maandag in week 1 door het jaar

De leerlingen laten alles achter wat hen door de natuur gegeven is. Met de bedoeling Jezus te volgen. Hiermee treden ze binnen in een nieuwe soort familie, gestuwd door de Geest, de gemeenschap rond Jezus. Wij zijn geroepen deel uit te maken van die familie door, net zoals de leerlingen, alles achter te laten om Jezus te kunnen volgen.

Moeten wij dan werkelijk alles achter laten om Hem te volgen? Alles?
Misschien. Voor sommige mensen zal de roep dat van hen vragen.
Voor anderen zal de roep betekenen verder doen met wat ze bezig zijn maar binnenin zal het een geheel nieuwe weg worden. Uiterlijk verandert er niets, maar binnenin wordt een weg aangeboden die hen in een zeer expliciete roeping brengt. Wat die roeping, en die weg, dan precies inhoudt verschilt van mens tot mens.
En denk dan niet meteen aan spectaculaire veranderingen in het leven. Het gaat om een verandering binnenin, een ‘ja’ op een roep, wat het mens-zijn, en de innerlijke weg (soms) een hele nieuwe betekenis kan geven.

Bijvoorbeeld een poetsvrouw in een bedrijf. Het kan zijn dat zij zich op een gegeven moment in haar leven heel sterk aangesproken weet door de Heer, zoals Hij dat vandaag in het evangelie doet naar die enkele mannen: ‘Kom en volg mij’. Uiterlijk hoeft voor deze vrouw haar leven niet te veranderen. Haar thuissituatie blijft zoals het was, zoals ook haar werk onveranderd zal blijven. Anderzijds kan het zijn dat er voor haar zeer véél verandert. Binnenin.
De verandering bestaat in een soort intrede; een intrede vanuit een roep. Ze weet zich namelijk aangesproken, heel persoonlijk. Het is een aanspreking vanuit een innerlijke aanraking, en wel door de Heer zelf. Haar bereidheid en ja-woord zal een intrede tot gevolg hebben; haar ‘ja’ in het grote ‘ja’ van de Heer. Verenigd met Hem zullen ze de weg gaan waartoe de Vader hen, of haar, uitnodigt.
Innerlijk zal het een achterlaten worden van een oude weg, om verinnigd in de Heer een nieuwe weg te gaan; een weg van bevrijding voor haarzelf maar ook al snel ook voor haar onmiddellijke omgeving.
Hoewel… het kan zijn dat haar omgeving haar niet zal begrijpen, of meer: niet akkoord zal gaan. ‘Ben je bereid om ook dan je intrede te doen?’, zal de Heer vragen. Zijn kruis, met de opstandingsgenade, zal dan haar kracht zijn, tenminste wanneer ze in haar ‘ja’ blijft. Ze kan namelijk ook stoppen, de weg waartoe ze geroepen was een halt toeroepen. Die keuze hebben we allemaal. Da’s de vrijheid van de mens; een vrijheid die fundamenteel is als voorwaarde onvoorwaardelijk te kunnen kiezen.
Maar het kan dus ook zijn dat haar nieuwe innerlijke weg een bevrijding betekent ook voor haar omgeving. Was je bijvoorbeeld van nature uit een nors iemand, kan het zijn dat de nieuwe weg die je gaat je tot een persoon maakt die mild, teder en liefdevol in het leven staat. Men zal een vernieuwde mama of echtgenote, of zus, of collega, of buurvrouw ontmoeten. Ze zullen een vrouw leren kennen die haar persoonlijk bestaan in een groter bestaan heeft gelegd, namelijk in het bestaan van God. Hij wordt de regisseur over haar leven, degene die haar behoedt en leidt, en wel door het baren van zijn Zoon diep in haarzelf. Zich aan Jezus toevertrouwend zal ze de weg van de liefde vinden en gaan.

Om af te ronden: Zijn wij bereid de aanraking van de Heer toe te laten? Durven wij knielen met onze handen geopend om het langskomen van de Heer mogelijk te maken? Want langskomen doet Hij. Aanspreken doet Hij. Aanraken wilt Hij. Kiezen wij ervoor dit alles toe te laten? Zijn we bereid ons eigen ‘ja’ te leggen in het grote ‘ja’ van de Heer?

Aan u het antwoord.

kris