Palmzondag

Palmzondag. We lazen heel het passieverhaal van de Heer.
Uit liefde voor de mens, de mens van alle tijden, is Jezus de weg van totale nederigheid gegaan. In zijn onmetelijke trouw aan de Vader, én de mensheid, was Hij de meest lijdende mens, ook de grootste zondaar, nabij op het kruis. Over solidariteit met ons diepste mens-zijn gesproken. Indrukwekkend.

Op het kruis ging Hij mee, omhelsde Hij, vergaf Hij, genas Hij, schonk Hij redding. Wat een liefde!
Er zijn geen woorden om deze grootsheid tot uitdrukking te brengen.

Voor het gebeuren op het kruis zich voltrok, leidde Hem een kleine ezel naar Jeruzalem, de stad waar zijn totale liefde zich zal voltrekken.
Men rolde mooie stoffen voor Hem uit, men juichte Hem toe met zang en groene takken.
Het moet Hem zeker hebben ontroerd.
Maar... Hij weende ook. Hij wist immers hoe weinig er Hem écht zouden volgen op zijn liefdesweg.
Waar waren al deze mensen wanneer Hij daar hing op het kruis...?

De meesten van ons hebben thuis één of meerdere kruisbeelden hangen. Ook heel wat mensen dragen een kruisje om de hals. Of als we bidden slaan we een kruisteken. Het kruis van de Heer is niet weg te denken uit ons geloofsleven. Het is dan ook hét toonbeeld, én de sleutel, bij uitstek, wanneer we ons bezinnen rond het thema 'liefhebben'. Trouw, geweldloosheid, niet oordelen, vergevingsgezindheid, barmhartigheid, solidariteit,... het zijn maar enkele ingrediënten, die afstralen van het kruis, waarmee we God en medemens kunnen beminnen. We onderschrijven dit allemaal.

En toch... als het er werkelijk op aan komt... zijn we dan bereid de Heer te volgen met, of tot onder, het kruis?
Behoren we tot die mensen die vandaag, met palmtakken in de hand, de Heer toejuichen, maar enkele dagen later, wanneer de Heer zijn kruis zal dragen en zal sterven, zich terugtrekken in de massa, ons opsluitend in de donkerte van ons ego? Of gaan we in stilte met de Heer mee, ons toevertrouwend aan Hem, het kruis beminnend als een weg van liefde?

kris