maandag in week 24 door het jaar
De centurio stuurde enkele vrienden naar Jezus toe stuurde met de mededeling: 'Heer, spaar u de moeite, want ik ben het niet waard dat U onder mijn dak komt. Daarom ook achtte ik mij niet waardig om zelf naar U toe te gaan. Spreek slechts een enkel woord en mijn knecht zal genezen.'
We herkennen hier de woorden die ook wij uitspreken net voor het ontvangen van de Communie: 'Heer, ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt, maar spreek en ik zal gezond worden'. Wanneer we die woorden bidden is dat enerzijds een heel persoonlijke bede die jij als individu uitspreekt tot de Heer je er van bewust zijnde dat je zijn genezing nodig hebt. Anderzijds zijn het woorden die we bidden midden en in naam van de grotere gemeenschap. Dan wordt het een voorbede voor de Kerk, voor de hele mensengemeenschap. En dat laatste is niet onbelangrijk.
Mensen in gebed voor de Heer brengen... Daar drukken we niet enkel een solidariteit met hen uit, maar we smeken ook genade af voor deze mensen. We vragen heel concreet of de Heer deze mensen, of bepaalde situaties, komt aanraken met zijn genade, opdat er heling en godsontmoeting mag plaats vinden.
In augustus ben ik op een zondag naar Banneux gereden. Wat me opviel was de eenvoud en het zéér sterke geloof van heel wat mensen die knielden voor het beeld van Maria. Belangrijk: zij knielden niet voor het beeld, zij knielden voor Maria. Ze streelden het beeld, er waren die het beeld kusten, sommigen knielden ervoor, mensen wasten zich aan het bronnetje (hoofd, hart en handen natmakend), mensen baden hun rozenkrans, er werden bloemen neergelegd, er waren die ingetogen lachten, anderen weenden, er werd gedankt, zelfs een hondje moest helemaal in het bronwater.
Wat de intenties waren van deze mensen... dat weet ik niet. Maar ze baden met geloof, en iets in mij zei: 'Zie hier, de Kerk'.
We mogen het belang van de voorbede niet onderschatten. Zowel in vieringen, alsook in het officiële Getijdengebed, hebben ze een centrale plaats. Moge dit ook zo zijn in ons persoonlijk gebedsleven. Het is een vorm van naastenliefde dat niet onderdoet aan concrete vormen van daden stellen van liefde. Het gaat er ook niet om welk vorm het belangrijkste is. Beiden zijn van belang, beiden zijn nodig, beiden zijn heilzaam.
Laat we elkaar ook biddend in liefde bij de Heer brengen.
Een vredevolle maandag,
kris
De voorbede vind ik ook een zeer mooi gebed. Ze brengt je weg van jezelf, je bidt voor anderen en die anderen breng je bij God. Zo ben je bij je medemens én bij God. Maria deed niet anders. Heel haar leven was dienst aan God en aan de mensen. Zij schonk ons Gods eigen enige Zoon. Maria's naam is daarom zo heilig, zo mooi, zo sterk. Zij heeft altijd geloofd. Geloven is niet zozeer een kwestie van een reeks waarheden en waarden en een catalogus van geboden en verboden. Geloven is in de eerste plaats vertrouwen. Je helemaal toevertrouwen aan God, aan Jezus. Misschien wel, en dat is niet onverstandig, op voorspraak van Maria. Haar naam wordt door God graag gehoord. Zij heeft een bijzonder plaatsje in de schoot van de H. Drievuldigheid, in Gods drie-ene leven en wezen. En de centurio is een pracht van een mens, zo vol vertrouwen en met een groot respect voor Jezus' Jood- zijn.
BeantwoordenVerwijderenik vind de eerste lezing wel interessant, waar het gaat over de verdeeldheid binnen de Kerk.
BeantwoordenVerwijderenNog veel werk aan de winkel. Mensen onderweg.
mij boeide de eerste lezing ook, maar vanwege iets anders: als je het goed leest lijkt de 'maaltijd van de Heer' hier een samenkomst waarbij iedereen eten meeneemt wat dan vervolgens samen gedeeld en opgegeten wordt. echt heel wat anders dan wat er bij ons in de katholieke kerken gebeurt.
Verwijderennb. dat beeld wordt versterkt als je bij lezing de tweede alinea, die er mogelijk later om theologische redenen aan is toegevoegd, tussenuit haalt.