zaterdag in de derde week van de advent

GOD IS GENADIG
(Bij Lc 1, 57-66)

Enkele dagen geleden zijn we stil blijven staan bij Zacharias, die een blijde boodschap van de engel Gabriël ontving. Een boodschap waaraan hij niet of nauwelijks kon geloven. Dat werd hem zwaar aangerekend. Hij werd met stomheid geslagen.

Intussen is zijn leven doorgegaan, op een andere manier. We zijn nu negen maanden verder. Het was een bezinningstijd voor Zacharias en Elisabeth. Voor allebei zal die bezinning een andere kleur gekregen hebben. Intense vreugde voor Maria, en de weg naar binnen voor Zacharias. Tijd om na te denken over hetgeen er gebeurd was en waarschijnlijk ook tijd om innerlijk tot geloof te komen. De tekenen waren duidelijk. De buik van Elizabeth was gestadig gegroeid. Zacharias zag wel dat Elizabeth zó intens gelukkig was als hij haar in jaren niet gezien had. Het maakte hemzelf ook gelukkig.

De tijd was bijna vol, en Elisabeth baarde een zoon. Op de achtste dag werd het kind besneden en zou het officieel een naam krijgen. Naar de vader noemen was een traditie. Een vader is uiteraard ook nog eens extra trots als dat kind ook nog zijn naam draagt. Door de tijd van bezinning heen wist Zacharias echter nog heel goed wat de engel hem gezegd had: … je vrouw Elisabeth zal een zoon baren, en je moet hem Johannes noemen. Dat zinnetje had hij goed onthouden en overwogen. Het was zijn kind, maar ook niet zijn kind. Nog steeds begreep hij het niet, maar intussen door de ervaring in die negen maanden wachttijd en door hetgeen de engel hem gezegd had, wist hij dat God iets met deze zoon voor had. Dat had hij leren aanvaarden. Nee, het ging nu niet allereerst om Zacharias zelf, begreep hij toch enigszins. Het ging om dit kind dat God hen had geschonken. De naam die de engel had genoemd droeg Gods zegen met zich mee.

Al zei Elizabeth ook tegen de familie en buren dat het kind Johannes zou heten, iedereen bemoeide zich ermee en sputterde tegen. Zacharias die nog steeds niet kon praten kreeg een leitje om de naam van het kind op te schrijven. Hij schreef met vaste hand en sterk gemoed: JOHANNS IS  ZIJN NAAM. En op dat moment kon hij weer spreken. Misschien heeft hij er wel bij verteld wat die naam betekende: God is genadig, want dat hadden zij ervaren. De genadige God had neergezien op de dienaar die van ongeloof tot geloof was gekomen, en diezelfde God had zeker ook de lange tijd van verdriet die ze samen doorgemaakt hadden, gezien. Hoe het leven van deze kleine Johannes eruit zou zien, daar maakten ze zich nu niet druk over. Ze gaven hem over aan de plannen van God die nu eenmaal anders waren dan hun eigen plannen.

Het waren voorbereidingen op de komst van de Verlosser, zo lang geleden beloofd. En Johannes zou daarin een functie krijgen, maar nu was dat nog niet aan de orde.

In dankbaarheid bidden we nu een deeltje uit psalm 25.

Maak mij, Heer, met uw wegen vertrouwd,
leer mij uw paden te gaan.
Wijs mij de weg van uw waarheid en onderricht mij,
want U bent de God die mij redt,
op U blijf ik hopen,  elke dag weer …
wie nederig zijn leidt Hij in het rechte spoor,
Hij leert hun zijn paden te gaan.

Denk aan uw barmhartigheid, Heer,
aan uw liefde door de eeuwen heen.
Door Jezus, uw Zoon, door hem die komende is!

Amen

Beste mensen, nog twee dagen, dan gaan we Kerstmis vieren. Kom en laten wij vol vreugde en verwachting optrekken naar de stal! Kom Heer Jezus, kom!

Ricky