zaterdag in week 33 door het jaar

In het evangelie van vandaag horen we hoe men Jezus probeert te vangen wat zijn visie betreft over de eeuwigheid, wie met wie in de hemel zal verbonden zijn, enzomeer… In plaats van diep in henzelf plaats te maken voor het mysterie van eeuwig leven, tracht men dit gebeuren in te blikken in een soort puur menselijke overweging, los van echte ontvankelijkheid.

Het eeuwig leven kunnen we niet verwoorden, laat staan vatten. Het is iets wat ons mens-zijn ver overstijgt. Het gaat over een Al waar we best niet te veel woorden aan verspillen. Wat niet wilt zeggen dat we er niet over mogen nadenken, integendeel. Het is goed ermee bezig te zijn. In zekere zin kan en zal het ons leven nu voeding geven. Maar we moeten, naar mijn mening, afstand nemen, van het te willen gieten in al te menselijke vormen. We mogen er geen voorstellingen van maken. God heeft gewild dat het voor het menselijk bevattingsvermogen voorlopig verborgen (moet) blijven. En ik zou zeggen: laat het zo zijn.

Dat het eeuwige leven er is… ja, dat mogen we geloven, we mogen leven in het bewust-zijn dat het er is, we mogen er in zekere zin zelfs naar uitkijken. Meer: we mogen er ons verbonden mee weten, heel reëel. Maar geen inblikking aub. Laat het zijn wat het is.

Er zal een samen-zijn zijn van een heel ander niveau dan dat wij het hier kennen. Of het menselijk huwelijk met de partner die we hier op aarde gekend hebben nog zal bestaan is nog maar de vraag … "Tot de dood ons scheidt...", zo staat er in de huwelijksliturgie. Het zal er anders aan toegaan, alleszins.
Het enige dat we (gelovig) weten is dat we zullen opgenomen zijn in het Al, er zelfs deelgenoten van zullen zijn. Maar hoe dat er concreet zal uitzien… God weet het, en wij niet.

Maar da's goed. Ja, 't is heilzaam niet alles te 'weten'. Het laat God zijn wie Hij is, en het laat ons mens zijn zoals dat nu voor ons bedoeld is. En wat er na de dood zal zijn… laat het maar gebeuren.

De mens heeft altijd de neiging om iets te verbeelden. Doorheen de geschiedenis heeft men op tal van wijzen getracht de eeuwigheid te tekenen, te schilderen,… uit te beelden. Het is des mensen. En op zich is dat ook niet slecht. Maar het blijft stukwerk. Wij kunnen niet anders dan verbeelden vanuit ons beperkt mens-zijn. De eeuwigheid is beslist zoveel ‘grootser’ dan wat wij ervan (kunnen) maken.

Waar we op mogen vertrouwen is het feit dat we zullen ontvangen worden. Da’s een absolute zekerheid. God zal klaar staan om ons in zijn hemelse barmhartigheid tot zich te nemen. Ik vermoed dat we de vrijheid zullen hebben Hem af te wijzen (wat we dan de hel noemen), maar we mogen geloven dat er zeker de mogelijkheid is ons te werpen in zijn barmhartigheid. En in zekere zin is dat iets om naar uit te kijken.

Leven in het licht van de eeuwigheid stuwt je in het er-zijn voor de ander. Raar hoe dit werkt, alsof het één diep verbonden is met het ander.
Laten we ons in evangelische blijheid schenken aan dit gebeuren.

kris