zaterdag in de tweede week van de advent

FEEST OMWILLE VAN EEN TERUGGEVONDEN LIEFDE
(Bij Lc 15, 1-3 + 11-32)

De parabel van de verloren zoon wordt verteld door Jezus op het moment dat farizeeën en schriftgeleerden morrend onder elkaar zeiden: "Die man ontvangt zondaars en eet met hen." Zij konden het niet verkroppen dat Jezus, in naam van God, barmhartigheid toonde aan zondaars, terwijl zijzelf – die strikt gehoorzaamden aan de wet – nooit enige waardering kregen. Ze moesten eens weten dat Jezus deze parabel net voor hen vertelde!

Het verhaal gaat over een vader met twee zonen. De jongste zoon eist zijn deel van het bezit op en vertrekt naar een ver land, waar hij zijn vermogen verspilt aan een losbandig leven. Wanneer hij na een tijd totaal aan de grond zit, volledig berooid en de wanhoop nabij, beseft hij hoe diep hij gezonken is. Met diepe heimwee en het nodige berouw besluit hij terug te keren naar zijn vader, wetend dat hij eigenlijk niets meer verdient.

En dan gebeurt het. Zijn vader staat al op de uitkijk. Zodra hij zijn zoon ziet, rent hij op hem af, omarmt hem en kust hem. Er is geen verwijt, geen oordeel, alleen pure liefde en blijdschap omdat zijn verloren zoon weer thuisgekomen is. Onmiddellijk wordt een groot feest georganiseerd, want 'deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen, hij was verloren en is teruggevonden.'

Deze omhelzing en het mogen thuiskomen zegt alles over wie God voor ons wil zijn. Net zoals de vader staat God altijd klaar, geduldig en hoopvol uitkijkend naar ons. Het enige wat Hij verlangt, is een zekere heimwee naar zijn liefde, een berouw van binnenuit, een bereidheid om een stap naar Hem te zetten. Net zoals de verloren zoon mogen ook wij, ondanks onze misstappen, rekenen op een warm welkom, op een God die ons liefdevol omarmt zonder vragen te stellen.

Het verhaal gaat verder en de oudste zoon komt in beeld. Hij vertegenwoordigt degenen die denken alles al goed te doen, die altijd trouw en gehoorzaam geweest zijn. Voor hen, de trouwen bij uitstek, is er geen feest. Ze hebben moeite met de overvloedige barmhartigheid die aan hun afgedwaalde broeder of zuster wordt getoond. Hij is verontwaardigd en begrijpt niet waarom er feest wordt gevierd voor iemand die zoveel verkeerd heeft gedaan. Wat het verhaal ons hier duidelijk wil maken, is dat het in ons leven niet gaat om verdienste, maar om genade. Natuurlijk waardeert en erkent God trouw en gehoorzaamheid. Maar tevens is zijn vreugde grenzeloos groot wanneer een verloren ziel de weg naar huis terugvindt. De oudste zoon wordt uitgenodigd om te delen in die vreugde, om zich te laten raken door dezelfde barmhartigheid, maar die stap kan hij niet zetten.

Lieve mensen, dit is een verhaal dat spreekt over het hart van God. Barmhartigheid behoort tot zijn wezen en wij zijn geroepen om deze barmhartigheid zichtbaar te maken naar elkaar toe. Als Hij zo grootmoedig omgaat met wie fouten hebben gemaakt, hoe zouden wij dan anders kunnen handelen? Is het niet juist de taak van de Kerk om mensen (terug) naar God te leiden door zelf levende verkondigers te zijn van Gods oneindige barmhartigheid en liefde? Door zelf barmhartigheid te tonen, laten we zien hoe barmhartig God is.

Laat ons als Kerk, net zoals de vader in de parabel, áltijd klaarstaan om liefdevol te omhelzen wie terugkeert. En laat ons dan vreugde dragen en feestvieren, want ieder mens die de weg naar God terugvindt, geeft reden tot feest. Wat verloren was, is immers weer teruggevonden.

Laten we bidden

Goede God,
help ons om barmhartig te zijn
zoals U barmhartig bent,
zodat wij elkaar kunnen omarmen
zonder oordeel.
Leer ons de vreugde te ervaren
wanneer iemand terugkeert naar U.
Maak ons tot levende getuigen
van uw liefde.
Vandaag en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, ooit las ik op Facebook deze quote: "Wees altijd vriendelijk tegen mensen, áltijd. Je weet immers nooit wat iemand doormaakt." Mogen wij deze houding in ons hart dragen en ieder mens warm onthalen in de liefdevolle armen van God.
Een vredevol weekend,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Ga eens bij jezelf na hoe groot jouw barmhartigheid is tegenover mensen die in jouw ogen bedenkelijke of duidelijk verkeerde wegen gaan. Hoe staat het met jouw liefde voor hen? Ben je bereid je oordeel los te laten, en zoals de vader in de parabel geduldig, verlangend en hoopvol naar hen uit te kijken? Kun jij hen liefdevol en zonder verwijten ontvangen wanneer zij terugkeren? Doen wij dit als Kerk?