vrijdag in week 32 door het jaar

Heel veel energie wordt gestoken in het bouwen van zekerheden. Op zich hoeft dat ook niet slecht te zijn. Een mens moet zijn leven organiseren, hij heeft verantwoordelijkheden naar anderen, hij verzorgt z'n woonst, enzovoort. Des mensen.

Het gevaar bestaat er echter in dat we ons leven zo gaan organiseren, dat de bedoeling van het  leven op de achtergrond dreigt te geraken. En, zo zegt het evangelie: dat we niet klaar zullen zijn wanneer we sterven.

De dood kan inderdaad komen als een dief in de nacht. Natuurlijk wensen we ieder een lang en gezond leven toe, maar het kan vandaag gebeuren. Bij u, bij mij, bij ieder van ons. Heel wat jaren terug was ik in een supermarkt, en aanschuivend aan de kassa viel een relatief jonge man gewoon dood. Zo ineens kan het gaan.

Kardinaal Danneels zei ooit dat we zo zouden moeten leven alsof deze dag onze laatste dag is; gelovig, bereid, klaar. En dan gaat het niet over somberheid, maar juist integendeel. Wij kunnen nu reeds hier op aarde de vreugde van de eeuwigheid in ons dragen. In zekere zin mogen we uitkijken naar die eeuwigheid. Als je weet dat je ooit toch zult moeten gaan, en dat daar Iemand is die met een goddelijke barmhartigheid op je wacht. Dat is toch groots. We moeten niet wensen zo snel mogelijk onze geliefden te verlaten, maar dit hoeft niet in tegenstelling te zijn om in zekere zin uit te kijken naar ons aards sterven.

Klaar zijn om te sterven betekent aandacht schenken dat je met iedereen in vrede leeft, dat je je verzoend hebt met mensen waarbij de relatie mogelijk vertroebeld was, dat je als christen weet dat je door je leven en engagementen bouwt aan Gods Rijk met de gaven en talenten u gegeven. Het is in de spiegel kunnen kijken en zeggen (niet narcistisch bedoeld): 'ik ben goed bezig.' Of beter gezegd: 'Ik laat de Heer toe dat Hij in mij tot leven komt. Ik heb me aan Hem toevertrouwd. Ik verlies mijn leven in Hem. Gods liefde krijgt alle plaats in mijn leven, zowel in het ontvangen als in het doen. Ik wil mijn steentje bijdragen in het leven van de Kerk.'

Laat ons, in de drukte, en de organisatie van ons leven, God niet vergeten. Moge Hij het centrum zijn en blijven van ons leven. Ja, mogen zijn liefde gevierd worden door zijn liefde te zijn. Ooit, vroeg of laat, zal het eeuwig leven in Hem een vanzelfsprekende verlenging zijn van onze toewijding aan Hem, en zelfs van ons leven op aarde.

kris