donderdag in week 4 door het jaar
Jezus droeg hen op niets mee te nemen voor onderweg, geen brood, geen reistas en geen geld, alleen een stok.
De leerlingen mochten bij hun uitzending zo goed als niets meenemen.
Mijn gedachten gaan naar Franciscus van Assisi. Nadat hij medebroeders had gekregen zond hij hen ook de wereld in, met het uitdrukkelijk gebod dat ze arm moesten zijn en blijven. Hij heeft het dan zeker over de zogenaamde spirituele armoede, maar Franciscus bedoelde dit heel zeker ook letterlijk. Niets mochten de broeders meenemen, enkel hun habijt en hun brevier.
De reden waarom de minderbroeders zo door het leven moesten gaan lag in het feit dat zij van niets of niemand afhankelijk mochten zijn in het volste vertrouwen dat God wel voor hen zou zorgen, zowel op geestelijk vlak als ook op materieel vlak. Zo waren ze 'vrij' om te doen wat ze moesten doen...
En wij? Moeten wij nu ook zo gaan leven?
Het is zeker zo dat onze wereld van vandaag nood heeft aan mensen als een Franciscus en zijn eerste gezellen.
Wie zich geroepen weet... dat hij of zij opstaat en het doet. Vandaag nog als het kan!
Hoeft dit een probleem te zijn voor ons waarvan de meesten een huis, auto en tuin hebben?
Nee, dit hoeft geen probleem te zijn.
Ten tijde van Franciscus waren er ook mensen, ook gehuwden met kinderen, die Franciscus wilden volgen, maar dat door hun levensstaat niet konden.
Voor hen schreef Franciscus een regel voor de zogenaamde derde orde, waar de mensen werden aangespoord een uiterst sober leven te leiden. Niet omwille van de soberheid op zich, maar om de inhoud van deze aansporing, namelijk om te kunnen leven vanuit het volste vertrouwen dat God hen zal leiden, en dat ze 'vrij' zouden zijn in de meest religieuze betekenis van het woord.
Het bezit van veel materiële goederen kan immers al vlug een rem betekenen wat betreft onze overgave aan God. De rem zit 'm hierin dat ons hart dikwijls meer vervuld is van onze goederen dan van God. Het neemt ons in beslag, het neemt bezit van ons, we moeten het verdedigen. Dikwijls zijn we er slaaf van, en bepalen zij ons leven.
Wat we alvast zouden kunnen doen is onze materiële goederen beleven als 'niet van ons'. Ze zijn er voor de opbouw van het Rijk Gods. We beleven ze niet als ons bezit, maar eerder als een middel God eer te brengen en Hem uit te dragen. Vele dingen die hier niet voor dienen, zouden we bijvoorbeeld naar de Kringloop kunnen brengen, of verkopen en het geld aan de armen geven. Het zou een mooie daad zijn en een sterke getuigenis van het evangelie...
Maar het gaat natuurlijk niet enkel om de buitenkant. Evangelisch leven is ook voortdurend werken aan ons persoontje en hoe we in elkaar zitten. Denk aan eigenschappen als woede, afgunst, hoogmoed,… waar we allen dagelijks mee vechten. Ook dat zijn zaken waarmee we moeten leren omgaan, of zelfs achterlaten, om arm voor God te kunnen staan.
Ja, werk aan de winkel, elke dag opnieuw. Laat Christus maar tikken op ons geweten. Laten we dit aanvoelen als een liefdevol langskomen van de Heer. Laten we ons geweten bevruchten door Hem, en kiezen. Ja, laten we kiezen voor het evangelie, kiezen voor de soberheid waartoe Jezus oproept. En diep binnenin zal er een vrijheid ontstaan die ons een ongekende vrede zal schenken, als bedding van liefdevol leven; in, met en door de Heer.
kris
Dank je Kris. Het past mooi bij de 40 dagen vasten, waar ik mij nu op richt. In dat richten is "samen zijn met God" de focus. De zaken die ik meen nodig te hebben, zijn zaken waarmee ik het gemis probeer te dempen. En niet alleen ontzeg ik mij deze zaken, maar vooral doen ik onderzoek naar wat deze zaken mij willen vertellen...over mijn gemis. Om dan vanuit gebed, de nabijheid van God voelend, in vrijheid de keuze te mogen maken welke zaken ik mijzelf ontneem. En als ik vast en ik kom in de verleiding, dan kan ik Liefde voelen als ik voorstel: "Door mijzelf dit te ontnemen, geef ik mezelf iets waardevols."
BeantwoordenVerwijderenDe leerlingen mochten niets meenemen voor onderweg...
BeantwoordenVerwijderenErop vertrouwen dat er voor ons gezorgd zal worden is een grote bevrijding in het leven !!!
Dat is in elk geval mijn ervaring...
Niet het veel of weinig 'hebben' is van belang. Het gaat om de gehechtheid aan de dingen. Hoe hecht hang ik eraan vast? Of: hoe los sta ik ervan? En ben ik bereid om te delen van wat ik heb, in een gezonde, evenredige, eerlijke verhouding van 'hebben' tot 'delen'. De bijbel geeft ons een goddelijk voorstel: 1 tiende van wat je hebt sta je af.
BeantwoordenVerwijderenOok droeg Jezus de tweede orde van de Franciscaanse familie de Clarissen
BeantwoordenVerwijderenop niets mee te nemen voor onderweg, geen brood, geen reistas en geen
geld, alleen een stok.
De Clarissen leven in de voetsporen van Clara van Assisi. Clara noemde
zichzelf 'het plantje' van Franciscus en was zelf zijn eerste volgeling.
Boven alles wil Clara ervoor zorgen dat de zusters die er nu zijn en die
er ooit zullen komen, kunnen leven volgens de heilige armoede.
Clara van Assisi gebruikt o.a. het beeld van de spiegel:
14. Omdat Hij de Glans van de eeuwige heerlijkheid is, (heb 1,3) de
afstraling van het eeuwig licht en een spiegel zonder vlek. (W 7,26)
15. Kijk dagelijks in deze spiegel, o koningin, bruid van Jezus
Christus, (vgl. 2 Kor 11,2) en spiegel daarin voortdurend je eigen
gezicht,
16. opdat je jezelf zo geheel, van binnen en buiten mooi maakt, je met
kleurige kleding bekleedt en omhult (Ps 45,10)
17. en je mooi maakt met de bloemen en gewaden van alle deugden, zoals
het de allerliefste dochter en bruid van de hoogste Koning past.
18. In deze spiegel weerkaatsen de zalige armoede, de heilige
nederigheid en de onuitsprekelijke liefde, zoals je met Gods genade in
heel deze spiegel kunt aanschouwen.
19. Ik zeg je: let op het begin van deze spiegel, de armoede van Hem die
in een kribbe gelegd is en in schamele doeken gewikkeld. (vgl. Lc 2,12)
20. O wonderlijke nederigheid, o verbijsterende armoede!
21. De Koning van de engelen, de Heer van hemel en aarde (vgl. Mt 11,25)
wordt in een kribbe neergelegd. (vlg. Lc 2,7)
22. Overweeg in het midden van de spiegel de heilige nederigheid, de
zalige armoede, de ontelbare in spanningen en ongemakken die Hij
doorstaan heeft voor de verlossing van het menselijk geslacht.
23. Beschouw ten slotte van het einde van die spiegel de
onuitsprekelijke liefde, waardoor Hij op de kruisboom wilde lijden en
daar de meest schandelijke soort dood wilde sterven.
Regels uit de vierde brief van Clara van Assisi aan Agnes van Praag
(zomer van 1253).
Bron: Clara van Assisi ‘Geschriften en oudste bronnen’, Valkhof Pers.
Ja, inderdaad werk aan de winkel! De spiegel waarin Clara kijkt is Jezus
Christus. Laten we de Spiegel blijven gebruiken om in te kijken en Zijn
liefde te blijven voelen.
Mechtildis, medeklinker van de zusters Clarissen van het klooster
Sint-Josephsberg in Megen.