vrijdag in week 3 door het jaar

BLIJVEN ZINGEN OP DE GOLVEN VAN HOOP

Te midden van de donkere realiteit van oorlog en geweld - in Oekraïne, het Heilig Land en Congo - en de gebrokenheid die we in onze eigen omgeving ervaren, rijst de vraag: hoe gaan we hier als christen mee om? Hoe kunnen we standhouden, trouw blijven aan ons geloof en tegelijk de christelijke vreugde bewaren en een bron van hoop zijn voor de wereld om ons heen?

De schrijver van de Hebreeënbrief herinnert er ons vandaag aan dat lijden en vervolging geen onbekenden zijn in het leven van gelovigen. De oproep is helder: houd vol, want er is een blijvende belofte. De geciteerde passage verwijst naar Habakuk 2, 3-4, waarin wordt beloofd dat de Heer spoedig zal komen en dat de rechtvaardigen door hun geloof zullen leven. Deze boodschap verwijst zeker naar iets wat nog moet komen, maar tegelijk wijst ze ons ook op het nu; op het heden. De komst van de Heer is niet alleen een toekomstige verwachting, maar een werkelijkheid die zich in ons leven voltrekt, vandaag en elke dag. Het is een oproep om de Heer nu welkom te heten, om zijn aanwezigheid in het heden te omarmen. Hierin ligt de ware betekenis van hoop: niet wachten op betere tijden, maar God nu welkom heten in ons leven en de hoop handen en voeten geven door een geëngageerd leven te leiden in de liefde.

Onze vraag blijft: hoe kan een christen vreugdevol leven – daar roept het evangelie toch toe op – in een wereld vol onrecht en pijn? Is het geoorloofd om te zingen terwijl anderen lijden? Ja - en dit kan merkwaardig klinken - dit is geoorloofd. Maar niet als een oppervlakkige blijdschap die leed negeert of bagatelliseert. Christelijke vreugde is geworteld in Pasen, in de opstanding van Christus, die het ultieme antwoord is op lijden en dood. We zijn geroepen om die vreugde te dragen, niet als ontkenning van het kwaad, maar als een kracht die heling en hoop brengt.

De pijn in de wereld overstemt veel, maar we hoeven niet te wanhopen. Wat we kunnen doen, is alvast persoonlijk in onze kleine kring de liefde bewaren.

Allereerst door gebed. Vanuit Gods inwoning kunnen we zelf heel persoonlijk kiezen om in Gods liefde te leven. Zoals Hij in ons is, mogen wij in Hem zijn. Dit is een diepe waarheid die ons in staat zal stellen in de liefde te blijven. Het leed van zoveel mensen, en zelfs ons eigen leed, mag ons niet van Gods liefde wegtrekken. Dit is geen evidentie, maar ook geen onmogelijkheid. Het is zelfs van wezensbelang.

Vanuit dit gebeuren kunnen we bidden voor vrede in de wereld, voor bekering, voor het ophouden van het kwaad. In de stilte van het gebed wordt de wereld neergelegd in de schoot van de Vader. Mensen, we mogen deze vorm van naastenliefde niet onderschatten. Moge dit tot uitdrukking komen in de tijd die we daarvoor nemen, een tijd die we bewust inbouwen in ons leven.

Maar uiteraard ook door liefde in de daad. Hoewel onze persoonlijke liefde naar de naaste de spanningen of oorlogen in de wereld niet direct zal oplossen, maakt ze toch een verschil. Er is tenminste iemand die de liefde bewaart. Iemand die verder kijkt dan de donkerte. Meer nog: iemand die het licht toelaat in de duisternis. Een christen is hiertoe geroepen: licht brengen in de wereld, beginnend in het kleine.

En natuurlijk doen we dit niet alleen. Als christenen zijn we geroepen dit samen te doen, als Kerk, met alle christelijke gemeenschappen. Laten we ons aansluiten bij alle mensen van goede wil, ook als zij jood of moslim zijn, andersgelovig of zelfs niet-gelovig. Laten we het Licht belichamen, gelovend dat dit licht de genade in zich draagt waardoor God helend aanwezig is in deze wereld.

Geliefde mensen, nogmaals: laten aub blijven zingen. Want als een christen niet meer zingt … wie zal dan nog zingen? En zoals gezegd: wij zingen niet om het leed in de wereld niet te zien, maar om hoop en heling te brengen. Laten we het samen doen, als Kerk, geworteld in het Pasen van de Heer.

Laten we bidden

Heer,
in een wereld vol pijn en duisternis,
laat ons uw licht niet verliezen.
Geef ons moed om lief te hebben,
kracht om te volharden,
en vreugde om te zingen,
ook wanneer de storm woedt.
Moge ons lied een teken van hoop zijn,
een lofzang op de liefde,
een brug van vrede in een gebroken wereld.
Blijf bij ons, Heer,
zodat wij blijven zingen,
op de golven van trouw en hoop.
Amen.

Geliefde mensen, laten we de hoop levend houden, tegen alle wanhoop in. Kom, laten we zingen, liefhebben en bruggen bouwen.
Met een genegen groet,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Merk je soms dat het lied in jou verstilt? Misschien door de duisternis in de wereld, de gebrokenheid om je heen of in jezelf? Beschuldig vooral jezelf niet, maar kniel in je hart neer voor God. Laat toe dat Hij de diepste snaren van je ziel betokkelt, zodat zijn melodie langzaam maar zeker opnieuw mag ontluiken - eerst in je hart, en van daaruit in je leven, in je omgang met anderen, in je blik op de wereld.
Moge zijn lied jou dragen, jou zelf doen zingen en anderen hoop brengen. Kom, we doen het samen.