zaterdag in week 3 door het jaar
Ook al klinkt het heel cliché... wij allen hebben in ons leven met stormen te maken. Geloofstwijfel, ongeloof, tegenslag, leed, rouw,... stormen die ons vroeg of laat allen overkomen. Ze zijn in staat onze hele binnenkant overhoop te gooien. Hoe moet het verder, in Gods naam...
En waarschijnlijk klinkt ook dit cliché, maar Jezus is niet minder aanwezig in deze stormen van het leven, dan op momenten dat onze levenszee schijnbaar rustig is. Net zoals de leerlingen zullen we ook van mening zijn dat Jezus slaapt. In zekere zin doet Hij dat misschien ook, maar feit is: Hij is er wel. En zoals Hij het gezag heeft om de storm te luwen, zo laat Hij schijnbaar ook toe dat het af en toe stormt. Alsof het bij het leven hoort.
En inderdaad, dikwijls hoort het bij het leven, en hebben we het zelfs nodig. Moesten we de stormen niet nodig hebben... het zou ook niet stormen.
Stormen voeden op. Ze maken ons volwassen in het geloof. Veel stormen bevrijden ons van een zekere kinderachtige en oppervlakkige geloofsbeleving waar het liefhebben schijnbaar een van de grootste vanzelfsprekendheid is dat er bestaat. Dat is de liefde dus niet. Liefde is helemààl niet vanzelfsprekend. Laat het je niet wijsmaken!
Liefde vraagt vertrouwen op, en overgave aan, de Heer. Dit is tegen de menselijke natuur in die geneigd is z'n eigen buik te volgen. Christelijke liefde trekt je van je buik weg, en doet je schenken aan Christus die in je woont. Deze Christus zal je trekken in de brand van zijn eigen liefde, in het vuur van zijn totaal gegeven-zijn voor de wereld, in volle overgave aan de wil van de Vader.
Is dat vanzelfsprekend? Nee!
Is dat onze roeping? Ja!
Een mens heeft soms stormen in z'n leven nodig om los te komen van z'n eigen buik. Hij moet bij momenten de duisternis in om te weten hoe licht de Heer wel is. Jezus moet zich soms wegsteken om ons uit ons 'kot' te lokken, om onze dorst naar Hem groter te maken.
Jezus zwijgt dikwijls totdat we zelf zwijgen... om Hem op een volwassen wijze (terug) te vinden, sterker dan ooit.
Laten we niet te snel boos zijn op de stormen die ons leven tarten. Maar laten we de waas van onze ogen verwijderen en de Heer zien, die misschien ook dan tot ons zegt: 'Kom, kleingelovige, Ik zal je sterk maken, in staat om lief te hebben'.
kris
De brief aan de Hebreeën heeft vandaag mooie reflecties over het geloof. Het is de vaste grond van wat wij hopen. Wat hopen wij? Dat God er altijd zal zijn voor ons en dat wij het eeuwig leven bereiken. De Hebreeënbrief brengt ons het geloof van Abraham en van zijn vrouw Sara in herinnering. Zij hebben beiden lang moeten wachten op de vervulling van hun kinderwens die hen nochtans door God toe was gezegd. Maar hun geduld werd beloond. Ook als God, hoe dan ook, Abraham op de proef stelde en deze zijn langverwacht kind dacht te zullen verliezen, bleef hij vertrouwen en dat vertrouwen heeft God niet beschaamd. Laten ook wij blijven hopen en vertrouwen, ook als de vervulling van ons diepste levensverlangen niet uitkomt. Gisteren zei ik dat wij van God niets af kunnen kopen of af kunnen dwingen. God is God. God is vaak een onbegrijpelijk mysterie voor ons. We maken het allemaal wel eens mee. En zelfs als het een leven lang met sommigen van ons goed lijkt te gaan, de dag komt dat Jezus aan ieder van ons zal zeggen: ‘Het is avond, kom, laten wij oversteken’. Dat moment zal ons zeer waarschijnlijk helemaal overhoop gooien, we zullen niet weten wat ons overkomt; angst en bekoringen zullen ons aanvreten. Maar Jezus is er. Ook dan zal Hij er zijn om deze laatste storm in ons leven tot bedaren te brengen. Neen, we moeten niet vrezen. De Heer is er altijd. En ook als wij zullen denken te vallen in een zeer diepe kloof van duisternis, Hij zal er zijn om ons op te vangen. We vallen wel, maar in de handen van de Heer. Twee handen zullen ons opvangen, de handen van Jezus onze Heer die voor ons gebonden werden aan een kruisboom. Maar deze handen zullen ieder van ons opvangen. Vertrouw je toe aan deze handen. Je valt nooit zo diep of je valt in de armen van de Heer, de levende God, die ons aanvaardt zoals we zijn. Hierna zullen wij het beter weten dan nu: het uiteindelijke is pure aanvaarding, een intense ervaring van aanvaard te zijn door Iemand die niets dan liefde is. Dat mogen we soms nu al beleven, soms, even. Eens wordt dat de enige werkelijkheid die blijft…
BeantwoordenVerwijderenJezus stilt de storm. Een legendarisch stuk evangelie… Het tart niet alleen de verbeelding (en ook alle gezond verstand) het lijkt ook de bedoeling te zijn van Marcus om ons met verbijstering te slaan. Wat moeten wij hiermee !? Wat deze meester deed is onnavolgbaar.
BeantwoordenVerwijderenJezus had vertrouwen in de vissers, het waren hun boten, zij zouden hem wel naar de overkant brengen, dus ging hij liggen en sliep in… Toen er een hevige wind opstak, deden de leerlingen wat ze konden, zonder Jezus lastig te vallen, want er was geen haar op hun hoofd dat vermoedde dat Jezus ook verstand had van stormen. Maar toen de boot overspoeld werd door golven en het duidelijk was dat ze dit natuurgeweld niet zouden overleven, toen pas maakten ze Jezus wakker, en misschien riepen ze in paniek naar hem : “Hé rabbi !!! We zijn aan het zinken, we vergaan ! Merkt gij dat niet ? Raakt u dat niet ? Slaapt gij gewoon voort ! en Kan u dat niet schelen of wa ?!” ( merk op : ze riepen niet : Rabbi, Redt ons ! Doe iets ! Dus ik denk dat ze al zodanig zeker waren : deze storm kan geen mens aan – ook onze leraar hier niet ). En toen Jezus tegen de wind in ging en tegen het meer sprak… toen bedaarde snel toch alles ! en ontstond er een grote stilte... En dan keerde hij zich naar zijn leerlingen… met een zekere frustratie ? in elk geval met onbegrip : hoe is het mogelijk dat jullie zo bang zijn ? waarom hebt ge mij niet eerder wakker gemaakt en mijn hulp gevraagd ? Weet ge dan nog altijd niet dat ik over krachten beschik die ons allemaal kunnen redden ? Dacht ge dan écht dat jullie verantwoordelijk waren, en dat als jullie het niet aankonden, ik het ook niet aankan ? Heb ik jullie al niet genoeg laten zien, dat ik mensen kan redden en duivels kan uitdrijven ?! Ook in deze interpretatie blijft de ingreep van deze rabbi natuurlijk een verbijsterend onverklaarbaar Meesterschap. Maar het accent ligt nu minder op dat "wonder", en meer op de communicatie tussen leraar en leerlingen, en wat het met hen deed - nl : ze bleven in hun angst, ze konden niet vertrouwen, alleen richtte zich hun angst nu niet meer naar het water, maar naar hun Meester : ze hadden schrik van hem, zijn macht was te groot.
Ik denk dat Marcus dit legendarisch verhaal heeft verzonnen, om de luisteraar te laten voelen wat de leerlingen hebben gevoeld : verbijstering, onbegrip, angst voor Jezus. En Jezus zelf was daar niet blij mee. Hij heeft geduld moeten hebben met zijn leerlingen. Keer op keer hebben ze hem teleurgesteld, konden ze niet mee met hem. Ook niet toen ze onder elkaar discussiëerden over de hiërarchie in hun groep. Ook niet toen Jezus vroeg om te bidden ( voor hij gearresteerd zou worden ), ook niet toen Petrus herkend werd ( en Jezus verloochende ), ook niet aan het kruis…
Over de legendarische daad : die storm die Jezus zou gestild hebben…
BeantwoordenVerwijderenEr zijn mensen die geloven dat onze uiterlijke realiteit reflecteert wat in ons leeft : zo binnen zo buiten. Zou het kunnen zijn dat wanneer mensen innerlijk angstig zijn, dat er dan ook in hun omgeving plots vreselijke stormen kunnen opsteken ? Zou het kunnen zijn, dat wij energie-golven ( met meetbare frequenties ) uitstralen, en dat zo stormwind kan ontstaan EN vice versa : dat wij vertrouwen en kalmte kunnen uitstralen, die ook in de materie overgaat ? Sommige mensen (new age?) verwijzen graag naar de moderne quantumfysica, waar werd bewezen dat er een invloed uitgaat van de waarnemer op wat hij waarneemt, en dat wat wij waarnemen als vaste materie in werkelijkheid heel weinig substantie heeft – vooral leegte is, zoals de sterren in de ruimte zich ook op heel grote afstand van elkaar bevinden – en dat er een grote onvoorspelbaarheid is in de bewegingen van de deeltjes op atomair niveau, enz… Dus, denk ik, dat er vanuit wetenschappelijk onderzoek, meer en meer openheid komt voor een nieuw paradigma, waarbij materie en energie en bewustzijn en liefde allemaal samen interageren… dus een nieuw wereldbeeld waarin onze werkelijkheid niet enkel begrepen en verklaard kan worden door chemische deeltjes en processen, maar ook door energetische interacties, waarbij intentie en bewustzijn, aandacht, liefde en vertrouwen wezenlijk mee onze wereld vorm geven. Hoe dat allemaal werkt, weten we absoluut nog niet, maar dàt het (soms) werkt… dat wordt nu meer en meer (door sommigen reeds ervaren en geloofd, door anderen meer als mogelijkheid ) aangenomen en onderzocht
Klopt dat ? Denkt u dat alleen maar ? Of is het werkelijk zo ?
VerwijderenZijn er andere mensen op dit platform die hiervan kennis hebben en dit kunnen bevestigen of tegenspreken aub ?
Geloofstaal is anders
BeantwoordenVerwijderendat denk ik ook ja.
VerwijderenMensen die geloven dat Jezus écht die storm heeft gestild, wat zeggen die tegen deze ongelovige zoekende vragensteller ?