Openbaring van de Heer

Ik zou met u vandaag willen nadenken over het fenomeen ‘geschenk’.

Zoals we weten brachten de drie Wijzen geschenken mee voor het pasgeboren Kind: goud, wierook en mirre. In bepaalde literatuur lees je dan dat goud het typische geschenk zou zijn geweest zijn voor een koning, dat wierook symbool zou staan voor goddelijkheid en dat mirre een verwijzing zou zijn naar de dood van Jezus waarmee Hij is ingewreven nadat Hij van het kruis was genomen.

Wat er ook van zij, ik stel voor dat we ons buigen over de vraag: wat bieden wij aan de Heer aan? En we gaan het heel concreet maken: wat bieden wij de Heer aan vanuit de mens zoals we nu zijn, op de plek waar we wonen, op de vloer waar we werken, met de mensen ons vandaag gegeven?

Het verplicht ‘in uw kot blijven’ en de lockdowns die we doormaken, doen ons meer dan ooit beseffen hoe belangrijk het is dat mensen elkaar kunnen ontmoeten. Zeker tijdens deze feestdagen ervaren we het niet kunnen samen-zijn als een pijnlijk gemis. En gewoonlijk denken we dan aan onze dierbaren: onze ouders, onze kinderen, onze kleinkinderen, familieleden, goede kennissen,… Tijd maken voor elkaar is zo belangrijk.
Als binnenkort (en hopelijk kan dit snel) de lockdowns worden opgeheven, laat ons het gegeven ‘tijd maken voor elkaar’ in al zijn schoonheid terug beleven, en van binnenuit herontdekken als iets heiligs. En - en dat is niet onbelangrijk - niet enkel voor hen die behoren tot onze eigen, soms kleine, kring. Niet enkel onze eigen kinderen of kleinkinderen, onze familie of goede kennissen. Maar laat ons ook tijd maken voor hen die wat verder van ons bed leven: mensen in de straat, ouderlingen in het woonzorgcentrum in de buurt, zij waarvan we weten of horen dat ze eenzaam zijn, of ziek, of misschien beschaamd om op straat te komen.
Tijd maken, tijd geven, is één van die geschenken die we elkaar, en dus de Heer, kunnen aanbieden. Tijd maken voor de ander is van fundamenteel belang willen we de liefde handen en voeten geven. Zeggen met onze mond dat we begaan zijn met de medemens zonder concreet tijd te willen maken voor de ander heeft geen zin. Laten we van onze hartsintenties daden maken; heel concreet.

Een ander geschenk dat we elkaar, en dus de Heer, kunnen aanbieden is ‘tederheid’. Ik bedoel dit niet wollig. Diepgaande tederheid. En dan gaat het over onze wijze van bij elkaar zijn. Ok, weer lastig in dit coronatijdperk, want we mogen elkaar amper zien, laat staan dat we teder kunnen zijn naar elkaar toe. Maar laten we ook hier even denken aan de tijd die ons te wachten staat na de lockdwons.
Welke woorden gebruiken we tegen elkaar? Met welke intonatie spreken we elkaar aan? Kijken we elkaar in de ogen? Doen we dit met warmte en genegenheid? Luisteren we echt naar de ander? Ontvangen we hem als mens, mét zijn verhaal? Durven we wel eens iemand aanraken, letterlijk een schouderklop geven, of een knuffel, of gewoon een hand vasthouden? In de gebaren die we naar elkaar toe stellen, in onze woordkeuze voor elkaar, in onze lichamelijke genegenheid voor elkaar, kunnen we een groot, mooi en waardevol geschenk zijn voor elkaar, en dus voor de Heer.

Nog een geschenk dat we elkaar, en dus de Heer, kunnen aanbieden is ‘barmhartigheid’. We leven in een wereld die dikwijls getekend wordt door hardheid, oordeel, stigmatisatie. Lieve mensen, niemand van ons is volmaakt, niemand is af. Maar voortdurend op elkaar afgeven wat betreft onze kleinheid haalt het samenzijn naar omlaag. Het is een negatieve neerwaartse spiraal. Elkaar van harte vergeven, de ander altijd opnieuw nieuwe kansen geven (ook jezelf!) is zo belangrijk. Het geeft opnieuw ruimte en leven aan het samenzijn.
Barmhartigheid: het is zo’n groot en mooi geschenk dat we elkaar, en dus de Heer, kunnen aanbieden. Het zal van onze gezinnen, onze gemeenschappen, onze parochies, plaatsen maken waar zoveel meer mogelijk wordt dan wanneer we niet barmhartig en vergevingsgezind zouden zijn naar elkaar toe.

Ik wil afsluiten met nog één geschenk aan te halen dat we de Heer kunnen aanbieden. Dat is dagelijks tijd maken voor Hem alleen; voor gebed dus. Wie tijd maakt voor expliciet gebed, houdt een innerlijke vlam brandend, zowel in zichzelf alsook in de Kerk, en in wezen ook in de hele samenleving. Bidden, aanbidden, danken, lof zingen,… is een zeer diepe vorm van liefde schenken. Zelf groei je als mens omdat je je opent voor Gods genade, maar je smeekt deze genade ook af voor de samenleving waar je deel van uitmaakt. De mensen waarvoor je bidt, de intenties die je neerlegt in de schoot van de Heer, zullen door God gezegend zijn. Bidden voor Kerk en wereld is een verborgen wijze van naastenliefde waar we het belang niet van mogen onderschatten.

Zo zie je maar, lieve mensen, hoe het gebeuren van de wijzen bij de kribbe concreet gestalte kan krijgen in ons dagelijks leven. Laten we het Christuskind alle eer brengen door er te zijn voor elkaar, doorheen daad en gebed. Maak er in de diepte een blij gebeuren van.

Hartelijk,

kris