zondag 2 in de veertigdagentijd - A

Een stralende wolk overdekte hen, en uit de wolk klonk een stem: ‘Dit is mijn geliefde Zoon, in Hem vind Ik vreugde. Luister naar Hem!’ 

Geliefde mensen,
ik zou u op een moment willen wijzen tijdens de eucharistieviering waar wij iets soortgelijks meemaken als wat Petrus, Jakobus en Johannes beleefden daar op de berg Tabor. Het is het moment van de zogenaamde 'elevatie': het opheffen van de hostie door de priester vlak na de consecratie. Wat wij dáár mogen aanschouwen is Christus in al zijn glorie; een letterlijk 'schitterend' moment tijdens de viering. Moesten we daar ten diepste in opgaan ... we zouden misschien - bij wijze van spreken - ook onze tenten willen opslaan om bij dit moment te blijven, om het vast te houden. Maar dat is - misschien jammer genoeg - niet de realiteit van het leven. Weldra is de misviering afgelopen en zullen we weer huiswaarts moeten keren. Net zoals Jezus met de drie leerlingen de berg terug afdaalden, zullen we op het einde van de viering door de priester gezonden worden het kerkgebouw te verlaten om het dagelijks leven (dat soms ruw en hard kan zijn) weer op te nemen.

Het zou bijzonder spijtig zijn dat de eucharistieviering een eilandgebeuren zou zijn in ons leven, een glorieus moment los van het dagelijks bestaan. Nee, het is wel degelijk de bedoeling dat de mis (met de communie, het Woord, het samen bidden) het hart zou zijn van ons christelijk leven. In de eucharistieviering worden we (in tijd althans) even weggetrokken uit het dagelijks bestaan, maar het is wel degelijk de bedoeling dat het leven geeft aan ons leven, en wel vanuit God die we zo sterk mochten ervaren toen we het Woord beluisterden (en als het goed is ook de verkondiging), toen we Christus ontvingen in de communie, toen we de Geest voelden waaien in ons gezamenlijk en persoonlijk gebed. In de liturgie laten we de hemel spreken, en wel op zo'n wijze dat God zélf neerdaalt in ons samenzijn, in onze harten, in onze levens. Vanuit deze (gods)ontmoeting mogen we dan leven, bidden, elkaar graag zien.

In die zin zijn we ten diepste geroepen eucharistische mensen te zijn: vanuit Christus; in Hem - met Hem - door Hem - ons leven geven en breken voor God en medemens.

Wat ons vastenthema betreft 'Mijn kracht openbaart zich juist ten volle wanneer iemand zwak is’: ook in de eucharistieviering kennen we een uitdrukkelijk moment waarin we de Heer mogen welkom heten in ons onvermogen, en dat is de schuldbelijdenis. Centraal in deze bede staat het ontvangen van Christus mét zijn barmhartigheid die in het hart van ons onvermogen zichzelf zal schenken om ons tot deelgenoot te maken van zijn Pasen.

Voor zij die vandaag naar de mis gaan: ik wens ieder van u een genadevolle godsontmoeting toe. Moge het je leven ten diepste bezielen.

Laten wij bidden ...

Vader,
mogen wij,
wanneer we naar de hostie kijken,
niet enkel de Heer zien in zijn glorie,
maar mogen wij ook U beluisteren
wanneer Gij dán tot ons zegt:
'Dit is mijn geliefde Zoon,
luister naar Hem'.
Moge uw Woord, én ons antwoord,
de diepste vreugde zijn van ons bestaan.
In Christus, onze Heer.
Amen.

Een zalige zondag,
kris