donderdag in de paasweek

Terwijl ze nog aan het vertellen waren, kwam Jezus zelf in hun midden staan en zei: ‘Vrede zij met jullie.’ 

Het gesprek dat de leerlingen met elkaar voerden was geen gewone babbel over koetjes en kafjes. Het ging over het feit dat ze Jezus erkend hadden op hun weg naar Emmaüs, en wel bij het breken van het brood. Dus die verrijzenis waarover Hij zich regelmatig uitliet... ja, daar was dus toch iets van aan. Maar wat nu? Gaat Hij zich nog tonen? En zo ja, hoe dan? En aan wie? En hoelang? En wat moesten ze daarmee? Je kan je het gesprek voorstellen. Naast een zekere vreugde van 'het moet dan toch waar zijn' zullen er ook de vragen geweest zijn.
Levendig gesprekken moeten het geweest zijn; alleszins.

Midden in dat gesprek kwam de Heer bij hen staan; 'in hun midden', zo staat er. Mooi toch. Jezus kwam zich in hoogst eigen persoon bemoeien. Als bevestiging. Als antwoord op hun vragen. Ik kan me voorstellen dat hun mond wij openviel van verbazing toe Hij daar ineens 'stond'. Wat moet er in hen zijn omgegaan bij deze 'verschijning'? Verbijstering en angst overmande sommige leerlingen. Anderen meenden een geest te zien.

Tegelijkertijd die mooie woorden van de Heer: 'Vrede zij met jullie'. Dezelfde woorden die de priester telkens weer opnieuw uitspreekt naar het volk toe nadat het brood en de wijn is geconsacreerd tot het Lichaam en Bloed van Christus. De priester zegt die woorden dan ook in naam van de Heer. Later, tegen het einde van de viering, volgt dan de zending. Zo zal het ook bij de leerlingen gaan. Eerst krijgen zij de vrede toegewenst, om daarna uitgezonden te worden.

Deze volgorde is niet onbelangrijk. Want hoe zouden wij onze zending op een goede en vruchtbare manier kunnen volbrengen zonder de vrede van de Heer in ons te dragen? Gods vrede in je dragen is een voorwaarde om er zelf uitdrager van te zijn. Wat je niet draagt, kun je niet uitdragen.
Meer zelfs: Gods vrede zal borg staan om op een goede wijze je zending te kunnen volbrengen.

Wanneer het fout loopt (door bijvoorbeeld de zending je toe te eigenen, of door alle mildheid te zijn verloren) ligt dat gewoonlijk aan het feit dat je Gods vrede op een of andere manier kwijt bent gespeeld. Je neemt dan het heft in eigen handen, met alle gevolgen van dien.

Gods vrede, ons gegeven door Christus zelf, zou steeds aanwezig moeten zijn als een bedding waaruit al het andere tot beweging komt.

Nog een tip: wanneer je bidt (op je knieën thuis, of in een kapel, of aan de keukentafel, of bij het maken van de soep,...) sla dan - voor je met woorden begint te bidden - even je innerlijk blik naar omhoog, en zie 'in gedachten', maar reëel, de Heer voor je staan. Want dat doet Hij, z'n woorden ook tot u uitsprekend: 'Vrede zij met u'. En bid, en zing dan, in zijn aanwezigheid.

Zalig de zuiveren van hart... weet je wel.

kris