dinsdag in week 5 van de veertigdagentijd

Opzien naar het kruis
Numeri 21, 4-9 / Johannes 8, 21-30

Beste mensen,
na wat schermutselingen met de farizeeën kondigt Jezus aan dat Hij weg zal gaan naar een plaats waar de luisteraars niet kunnen komen. Die uitspraak roept vragen op bij zijn publiek. Jezus geeft wel antwoorden, maar die blijven vaag. De mensen begrepen niet dat hij over de Vader sprak.

Het is maar de vraag of wij het zouden begrijpen. Bij herlezing dringt het tot ons door dat Hij spreekt over zijn intense verbondenheid met zijn Vader, over de eenheid met Hem en de steun, die Hij van zijn Vader zal mogen ontvangen bij de op handen zijnde ontwikkelingen. Jezus is namelijk op weg naar zijn laatste stap die Hij niet zelf meer kan zetten, maar die Hem aangedaan wordt: Wanneer u de Mensenzoon hoog verheven hebt… dan zult u weten dat Ik het ben en dat Ik niets uit mijzelf doe, maar over deze dingen spreek zoals de Vader het Mij geleerd heeft.

We gaan even terug naar de eerste lezing waarin de opstandigheid van het volk in de woestijn een strenge straf tot gevolg heeft: giftige slangen die niemand ontzien. Het is heel bedreigend, en maakt de trekkende opstandige groep wakker. Ze beseffen dat hun verzet niet terecht is en krijgen spijt. Ze keren zich af van hun zondige praktijken. Via Mozes smeken ze om genade. De God die altijd bereid is vergiffenis te schenken geeft Mozes de opdracht een koperen slang te maken en die op een paal te bevestigen. Opzien naar die slang zou mensen genezen.

In de denkwijze van het Nabije Oosten werd er een kopie gemaakt van de ‘boosdoener’, hier de slang, die daarna op een paal werd bevestigd en het onheil af moest wenden als men ernaar opkeek. Op dat gebruik zal Johannes teruggegrepen hebben als hij zegt: Wanneer u de Mensenzoon hoog verheven hebt…

Het gaat over Jezus, de Mensenzoon, die gekruisigd is en zo tot redding geworden is van heel de mensheid. Naar Hem opkijken zal genezend ziin, zoals eens in de woestijn het opkijken naar de slang genezing bracht. Al onze zwakheden worden getransformeerd door de totale zelfgave van Jezus. Alles wordt tot genade als wij ons met onze fouten richten op het kruis van Jezus, als we opzien naar Hem.

Wat betekent ons eigen levenskruis, in verhouding tot het kruis van Christus? Als onze eigen plannen letterlijk doorkruist worden, wat heeft dat dan te maken met het kruis van Christus? Vinden wij kracht om met ons kruis om te gaan door onze ogen te richten op zijn kruis?
Hebben we in onze woning een kruis aan de wand hangen als teken van Hem? Of misschien een afbeelding in een boek? Vroeger hing er in een katholiek gezin in elke kamer wel een kruis. Onlangs zag ik nog ergens zelfs een kruis in een kelder hangen. Kruisbeelden in de kunst zijn er legio: kruisbeelden zonder of met een corpus. Jezus in lijdende vorm, of Jezus juist als de verheerlijkte Christus. Kijken wij ooit op naar een kruisbeeld dat ons geraakt heeft of nog raakt?
Brengt zo’n blik ons tot dieper contact met het lijden van Christus die ook onze zwakheden heeft verdragen, gedragen en omgevormd door zijn mateloze liefde

Laten wij bidden ...

Gekruisigde Heer, Jezus Christus,
wij danken u voor dat grote geschenk
van Uw leven.
Moge uw betrokkenheid op ons,
zwakke mensen,
ons vernieuwen van dag tot dag,
en bewegen tot overgrote dankbaarheid.
In verbondenheid met U,
mogen we ook anderen helpen
met het dragen van hun kruis.
Onze handen zijn verbonden met uw handen,
U die de hele wereld omvat
in een breed uitstrekkende beweging
van uw beschadigde handen
die juist zoveel mensen genezen hebben.
Amen

Moge onze levens telkens weer ondergedompeld worden (zoals bij de Doop), in de mateloze liefde van Christus die zijn leven gaf voor de hele mensheid!
Ricky Rieter