woensdag in week 4 door het jaar

Ze namen aanstoot aan Hem. Jezus zei tegen hen: ‘Nergens wordt een profeet zo miskend als in zijn eigen stad, onder zijn verwanten en huisgenoten.'

Jezus moet vermoed hebben dat dit ging gebeuren. En toch ging Hij. Hij had evengoed niet kunnen gaan. Maar Hij ging. Het was zijn zending aan iedereen de Blijde Boodschap te melden, ook aan hen waarvan Hij wist dat de boodschap niet echt zou aankomen.

Eigenlijk geldt dat ook voor ons. Want soms maken we het ons makkelijk. Als we al op een of andere wijze ‘verkondigen’, doen we dat gewoonlijk tot mensen waarvan we op voorhand weten dat de boodschap een zekere ingang zal vinden. Maar ook naar hen gaan waarvan we weten of vermoeden dat het geen ingang zal vinden… da’s heel andere koek. En toch hebben deze mensen evenveel recht om de boodschap te horen dan zij die – bij wijze van spreken – zelf naar ons toekomen.

Het evangelie uitdragen naar hen die er – op het eerste zicht – niet onmiddellijk voor openstaan, is niet makkelijk. We moeten dit verstandig aanpakken.
We moeten op de eerste plaats het evangelie zelf willen zijn, dat wil zeggen dragers van Gods vrede. Vanuit deze vrede kunnen we dan onder de mensen zijn; niet als meerderen maar als één van hen. Wie op zo’n wijze bij anderen is, zal vroeg of laat, en op het gepaste moment, de juiste woorden vinden om iets om over het diepere van het leven te zeggen, en daarover in gesprek te gaan. Zulke momenten doen zich meer voor dan we doorgaan denken. Alleen hebben we dikwijls angst van die momenten en vervallen alweer snel in het oppervlakkig geklets. Weet dat vele mensen – dikwijls hen waarvan we het niet direct verwachten – hunkeren naar zulke diepere gesprekken.
Het komt er in ons spreken op aan de juiste snaren bij elkaar aan te raken om het 'goede gesprek' te kunnen voeren. Dat vraagt een zekere vaardigheid waar we ons als christenen meer in zouden moeten oefenen. Niet zozeer door allerlei gesprekstrucjes toe te passen, maar veeleer gewoon door het te doen, zacht en moedig.

En niet onbelangrijk: laten we de humor niet vergeten: via de humor kunnen we heel dikwijls iets over God en geloof zeggen. Humor doorprikt dikwijls de starre geloofshouding- en visies die katholieke mensen wel eens dreigen te hebben.

Maar het meest belangrijke is dat we in dat gebeuren God niet vergeten. In ons ochtendgebed mogen we vragen aan God dat Hij ons in de loop van de dag momenten schenkt waar we iets van Hem kunnen tonen of over Hem kunnen zeggen, dat Hij ons de goede gebaren en woorden zou (in)geven, dat Hij ons een vrij hart zou schenken om te ‘kunnen’ spreken en handelen 'in' Hem.
Deze vorm van vraag-gebed is niet onbelangrijk. We mogen dat echt vragen. Christus heeft beloofd altijd bij ons te zijn, ook voor die zaken. Laten we zijn aanwezigheid koesteren om vanuit Hem anderen te ontmoeten, naar hen te luisteren, met hen in gesprek te gaan.

Moge de heilige Geest ons hierin begeleiden.

kris