerlijk te zijn over de balken in ons eigen hart. Niet om onszelf te veroordelen, maar om zuiverder te worden. Hij laat ons zien dat ware wijsheid en liefde beginnen met innerlijke zuivering. Pas als we onze eigen beperkingen onder ogen durven zien, worden we in staat gesteld om met zachte ogen en een mild hart naar de ander te kijken.

Eigenlijk is het evangelie van vandaag één grote uitnodiging tot nederigheid. Een uitnodiging op de eerste plaats om ons eigen hart te laten vormen door de - soms zachte, soms harde - hand van de Timmerman, die onze zwakheden kent, maar ons wil leiden naar heling en groei. Dit kan confronterend zijn en in de diepte zelfs pijnlijk. Het is het 'vermorzelde hart' waarover ps 51 spreekt; God die ons hart - als het ware - breekt (ps 51, 19). Maar juist in dit 'breken' toont God zijn barmhartigheid en raakt Hij ons aan. Hij stoot ons van onze troon (Lc 1, 52) opdat we in nederigheid ons hele wezen zouden geven aan Christus, die ons zal optillen uit het stof van onze hoogmoed.

Vanuit dit gebeuren zullen we op een andere en nieuwe wijze kijken naar onze naaste, namelijk met de ogen en het hart van Christus: met ogen vervuld van liefde en barmhartigheid. Het oordeel en vooroordeel blijft achter ons. Wat blijft, is enkel liefde, begrip en mededogen, waarbij we steeds de ander de hand reiken – de hand van God.

Laten we bidden

Heer,
help ons om eerlijk naar onszelf te kijken
en de blokkades van trots en oordeel
in ons leven te herkennen.
Vervul ons met uw barmhartigheid
en laat ons met liefdevolle ogen
naar anderen kijken.
Maak ons alzo tot een teken
van uw genade voor ieder.
In uw naam.
Amen.

Geliefde mensen, mogen we vandaag met zachte ogen en een open hart naar anderen kijken, beginnend met het verkennen van onze eigen binnenwereld. Moge de barmhartigheid van God ons leiden in al onze ontmoetingen.
Een zegenrijke dag gewenst!
Van harte, kris

---

Om mee op weg te gaan

Ben ik bereid - wanneer ik de neiging heb om over andere te oordelen -  aan zelfreflectie te doen wat betreft de balken in mijn eigen ogen?

Wat betekent het voor mij om mijn hart te laten 'vermorzelen' door God?

Hoe kan ik de liefdevolle ogen van Christus beter weerspiegelen in mijn omgang met anderen?

Wat betekent het voor mij om de hand van God te reiken naar degenen die ik vandaag zal ontmoeten?