dinsdag in week 3 van de veertigdagentijd

Beste mensen,
ik denk dat Petrus het moeilijk heeft gehad met mensen uit zijn pastorale praktijk. Hij wil er wel eens met Jezus over praten. 'Als mijn broeder of zuster tegen mij zondigt, hoe vaak moet ik dan vergeving schenken?'  Met die vraag van Petrus begint de evangelielezing van vandaag.

Petrus geeft zelf al een heel bijzondere maat aan. 'Tot zevenmaal toe?' Jezus reageert daarop echter met een zeer verbluffend antwoord. 'Niet tot zevenmaal toe, zeg Ik je, maar tot zeventig maal zeven', eigenlijk dus altijd weer opnieuw; mateloos.

Jezus gaat er niet over redeneren met Petrus, maar vertelt er een verhaal bij. Dat werkt beter omdat de emoties rond vergevingsgezindheid (het niet kunnen vergeven) dan meteen concreet worden. In een verhaal ga je gemakkelijk mee in de opgeroepen gevoelens.
Of Petrus het begrepen heeft horen we niet. Dat is ook niet nodig, want het gaat erover of wíj het begrijpen.

In elk leven komen wel relationele strubbelingen voor. En meestal proberen we die problemen met woorden op te lossen, maar als de emoties hoog oplopen komen we er niet altijd uit en kan het escaleren, met het gevolg: hooglopende ruzie. Dit, tenzij we op het idee komen om een andere weg te bewandelen. Die weg is er wel, maar ligt op een dieper niveau. Het is niet de weg van woorden, woorden en nog eens woorden, maar de weg van en naar het hart.

Bij het lezen en herlezen van onze tekst bleef mijn oog rusten bij een heel klein deeltje aan het einde van Jezus’ verhaal (die zijn broeder of zuster niet) van harte vergeeft. Het hart inschakelen om verder te komen.

Onze taal zit vol uitdrukkingen met het woord HART: het hart op de juiste plaats hebben, hart voor de zaak hebben, van ganser harte, hartelijk gefeliciteerd, mijn hart vasthouden, het hart klopt me in de keel, waar het hart vol van is loopt de mond van over, iemand een hart onder de riem steken…
We zouden eens kunnen kijken naar de keren waarop het bij onszelf misliep, en hoe we ermee omgegaan zijn, of nog steeds omgaan. Zijn we toegekomen aan de weg vanuit ons hart, de weg van mededogen, of blijven steken in verharding en hebben we ons gelijk met steeds nieuwe woorden willen bevechten? We worden er niet gelukkiger van als de weg naar barmhartigheid ons te min, of onmogelijk lijkt. In het midden van dat woord ‘barmhartigheid’ staat hart. De moeilijkheid is vaak dat jij er wel aan toe bent om die weg te gaan, maar de ander (nog) niet. In de naweeën daarvan, is het goed om je hart te bewaken, en te oefenen in geduld.
In het boek Spreuken (4,23) lezen we: Van alles waarover je waakt, waak vooral over je hart, het is de bron van je leven.
Zo behoed je jezelf om de schuld bij de ander te leggen. Jij kunt alleen je eigen proces doorlopen, onafhankelijk van de ander die nog niet zo ver is.

Tot slot: Een hulpmiddel kan het zijn om te weten dat ieder van ons vergeving nodig heeft ten opzichte van een ander en de Ander. Het maakt ons deemoedig. Ook ik heb vergeving nodig.

Zoals Jezus ons voorgaat in vergeving, en juist voorkeur heeft voor de zondaars, zo mogen ook wij vergeven, telkens weer.

Laten wij bidden ...

Goede God en Vader,
wij vragen U vergeving voor alles wat er misging in ons leven.
Onze zwakheid wordt omgeven en opgevangen door uw mateloze liefde,
die als een bron van genade en kracht altijd blijft vloeien.
Wij leven van Uw vergeving, geef ons dan ook de genade
om, anderen die ons gekwetst hebben,
van ganser harte, te kunnen vergeven, telkens weer,
door Jezus, die ons in vergeving is voorgegaan.
Amen

Moge vergeving geven en vergeving ontvangen ons hart tot een tuin van liefde maken, vandaag en alle dagen!
Ricky Rieter