zaterdag in het kerstoctaaf

NAAR U GAAT MIJN VERLANGEN, HEER …
(Bij Lc 2, 36-40; ps 96, 7-8)

Beste mensen, gisteren kwamen we in de tempel Simeon tegen die overgelukkig was toen hij het langverwachte Kind in zijn armen kon sluiten en zijn profetische woorden uit mocht spreken over het Kind. Nu zou hij in vrede kunnen sterven.

Vandaag gaat het verhaal verder.
Ook Hanna was thuis in de tempel. Het was een zeer oude vrouw, over de honderd jaar, want al vierentachtig jaar weduwe, nadat ze zeven jaar met haar man had geleefd. Ze was altijd in de tempel waar ze God dag en nacht diende met vasten en bidden.
Dit moet een bijzonder krachtige en vrome vrouw zijn geweest, die net als Simeon profetische gaven bezat. ‘Dag en nacht’ teruggetrokken leven in of bij de tempel, open om te voelen hoe God de mensheid leidt, en wetend hoe ooit in vervulling zou gaan wat in de Schriften beloofd was. Reikhalzend uitziende, in contact met andere gelovigen, naar de langverwachte Messias die komen zou.
Wachten, niet als een hopeloze beweging waar geen eind aan scheen te komen, nee, positief invullend met gebed en vasten, God dienend, juist door haar leven in zijn dienst te stellen. Paulus zegt ergens dat we altijd moeten bidden. Het leven van Hanna was inderdaad één gebed geworden. En nu voelt ze dat haar dienstbaarheid in gebed tot een hoogtepunt is gekomen. Ze is er vol van en deelt haar intense ervaring met omstanders en anderen die mét haar wachten op bevrijding.

Wachten, kunnen wij dat zonder ongelukkig te worden als niet in vervulling gaat waarop we hopen? De woorden verlangen en verlengen hebben met elkaar te maken. Ze schelen maar één letter. De tijd verlengt zich in het wachtend verlangen. Gods tijd is een andere dan de onze. Dat weten we misschien wel uit ervaring. Onze geestelijke weg is werkzaam in het verlangen, in de tijd die verlengt, die doorgaat. Onze tijden mogen we in Gods hand leggen. Hij is de Heer van onze tijd, en nooit zullen we beschaamd worden.

De volgende zin uit psalm 25, in de versie van Huub Oosterhuis, met de toonzetting van Bernard Huybers, gaat regelmatig door me heen. Is me zo dierbaar geworden.
Naar U gaat mijn verlangen Heer, Heer mijn God, ik ben zeker van U.
Die woorden, en de melodie zou je kunnen herhalen in tijden van zekerheid en ook in tijden van onzekerheid. Ze kunnen je helpen in je eigen proces, wat manoeuvreert tussen zekerheid en onzekerheid. Ook en juist als we onzeker zijn over onszelf, of over de vervulling van ons levensdoel, kunnen we zo’n regel zingen, want ons verlangen sluimert altijd. De de ervaring van zekerheid kan opgewekt worden, ten allen tijde.

Altijd in de tempel zijn is voor ons geen optie als we het letterlijk bekijken. Maar durf het breder te zien, als een vorm die op je aanwezigheid in je innerlijke tempel slaat. Die kan soms gesloten zijn. Laat de geest van bezieling en gebed maar door de open deuren van je hart komen. Het tochten van de Geest mag, wat je ook doet, door je heenblazen. Altijd!

Laten we bidden met woorden uit Psalm 96

Zing voor de Heer een nieuw lied,
zing voor de Heer, heel de aarde.
Zing voor de Heer, prijs zijn Naam,
verkondig van dag tot dag dat Hij ons redt.
Maak aan alle volken zijn majesteit bekend,
aan alle naties zijn wonderdaden.

Beste mensen, onze etappe door het jaar 2023 is bijna voltooid. Maak met eigen woorden een lof- en danklied op Hem die ons in dit jaar weer zoveel goeds gegeven heeft en ons bijgestaan heeft als er dingen moeilijk waren!

Ricky