zaterdag in week 32 door het jaar

Jezus leert ons d.m.v. de gelijkenis die we vandaag hoorden, dat we 'altijd' moeten bidden en daarin 'niet op te geven'.

Altijd bidden, dag en nacht, wil niet zeggen dat we altijd gebeden moeten opzeggen. Het heeft veeleer te maken met een innerlijke houding, een levenshouding, een gebedshouding: een leven leiden onder of voor Gods aanschijn, levend in het geloof dat Hij altijd aanwezig is met een liefde die enkel Hij geven kan met de uitnodiging binnen te treden in deze liefde, door je te laten opnemen in het grote ja van Christus.

Aan deze biddende houding gaat wel iets fundamenteels vooraf, namelijk het expliciete gebed. Een biddend leven zal maar biddend zijn in de mate dat wij ons expliciet gebed onderhouden. Want hoe gemakkelijk leidt ons zogenaamd biddend leven tot werken zonder bidden. Geruisloos verliezen we hierdoor de band met God, en dus met zijn genade.

Bidden is een wezenlijke houding van een gelovige. Geloven is immers voeling houden met het hart van God. Dan kan God zich ook van zijn kant meedelen aan hem die Hem is toegewijd. Hij kan laten ‘aanvoelen’ wat Hem aangenaam is, zodat iemand kan weten wat hij moet doen, hoe hij iets moet doen, wat hij moet zeggen of niet zeggen, wat hij aan God kan vragen, wat God niet aangenaam is,…
Als we iets vragen aan God zouden we met ons hart meer bij Hem moeten zijn dan bij wat we vragen. Wat we willen vragen... dat weet God maar al te goed. Bij en in God zijn... zo bidden we in Gods wil.

Laat ons, naar de woorden van Clara van Assisi, niet enkel biddende mensen zijn, maar gebed worden.

kris

Reacties

  1. Je kan soms lang moeten wachten op redding uit verdrukking of uit welke nood ook. Als je volhoudt met vragen en smeken, komt er vroeg of laat verhoring. Als zelfs die goddeloze rechter al bezwijkt onder de vele bezoeken van een arme weduwe, zou God dan ons niet horen? Zo moest Israël ook veel jaren doorbrengen onder de dwingelandij van Egypte. Maar God zond Zijn woord dat de natuurwetten ophief. Het volk kon door de droge zee heentrekken. Later ook in de ballingschap kon het wachten lang duren, wel 70 jaar, maar dan kwam Cyrus en liet het volk weer naar huis gaan. Laten wij blijven bidden voor het einde van deze pandemie. Eens maakt God er dan een eind aan. Laten wij blijven bidden voor een oplossing van het klimaatvraagstuk. Dan zal God ons helpen om te leven op een wijze die de aarde aankan. Laten we blijven bidden voor al die vluchtelingen. Eens wordt het ook voor hen weer goed, ook al bloedt nu ons en hun hart om dat wrede lot aan de grenzen van de EU.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja ...laat ons bidden !Onze gebeden stijgen als Wierook naar de Vader toe ! Op Zijn tijd zal Hij ons verhoren !

      Verwijderen
  2. 'Heer onze God, wij bidden U: verhoor ons!'

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Laat ons bidden vooral zijn :God groot maken, Hem loven en danken. Wat we nodig hebben weet Hij beter dan wijzelf.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, dat weet Hij. Maar mocht Hij door ons te helpen, Zijn naam nog groter maken. Zijn heilige naam is ontheiligd, zoals in de tijd van de ballingschap. Lees maar eens Ezechiël 36 - 37. 'Vader, Uw naam worde geheiligd', leerde Jezus ons bidden. Moge God zelf Zijn naam weer groot maken. Maar het is goed om Hem daarom te bidden.

      Verwijderen
  4. Wat een bemoediging om zo de dag te mogen beginnen. Een fijn idee dat het uiteindelijk goed komt. Maar God vraagt onze medewerking in welke vorm ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Klopt Roosje, God vraagt onze medewerking.
    Het zou onaf zijn (en in wezen oneerlijk) alles aan God over te laten.
    Wij zijn geschapen naar Zijn beeld en gelijkenis, dus we zijn ook geroepen dit beeld en gelijkenis te 'zijn', in zekere zin te 'doen'. Dat is ons diepste 'ik', hij die doet. Doorheen de ander appeleert God, komt Hij in ons binnen, openbaart Hij zich. Niet wij kiezen met wie we omgaan. Hij kiest wie Hij op onze levensweg brengt. En deze laatste komt binnen, maakt ons misschien onrustig, brengt ons zelfs uit evenwicht. Of nog erger: hij shockeert ons, omdat hij een domein in onszelf aanraakt dat we soms liever gesloten houden. En toch die (A)ander ontvangen in dat domein, doet ons als mens zijn wie we (moeten) zijn. Openbaring ten top.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten