2 nov - Allerzielen

VRIENDSCHAP MET DE HEMEL

Een mijmering bij Allerzielen.

Wanneer ik met onze mensen praat in het woonzorgcentrum waar ik werk dan uiten zij dikwijls hun verdriet vanwege het overlijden van iemand die hen dierbaar was: hun partner, soms hun kind, een zus, broer, vriend, vriendin. Men mist hen. En de mogelijke tranen die dan vloeien zijn mooi; het zijn immers tranen van liefde. Want men zag die persoon graag. En scheiden doet lijden. Maar in de diepte is het een mooi verdriet, getekend door een innige liefde.

Uiteraard luister ik op de eerste plaats naar hun gemis, naar hun verdriet, en tracht doorheen het luisteren en de nabijheid hen troostend nabij te zijn. Het gebeurt dat ik met hen verder in gesprek ga, in de zin van: het gemis van die persoon – met het gepaard gaande verdriet – is een feit. Maar dat hoeft niet te betekenen dat je die persoon ‘kwijt’ bent. Ik zou zelfs zeggen: integendeel. Vanuit de hemel zijn ze ons eigenlijk intiemer nabij dan toen ze nog bij ons waren. We mogen en kunnen zeer diepgaande vriendschap beleven met zij die overleden zijn. In zekere zin zijn ze altijd bij ons, en kunnen we met hen ‘praten’; waar en wanneer ook.

Elisabeth van Dijon (misschien beter gekend als Elisabeth van de Drie-ëenheid, een Franse Karmelietes, gestorven in 1906 en door paus Franciscus heilig verklaard in 2016) zei dat wij de hemel binnenin meedragen, en dat dus alle heiligen en overledenen als het ware in ons binnenste aanwezig zijn. Da’s geen vrome theorie, maar een blijde werkelijkheid. Wij mogen in relatie gaan met de heiligen en allen die zijn overleden. We kunnen met hen spreken, hun gebed vragen, met hen meebidden, van hen leren, hun liefde ontvangen en van op aarde hen beminnen. Het gaat hier niet om een fysieke nabijheid, maar minstens even reëel. Ik zou zelfs durven zeggen: het is een innigere nabijheid dan in de periode dat we hen fysiek bij ons hadden.

Lieve mensen, praat met je dierbare overledenen; bij het graf of thuis, biddend of tussen de kookpotten. Zeg hen maar hoe graag je hen zag en ziet, hoeveel je hen mist. En als je nog iets moet goed maken met hen: doe dat dan gewoon. En bid dat ze in de hemel mogen zijn, dat ze mogen zijn ‘aangekomen’. Vraag ook hun gebed voor jou. Ja, wees samen met hen. En ik zou zeggen: beleef – ondanks je verdriet – vreugde aan dat samenzijn. Pink een traan weg, en glimlach naar hen. Wees blij en dankbaar om het eeuwige leven, om hun voortbestaan, om je blijvende vriendschap met hen.

Ik wens ieder van u, op deze Allerzielen, een mooi samenzijn met jullie dierbare overledenen. Moge het een 'feest' zijn in ieders hart, omwille van het thuiskomen bij God.

Laten we bidden

Goede God,
dankbaar om de hemel, dankbaar om onze overledenen, bidden we om genade; voor hen, voor ons. Mogen wij allen delen in uw eeuwige liefde; zij in de hemel, wij hier op aarde. Moge uw liefde zichtbaar zijn, hier bij ons zoals in de hemel. Mogen onze overledenen voorspreken voor ons: dat ieder op aarde U mag kennen, U ten diepste mag ontmoeten, opdat Gij in Christus door ons heen kunt doen wat Gij voor ons droomt.
Om deze genade bidden wij, in Christus, onze Heer.
Amen.

Moge dankbaarheid uw hart vervullen op deze Allerzielen.
Van harte, kris