dinsdag in week 34 door het jaar

Als je kijkt naar de huidige coronapandemie, naar die landen waar hongersnood heerst, de vele vluchtelingen, oorlogsdreigingen her en der, overstromingen, klimaatuitspattingen,… dan zou je kunnen denken dat we midden in een soort eindtijd zitten. Daar komt nog bij dat er hier en daar mensen opstaan die zich profileren als een soort (terugkomende) Messias, of bijzondere boodschappers van God; mensen die zich gezonden weten door de hemel, om de wereld eens goed te komen zeggen waar het op staat.

Jezus maant vandaag aan tot voorzichtigheid, tot waakzaamheid, tot een gezonde geest van onderscheiding. Ik citeer:

‘Let op, laat je niet misleiden. Want er zullen velen komen die mijn naam gebruiken en zeggen: “Ik ben het,” of: “De tijd is gekomen.” Volg hen niet! Als jullie berichten horen over oorlog en opstand, raak dan niet in paniek. Die dingen moeten eerst gebeuren, maar dat is nog niet meteen het einde.’ 

Als christenen zouden we niet in paniek mogen schieten wanneer we al die lastigheden zien. We moeten in dit alles ons gezond verstand bewaren, én vooral ook ons warm (gelovig) hart.

We horen in deze tijd veel over lockdowns, thuiswerk, afstand houden,… wat in vele situaties zeker z’n nut heeft. Maar ik zou zeggen: laat je hart nooit, maar dan ook nooit, in lockdown gaan. Integendeel. Als gemeenschap van christenen (en dit geldt beslist ook voor de moslimgemeenschap en de joodse gemeenschap, en in wezen voor iedere mens) zouden we vandaag de dag er moeten ‘zijn’, en wel midden de lastigheden van deze tijd. En je mag dat gerust letterlijk verstaan. Meer dan ooit kreunt de mensheid. En als Jezus voor iets of iemand oog, oor en hart had, dan was het voor de ‘kreunende mens’.

Emmanuel Levinas (Frans-joods filosoof uit de vorige eeuw) leert ons dat het ‘gekreun’ van de ander een appel kan zijn om in beweging te komen, ook als het lastig is en zelfs pijn doet. In de ander mogen we God zien en ontmoeten, God die ons oproept het beste in onszelf naar boven te halen. De ander komt doorheen zijn ‘gekreun’ in ons binnen. Vraag is of we dit gebeuren toelaten, én antwoord geven.

Wel, deze tijd die getekend is door miljoenen vluchtelingen wereldwijd, klimaatslachtoffers (die er de komende jaren meer en meer zullen zijn), mensen die te neer gedrukt leven door Corona,… mogen wij als Kerk een oproep horen om ons hart te laten spreken. Ja, meer dan ooit.

Opstanding heeft (ook) te maken met ‘opstaan’. Laten we als christenen opstaan, oog en hart hebben voor de wereld die kreunt. Ja, met de Blijde Boodschap in ons hart, de Heer barend doorheen ons gebed en werken van goedheid.

We leven allemaal in hoop. Ieder leeft met de hoop dat het beter wordt. Maar laat hoop vooral geen sentimenteel gebeuren zijn dat zich enkel afspeelt in de cocon van ons hart, of belevend op die plekken waar het ‘goed’ gaat. Christelijke hoop mogen we verstaan zoals Vaclav Havel (Tsjechisch schrijver en politicus, overleden in 2011) het bedoelde, waar hij schreef: ‘Hoop is een gerichtheid van de geest, een gerichtheid van het hart. Het is niet hetzelfde als vreugde omdat alles goed gaat of bereidheid je in te zetten voor wat succes heeft. Hoop is ergens voor werken omdat het goed is, ongeacht of het kans van slagen heeft. Het is niet hetzelfde als optimisme, evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen. Het is leven en werken in de zekerheid dat iets zinvol is.’

Vanuit deze betekenis, geliefde mensen, zou ik zeggen: laat ons Kerk zijn, laat ons christen zijn, van harte. Laat ons Gods Liefde handen en voeten geven. Ook als het lastig is en in zekere zin ‘pijn’ doet. In Jezus’ naam.

kris