donderdag in week 33 door het jaar

Toen Jezus Jeruzalem voor zich zag liggen, begon Hij te huilen om de stad.

Jezus naderde Jeruzalem. In de naam Jeruzalem zit het woord 'sjaloom': 'stad van vrede'. Over deze stad van vrede huilde Hij. Hij zag het drama, de hardnekkige blindheid van het volk, het zich halsstarrig verzetten tegen Gods ontferming. Het gaat hier niet over emotionele tranen van een kortstondige droefheid; het gaat hier over een fundamentele vaststelling dat mensen aan wie God zich in vlees en bloed gegeven heeft zich afsluiten voor deze gave. Het is de pijn van God waar mensen zich de rug toekeren naar Hem.
Vandaag roept men nog, met velen, Hosanna. Morgen, onder het kruis, zijn nog maar enkele getrouwen aanwezig.

Hoe staat dat met ons?

Want Jezus staat ook voor ons hart, het 'nieuwe Jeruzalem', de 'nieuwe stad van vrede', waar Hij wil binnentreden. Laten we toe dat Hij ook hier huilt, of gunnen we Hem  de diepe hemelse vreugde van een hart dat zich in Hem heeft gekeerd naar de Vader, een hart dat de menswording van God heeft welkom geheten, een hart dat zich heeft laten vullen door de verlossingsgenade van het kruis, een hart dat zich in Hem heeft laten opnemen, om, verinnigd in Christus, Gods liefde te dragen en uit te dragen?

kris