maandag in de 6e paasweek

WAAR KOFFIE GEURT EN HET EVANGELIE WEERKLANKT VINDT

Het moet gezegd: vrouwen hebben vaak - meer dan mannen - oog voor ontmoeting en verbondenheid. In hoeveel huizen komen vrouwen niet samen om koffie te drinken, om bij te praten, om hun hart te luchten, om het over hun mannen te hebben ... Daar wordt het leven gedeeld: de zorgen over de kinderen, het werk, de relaties, de buurt, de hoop en het verdriet. Het is iets van alle tijden.

In de eerste lezing lezen we dat Lydia samenkwam met andere vrouwen. Ze zochten elkaar op, verbonden door geloof en aandacht. Hun samenkomen was niet louter praktisch, maar droeg iets in zich van verlangen naar verbondenheid en gemeenschap.

Het is precies in dat dagelijkse leven dat Paulus en Silas opduiken. Ze blijven niet op afstand, maar treden het leven van gewone mensen binnen. De jonge Kerk wacht niet tot mensen komen aankloppen, maar beweegt naar hen toe. Zoals ook Jezus zich bewoog onder de mensen, hun zorgen deelde, hun vertrouwen won en tot hen sprak met woorden van leven.

Lydia wordt geraakt door de woorden van Paulus en Silas. Haar hart opent zich, haar geloof ontwaakt. Ze laat zich dopen met haar hele gezin en - en dat is niet onbelangrijk - ze nodigt de apostelen uit in haar huis. Gastvrijheid noemt men dat. Ze ontvangt het evangelie en deelt meteen wat ze heeft. Geloof wordt zichtbaar in haar huis, aan haar tafel, in haar houding.

Dat geldt niet alleen voor Lydia. Gastvrijheid hoort wezenlijk bij het christen-zijn. Waar de Geest ontvangen wordt, ontstaat beweging. Mensen komen los van zichzelf, hun blik verruimt, hun handen worden vrij om te geven. Geloof mag zich niet opsluiten in een veilige privéruimte, maar moet grenzen openen en verbinding zoeken.

We zien dat in gezinnen die hun deur openstellen voor wie nabijheid nodig heeft, in gemeenschappen waar niemand zich vreemd hoeft te voelen, in kloosters en abdijen waar standaard altijd gastenkamers zijn. Overal waar mensen ontvangen worden - ongeacht wie ze zijn - wordt iets zichtbaar van Gods liefde.

Gastvrijheid mag voor een christen geen bijzaak zijn. Ze raakt de kern van ons geloof. Jezus zelf was gast en gastheer tegelijk. Hij liet zich uitnodigen en nodigde mensen uit in de ruimte van zijn barmhartigheid. Een christen ontvangt anderen zoals Hij dat deed: zonder oordeel, met aandacht voor kwetsbaarheid. In die openheid ontstaat gemeenschap, en kunnen wonden helen en nieuwe stappen groeien.

Christelijke gastvrijheid heeft ook een maatschappelijke dimensie. In een wereld waarin velen hun thuis verliezen, op de vlucht zijn voor geweld of armoede, mag de Kerk geen toeschouwer zijn. Ze is geroepen tot een gastvrij beleid, tot concrete zorg, tot profetisch spreken. Als Europa muren optrekt en vluchtelingen terugstuurt naar onveilige plekken, moet de Kerk van zich laten horen om te herinneren aan de waardigheid van elke mens.

Wie zich zo uitspreekt, zal vroeg of laat het kruis van de Heer ontmoeten. Jezus heeft niet gezegd dat het misschien moeilijk zou worden - Hij zei dat het zál gebeuren. Gastvrijheid, zeker tegenover vreemdelingen en vluchtelingen, wordt vandaag niet vanzelfsprekend gewaardeerd. Blijven spreken en handelen vanuit het evangelie blijft noodzakelijk.

Het is goed en belangrijk dat de Kerk deze zorg niet uit de weg gaat. Ze doet dat ook. Paus Franciscus sprak er vaak duidelijke taal over, en ook paus Leo XIV blijkt die richting verder uit te gaan.

Wie de juiste mediakanalen volgt – of wil volgen – weet het: wereldwijd gebeuren er veel en zeer waardevolle initiatieven op het vlak van gastvrijheid. Vanuit zowat alle christelijke kerken is er steeds die stille beweging geweest van openheid en inzet, vaak in het klein, maar met een evangelische betrokkenheid om u tegen te zeggen. En niet alleen daar. Ook binnen de joodse en islamitische gemeenschappen, en binnen andere levensbeschouwelijke tradities, worden mensen opgevangen, grenzen overschreden en bruggen gebouwd. Gastvrijheid is geen monopolie van één geloof, maar een weerklank van iets diepmenselijks, dat in veel harten leeft. Jammer genoeg schenkt het ‘gewone’ journaal hier zo weinig aandacht aan. Wat verbindt, haalt zelden de voorpagina.

Wat Lydia en haar gezin deden in het klein, mag de Kerk - en alle mensen van goede wil - wereldwijd doen in het groot: deuren openen, mensen opnemen, aanwezig zijn in de kwetsbaarheid van de ander. Zo getuigen we met z'n allen van het ware gelaat van God, wiens hart geopend is voor ieder mens.

Laten we bidden

Heer,
laat onze huizen plaatsen van vrede zijn,
onze tafels een ruimte van ontmoeting.
Maak ons beschikbaar voor wie aanklopt,
en aandachtig voor wie zich stilhoudt.
Zegen ieder klein gebaar van gastvrijheid
en maak het tot een teken van uw Koninkrijk.
Vandaag, en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, moge onze huizen en onze harten openstaan voor wie onderweg is, voor wie zoekt naar rust, nabijheid en erkenning. Moge de Geest ons leiden om met eenvoud te ontvangen, met vreugde te delen en met moed te getuigen van Gods liefde voor ieder mens.
Zegen over deze nieuwe week.
kris

---

Om mee op weg te gaan

Hoe ontvangen wij mensen die op ons pad komen? Is er ruimte in ons om werkelijk te luisteren, om nabij te zijn? Lijkt ons hart op het huis van Lydia - een plaats waar het Woord iets in beweging zet, waar ontmoeting mogelijk wordt? Dragen we in ons die warme gastvrijheid waartoe het evangelie uitnodigt?