zaterdag in week 26 door het jaar

Vandaag horen we Jezus juichend bidden: ‘Ik loof U, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat U deze dingen voor wijzen en verstandigen hebt verborgen, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld. Ja, Vader, zo heeft het U behaagd.'

Net vandaag, op 1 oktober, viert en gedenkt de Kerk de heilige Teresia van Lisieux. En als er iemand is die haar thuis vindt binnen deze woorden van Jezus, dan is het wel de kleine Teresia. Op een gegeven moment heeft zij namelijk, toen zij al een tijdje kloosterzuster was, een belangrijke ontdekking gedaan in haar leven. En vanaf toen kon zij heel zeker dit gebed van Jezus ten volle onderschrijven.

De ontdekking die zij deed heeft zij zelf de 'kleine weg' genoemd. Soms wordt het ook vertaald als de 'korte weg'. Over welke ontdekking, of welke weg, gaat het hier?

Teresia was tijdens haar eerste kloostertijd een echt streverke. Ze moest en ze zou een heilige worden, en liefst zo snel mogelijk. Zij deed er dan ook alles voor om uit te blinken in deugdzaamheid en vroomheid. In het begin beleefde ze daar veel vreugde en voldoening aan. Ze wist immers heel goed welk pad ze bewandelde. Maar hoe langer hoe meer moest ze pijnlijk vaststellen dat ondanks haar zwoegen ze weinig of geen vorderingen maakte op haar weg van heiligheid. En ik zeg heel bewust 'haar weg'. Heilig worden zag ze namelijk als een vrucht van eigen prestatie. Louter een ik-gebeuren dus. Er ging best enige tijd over om tot deze conclusie te komen. Hoe meer ze tot inzicht kwam, hoe donkerder het werd in haar zelf. Er was niet enkel de menselijke frustratie, maar ook de geestelijke weemoed. Een lastige tijd voor haar om door te komen. Het was een heuse leerschool waarin de Heer, doorheen de weemoed, haar tot inzicht bracht.

Het inzicht dat ze kreeg was het volgende: Heiligheid hangt niet af van menselijke prestatie, maar van de genade die God je geeft en de wijze waarop je je voor Hem opent, en dit met heel de persoon zoals je nu bent.
Anders gezegd: Jij als persoon bent niet de drijvende motor van je heiligheid, maar wel God die je aanraakt in zijn Zoon (genade) en je kwetsbaarheid 'gebruikt' om je deelgenoot te maken van zijn liefde.
Nog anders gezegd: het gaat over je wijze van bidden. Ben je bereid om nederig eenvoudig je hart te openen zeggend, in diep geloof en heel oprecht: Jezus, ik hou van je, hier ben ik, neem me op in U'?

Teresia noemt deze ontdekking, deze ommekeer, haar 'kleine', of korte weg. Het is ook een korte weg; een rechtstreekse lijn met God zeg maar. Geen ommewegen, geen eigen krachtpatserij, maar enkel openstaan voor Gods genade.

Eergisteren waren wij met onze bewoners op bedevaart naar Sint-Jozef in Tielrode. Na een gebedsdienst en wat vertellende overwegingen rond de zeven vreugdes van Sint-Jozef (ja, die bestaan ;-), en de pannenkoek met koffie, zei een van onze bewoonsters op de terugweg tegen me: 'Kris, het mooie aan het christendom is dat je daar niet veel voor hoeft te doen. Je moet gewoon je handen en je hart openen voor Jezus en zeggen dat je Hem graag ziet'. In al haar eenvoud drukte deze dame uit waar het bij Teresia om te doen was: je inderdaad eenvoudig openen, als een 'arme van geest', de Heer welkom hetend in heel je zijn, zodat Hij wat me je kan. Je geeft het levensroer uit handen aan Jezus, opdat Hij de spirit mag zijn van je bestaan, je opnemend in zijn ja-woord tot de Vader.

Het is de mystiek en tegelijk de eenvoud van het evangelie, het ondoorgrondelijke en ongrijpbare van ons christen-zijn.

Heel graag wens ik, op voorspraak van de heilige Teresia, u deze kleine, of korte, weg toe.

Een mooi weekend,

kris