zondag 5 door het jaar - B

De overweging van deze zondag is van de hand van Frans Mistiaen, sj

Vandaag kregen wij een globaal beeld van een dag in het leven van Jezus. Hij geneest zieken en kent daardoor plaatselijk succes. Maar Hij trekt zich terug en bidt in de stilte tot zijn Vader. Van daaruit besluit Hij niet daar te blijven, maar verder te trekken om ook elders mensen aan te spreken en op te richten.

Dat Jezus zieken heeft genezen kon blijkbaar volledig verkeerd worden begrepen. Hij wilde vooral de binnenkant van de mensen aanspreken door hen uit te nodigen op te staan en bevrijd te worden van allerlei vormen van innerlijke geslotenheid, verstarring en ziekte. “Boze geesten” worden ze genoemd. Maar soms werden blijkbaar ook uiterlijke gevolgen van zijn bevrijdende invloed merkbaar: lichamelijke genezingsverschijnselen als gevolg van een vernieuwde, innerlijke bezieling bij de mensen die Hij zegende.

In de evangelies voelen wij regelmatig dat Jezus bezorgd is om meer te bewerken dan verbazing bij een alleen maar uiterlijke genezing. Hij wilde dat een genezing steeds gelovig zou worden ervaren als teken van innerlijke bevrijding door de kracht van zijn Vader, de Liefdegod, en vooral niet als het gevolg van een magische wondermacht die Hij, Jezus, zou bezitten. Jezus’ genezingsinvloed wilde nooit een spectaculair bewijs zijn van zijn eigen, superieure macht, maar steeds een zichzelf-vergeten, dienstbaar teken van de liefdekracht van een God die erop uit is mensen heel te maken, van binnen en van buiten, hen te doen opstaan uit al hun beklemmingen, inwendige en uitwendige.

Het is op die manier dat de Heer ook ons vandaag oproept genezen te worden en zelf te genezen, zelf opgericht te worden en anderen op te richten. In onze tijd geraken wij blijkbaar door een aantal moderne dingen beklemd, opgesloten, innerlijk ziek.
Welke zijn de “boze geesten” voor ons vandaag? Onze blindheid misschien, wanneer wij selectief blijven zoeken alleen maar het slechte te zien, - zoals sommige media ons dagelijks benadrukken - en daarbij eigenlijk onze ogen sluiten voor zo vele goede dingen die ook rondom ons gebeuren. De kreupelheid van onze edelmoedigheid wellicht, wanneer wij, bij een aanslepend conflict in de familie- of werkkring, te lang aarzelen als eerste de stap te zetten naar verzoening. Ofwel de verlamming van ons hart, wanneer wij wat te dikwijls blijven steken in zelfbetrokken overgevoeligheid.
Wij hebben er eigenlijk echt nood aan om ons te laten genezen en te laten oprichten uit die verschillende verstarringen die ons klein houden en beknellen.

Maar daarbij kunnen wij ook anderen genezen en oprichten. Wij hebben de kracht om iemand op te tillen uit moedeloosheid door te durven zeggen dat hij groter is dan hij zelf denkt. Dat is heilzaam, als wij daarbij goed beseffen dat niet wijzelf genezen, maar dat wij die “opstandingen”, die gebeuren door Gods kracht, mogen duiden, aanwijzen, bevestigen. Het is God die steeds opnieuw mensen bevrijdt tot grotere openheid, dienstbaarheid en verbondenheid. Wij mogen daarvan de dankbare getuigen zijn.

Midden het succes van zijn genezingen trok Jezus zich terug in de stilte, om er te bidden tot zijn Vader. Wat gebeurde er daar in dat gebed? Wij kunnen alleen schroomvol vermoeden dat Jezus' gebed regelmatig een bevestiging bracht van de basiservaring bij zijn doop. Nl. dat Hij er opnieuw zijn dankbaarheid uitsprak omdat Hij zich bemind voelde als de geliefde Zoon van een hartelijke Vader. En dat Hij zich weer eens overgaf aan het verlangen van die Vader: "Hier ben ik, Vader, niet om mijn wil, maar om Uw wil te doen." Dit gebed is iets heel anders dan zeemzoeterige devotie. Het is een gebed van dankbaarheid, overgave en engagement.

De tekst van vandaag laat vermoeden dat Jezus het in zijn gebed blijkbaar moest uitvechten met zichzelf en met zijn God: “Zou Hij daar op die plaats blijven, waar Hij blijkbaar bijval kende? Was dit zijn zending? Was dit de goede methode? Wat wilde de Vader, wiens liefde een liefde is zonder maat, zonder grenzen?” Vanuit zijn gebed besloot Jezus om niet ter plaatse te blijven, maar om verder te trekken, heel Galilea door, om ook daar te verkondigen en te genezen.

Ook wij hebben regelmatig een gebedstijd nodig, niet enkel om onze kleine devoties te volbrengen, wel om, hetgeen wij op dat ogenblik aan het beleven zijn, eens uit te vechten met onze God. “Ben ik wel goed bezig? Wat verlangt de Heer van mij?”
Echt gebed gaat over ons concrete leven. Wij leren er telkens opnieuw ontdekken welke keuze het van ons vraagt in te gaan op de uitnodiging van een liefde die grenzen doorbreekt en die geen exclusieven stelt. Steeds zullen wij er uitgedaagd worden een beslissende stap te zetten om niet onze eigen behoefte aan succes te strelen, maar om ons met nog grotere zorg toe te wijden aan het werkelijk welzijn van anderen, zonder onderscheid.

Zoals Jezus, worden wij, vanuit ons gebed steeds opnieuw geroepen om anderen genezend op te richten en velen te dienen.