donderdag in de 2e paasweek

'God schenkt de Geest in overvloed.' Zo horen we vandaag Jezus zeggen tot Nikodemus.

Wie leeft in ontmoeting met de Heer, zal de Heer en zijn liefde steeds meer leren verstaan. Niet zozeer vanuit een louter menselijk denken dat steeds om bewijzen en ervaring vraagt, maar vanuit de warmte van de heilige Geest die ons geschonken is.

Doorgaans hechten we aan dit laatste weinig belang en daardoor geven veel mensen het te snel op, of geraken in een twijfel waar ze niet meer uit raken. Door het verlies van de Geest is het geloof abstract geworden, misschien nog in stand gehouden door bepaalde rituelen of zelfs vormen van liefdadigheid, maar de levende overgave en de blijheid van een leven gestuwd door de Geest is zoek geraakt…

Willen we leven in Gods wil, willen we zijn woorden spreken, willen we zijn liefde belichamen, dan is het belangrijk dat we Gods heilige Geest in ons leven levend houden, of beter gezegd: is het van belang dat we onszelf plaatsen in de gloed van de Geest, in het waaien van de Geest over ons leven.
Dit vraagt een zekere oefening, een loslaten van het eigen ik, en vooral ook een volgehouden dagelijks gebed.

Wat dat waaien van de Geest betreft… Het komen of waaien van de Geest valt doorgaans niet sterk op, het is gewoonlijk geen opvallend gebeuren, ook niet in het gebed. Het is bijna nooit zichtbaar, af en toe waarneembaar wanneer God zich laat voelen of zelfs laat zien, maar dit laatste is eerder zeldzaam. Het waaien van de Geest gaat over een stille liefde aangeboden door de Vader in de diepte van onze ziel, of in gebeurtenissen door Hem geleid.

God openbaart in de Geest een liefde die ons Hem doet kennen, en die ons doet keren naar Hem; een minne die ons doet verlangen, een warmte die ons doet bidden, een innige liefdesvlam die ons in ontmoeting brengt met Hem (de Vader) doorheen zijn Zoon waarin Hij ons bewoont. Het waaien van de Geest is de Adem Gods die onze ziel tot leven brengt, ons hart tot minne maakt, ons verstand tot wijsheid brengt, en ons alzo tot een liefdevol mens maakt; Gods liefde belichamend.

Hoe kunnen we het beste open staan voor de heilige Geest?

Eerder deze week sprak ik hier in Van Woord naar leven al over het belang van het gebed. Vandaag wil ik met u nadenken over een bepaald moment van bidden in de loop van de dag. En uiteraard wil ik daar geen uur op plakken, maar ik zou dit moment willen situeren ergens in de vroege ochtend.

Ik denk namelijk dat vroeg opstaan, de ochtendstilte koesterend, een vruchtbare weg kan zijn om het waaien van de Geest alle ruimte te geven. De vroege ochtend maakt ons immers arm en leeg, bereid en beschikbaar, op een andere manier dan overdag. Al was het maar omdat de tijd van de ochtend zo bijzonder is. Het is het ontluiken van de dag als een spiegel van het ontluiken van de ziel. De overgang nacht-dag heeft iets van een innerlijk ontwaken. Het is het uur van de Geest.

Het ontwaken van de dag is een tijd waarvan het goed is haar diep te koesteren, en wel biddend, openstaand voor de gloed van de Geest, voor het komen van de Heer.

Het is waar, vroeg opstaan pikt soms. Het is niet aan iedereen gegeven. Wat langer slapen kan zo’n deugd doen. Maar men gaat echt niet dood door dit laatste geweld aan te doen. En er staat zo iets moois te wachten bij het vroege ochtendgloren. Daarom niet echt voelbaar, maar wel reëel in zijn aanwezigheid, namelijk God, en niemand anders dan God alleen; Hij die op je wacht.

Voor Hem kom je dan ook uit de warmte van je bed, je nestelend in zijn warmte. Van de ene warmte in de andere.

Het is het spel der Liefde, God toelaten God te laten zijn. Het is je als een verliefde ziel neervlijen tegen je Schepper. Het is Hem tot leven laten komen door weg te smelten in zijn Zoon, je diepste identiteit vindend in Christus, door zijn Liefde te worden in het hele concrete leven van iedere dag.

Een mooie donderdag voor ieder van u.

Van harte, kris