donderdag in week 23 door het jaar

 Heb je vijanden lief, wees goed voor wie jullie haten, zegen wie jullie vervloeken, bid voor wie jullie slecht behandelen. Als iemand je op de wang slaat, bied hem dan ook de andere wang aan.’  Zo horen we Jezus vandaag zeggen.

In de islam mag je geen geweld gebruiken; de koran is daar duidelijk over. Doch in één geval is een zeker geweld wél toegelaten, namelijk wanneer je je als moslim levensbedreigend voelt inzake je geloof.
Het christendom gaat nog een stap verder, en (onder andere) daarin onderscheidt het zich in wezen van de islam. Het christendom, met name Jezus, roept op je linkerwang aan te bieden wanneer men je op de rechterwang slaat, Hij roept op je vijanden lief te hebben, hen te zegenen, voor hen te bidden. Jezus heeft het hier over een absolute geweldloosheid, zelfs al zal het je leven kosten. Hijzelf is, zoals we weten, deze weg gegaan.

Maar het gaat bij Jezus om veel meer dan zomaar een humane geweldloosheid. Het is de vraag van God zelf, een oproep van zijnentwege aan de mensheid. Om, in zekere zin, deelgenoot te worden aan Jezus’ leven, lijden en verrijzen. We moeten het niet opzoeken, maar moest het lot erin bestaan je leven te moeten geven omwille van je geloof, deel je in Jezus’ offer en opstanding, wat altijd z’n vruchten zal kennen in Kerk en wereld.

Oh ja, de Kerk heeft daar in de geschiedenis dikwijls tegen gezondigd. Denk aan de kruistochten waar opgeroepen werd gewapenderhand ten strijde te trekken tegen de moslims om het Heilige Land te heroveren.
Mooi detail in het verhaal van de kruistochten is dat Franciscus van Assisi hieraan deelnam, zonder één keer naar het wapen te grijpen, integendeel: hij had een broederlijke ontmoeting met de sultan waar ze elkaar Gods vrede toewensten. Misschien was dit gebeuren tussen Franciscus en de sultan wel de échte kruistocht die we als christenen en als Kerk moeten aangaan. Om over na te denken!

Hoe dan ook: uw vijanden beminnen, zegenen wie ons vervloeken. De oproep is duidelijk.

En laten we niet te snel denken dat dit niet over ons gaat. Natuurlijk gaat dit over ons, over u en mij. Allen hebben we in ons leven wel eens te maken met mensen die, ook al gebruiken we dat woord niet graag, meer onze vijanden lijken dan onze broeders, mensen die ons het leven flink lastig maken, mensen die we misschien zelfs liever nooit hadden ontmoet. Dat kunnen mensen zijn in onze verre kennissengroep, maar dat kunnen ook mensen zijn zeer dicht in onze leefomgeving. Maar ook hier geldt de oproep van Jezus: onze ‘vijanden’ beminnen, hen zegenen, voor hen bidden, hen dragen en verdragen.

Het is een weg die altijd weer opnieuw de deur open laat voor vrede en verzoening

Laten we ieder individueel, maar ook als gezin, gemeenschap, als wereldkerk, deze weg van Pasen bewandelen. We zijn in goed gezelschap, want de Heer is met ons, zowel in het verdragen / beminnen van de ander, alsook in het mogelijk lijden door werkelijke vervolging. De Heer is met ons in dit 'leed', maar ook in de vruchten die deze weg met zich meebrengt. Het zijn de vruchten van Pasen, diepe levengevende vruchten ten bate van Kerk en samenleving; wereldwijd.

kris