zaterdag in de paasweek

Ondanks dat de leerlingen in eerste instantie moeilijk konden geloven, krijgen ze toch de duidelijke opdracht: 'Trek heel de wereld rond en verkondig het goede nieuws aan alle schepselen.'

Jezus was niet enkel de Blijde Boodschap, Hij droeg ze ook uit, met de bedoeling dat z'n volgelingen deel zouden krijgen aan die Blijde Boodschap (lees: deel krijgen aan het leven van de Heer), en er, net zoals Hij, uitdragers van zouden zijn. Een opdracht voor de apostelen, maar in wezen voor ieder die zich christen weet. De Kerk (waartoe de meesten van ons deel uitmaken en er dus deel aan hebben) is immers in wezen missionair: dragend, gezonden en uitdragend.

Het zou een vergissing zijn te denken dat enkel paus, bisschoppen, priesters en religieuzen belast zouden zijn met deze opdracht. Nee, elke christen is in wezen gezonden om drager en uitdrager te zijn van het evangelie. Paus Franciscus zal het beslist anders doen dan de gewone man/vrouw in de straat, en toch gaat het in wezen om dezelfde zending.

De voorwaarde om uitdrager van iets te kunnen zijn is dat je er drager van bent. Willen we dus het evangelie uitdragen, zullen we er dus eerst drager van moeten zijn. Drager van het evangelie zullen we worden door het met regelmaat te beluisteren, te lezen, te bemediteren, te bestuderen.

Het evangelie beluisteren is Christus beluisteren. Het evangelie lezen is Christus lezen. In wezen is het evangelie beluisteren of lezen dus gebed. Het is doorheen het Woord Hem ontvangen, Hem ontmoeten.

En dan gaat het niet zozeer over de tekst en de woorden als een aaneenschakeling van letters, maar veeleer over wat het Woord in wezen is, over de genade die de tekst draagt, om de geest van de letter; door God aan ons geschonken: Christus zelf.

In die zin is het evangelie ‘levend Woord’, wat betekent dat het de genade van de Heer in zich draagt; als een aanraking. Het is de genade die ieder van ons nodig heeft op het moment wanneer we het evangelie beluisteren, of lezen. Dit met de bedoeling Gods wil te leren kennen en te groeien in ons ja-woord tot de Vader door onze verbintenis met Christus.

Laat ons het evangelie liefhebben, het dagelijks omarmen, het koesteren als een geschenk van God zelf. Laten we het, bij wijze van spreken, 'opeten'.

De vier evangelies zijn vier diamanten: het zijn gebeurtenissen, gesprekken, gelijkenissen, daden, oproepen, enz… Allemaal zaken die ons innerlijk voeden, niet alleen omdat ze spiritueel gezien interessant zijn, maar vooral ook omdat de Heer door al deze zaken naar ons toekomt met de genade deelgenoot te worden van zijn liefde.

Uiteraard zijn niet enkel de vier evangelies het Woord van God. De gehele Schrift is dat. Maar de evangelie nemen hierin een bijzondere plaats.

Uitdragen is niet enkel doorgeven, het is ook belichamen, het als het ware zelf zijn. Wanneer we dit klaarspelen bij het evangelie kent dit mooie en diepe vruchten. Het schept gemeenschap, het brengt leven, het geeft vreugde, het toont God. Het zijn vruchten waar op zoveel plaatsen de wereld diep naar dorst. Het zijn vruchten die dikwijls haaks staan op zoveel wantoestanden in de wereld. Voor christenen mag dit laatste misschien een reden zijn om zich nog méér te profileren in onze samenlevingen. Niet opdringerig of hoogmoedig, maar wel duidelijk en klaar, vastberaden, moedig, eerlijk, oprecht, uitnodigend. En belangrijk: bij dit alles de geest van het gebed niet verliezend.

En oh ja: graag vanuit de innerlijke vreugde van Pasen. Moge de mensen dit aan ons zien. Als kerkgemeenschap zijn we immers niet geroepen om een groep mensen te zijn met hoofden van karton; stijf en koud. Nee, we zijn geroepen en gezonden om een levende en warme gemeenschap te zijn die de vrede en de diepe vreugde van Gods Pasen uitstralen.

Laat ons opstaan in de Heer.

kris