vrijdag in week 22 door het jaar

In de tussenzang, uit psalm 37, lezen we in vers 27: ‘Mijd het kwade en doe het goede, en je zult voor eeuwig wonen in het land’.

Ik wil graag samen met u wat verder mijmeren over dit psalmvers.

Het kwade mijden en het goede doen. Heel duidelijke taal. Elke normaaldenkende mens zal dit ook beamen. Het is de weg bij uitstek voor het creëren van een samenleving waar het goed is om leven, en wel voor ieder. Christen, jood, moslim, en zelfs de ongelovige, zal zich vinden in deze woorden.

Een christen-gelovige leest de woorden ‘doe het goede’ echter zeer specifiek. Het ‘goede doen’ heeft, zoals je weet, te maken met het volbrengen van Gods wil, met het leven ‘in God’, met liefhebben zoals God liefheeft in Christus. Het is je geven aan Jezus’ tegenwoordigheid diep in jezelf, in de ander, in de Kerk, in de schepping. Het is je toevertrouwen aan Christus’ leven, aan zijn liefde. Het is je beschikbaar stellen voor zijn roep die uw roeping zal zijn, bereid een antwoord te geven; een antwoord dat haar thuis zal vinden in het ja-woord van Hem tot de Vader. Dus hoe humaan de uitspraak ‘doe het goede’ ook klinkt, voor een christen hebben deze woorden een zeer specifieke klank, juist omdat hij ze zal horen en ontvangen als woorden van de Heer; als hét Woord.

In de diepte heeft het volbrengen van dit Woord dan ook te maken met gehoorzaamheid, met het in vrijheid gehoor geven aan dat wat door God zelf gevraagd wordt.

Een gevolg zal zijn dat het kwade gemeden wordt. Want je handelt immers in de liefde, en de liefde heeft tot eigenschap zuiver te blijven, tenminste de liefde van de Heer, en zij die in deze liefde blijven.

Een ander gevolg zal zijn, zoals het vers zegt in een tweede gedeelte, dat ‘je eeuwig zult wonen in het land’. Ja, in het land. In het land van de Heer. Geen land mooi geografisch afgebakend door grenzen, maar het land dat men het ‘nieuwe Jeruzalem’ noemt; een land dat van binnenuit beleefd wordt, in gemeenschap met allen die op weg zijn in deze wereld te leven zonder van deze wereld te zijn.

En heel bewust gebruik ik de woorden ‘met allen die op weg zijn’. Want het gaat hier niet over een gemeenschap van zogenaamde heiligen, maar over mensen die samen op weg gaan, met vallen en opstaan, lukkend en mislukkend, in licht en duisternis, doorheen twijfel en zekerheid, elkaar vergevend, elkaar dragend. Maar altijd in het diepe gelovig besef dat God hen roept om vanuit een innerlijke overgave aan zijn Zoon de weg van het leven te gaan; zijn liefde vierend, drinkend van de genade van het kruis, levend in de gave van Pasen.

Moge Gods heilige Geest ons hart voortdurend neigen naar Hem.

Een gezegende vrijdag,

kris