zaterdag in week 4 door het jaar

Vandaag horen we Jezus zeggen tot de leerlingen: ‘Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten.’

Wanneer je een stilte-retraite gaat volgen in een of andere abdij, dan liggen - bij wijze van welkom - zeer dikwijls deze woorden op je te wachten op je kamer. Abdijen zijn dan ook plekken waar je zowel lichamelijk als geestelijk eens goed tot rust kan komen. En ook al ben je beslist niet de enige gast, en zijn er de monniken , in een abdij ga je de eenzaamheid en de stilte in. Dat is niet alleen zalig, maar - naar het woord van de Heer - ook af en toe nodig.

Eenzaamheid, stilte, rust... het heeft iets van een woestijn, een soort 'niets' waar enkel jij bent. En natuurlijk Jezus. Jij en Hem. Verder geen verstrooiingen; geen lawaai, gezellig geklets, tv, pc, smartphone,... enkel jij en Jezus. Voor wie innerlijk die eenzaamheid echt ingaat is dat best confronterend. Je kunt namelijk niet buiten Hem. Je zit als het ware op elkaars schoot en er is niemand anders om naar te kijken of om mee te praten. Enkel Jezus en jezelf.

Wat jezelf betreft: de eenzaamheid verplicht je naar jezelf te kijken, je binnenkant, je zonnige maar ook je duistere kantjes: je verslavingen, je zonden of je neigingen daartoe, enz...

Wat Jezus betreft: die kijkt met je mee. Meer: Hij doet je kijken. Hij leert je in confrontatie te gaan met je binnenkant. Hij laat je daarbij niet alleen, maar Hij doet dat samen met jou. En de mogelijke pijn die je daarbij voelt vervult Hij met zijn barmhartigheid, wachtend tot jij je hart geeft aan Hem opdat Hij in zekere zin kan intreden in je de duisternis om deze langzaam maar zeker om te buigen naar Gods licht.

Je kan zeggen: moet ik daarvoor nu naar een abdij... Deze stilte en eenzaamheid ingaan kan ik toch ook thuis... Ja tuurlijk, dat kan je zeker thuis. Zalig zij, zou ik zeggen, die daarvoor met regelmaat de tijd kunnen maken en de discipline kunnen opbrengen om niet weg te lopen van een welbepaalde stilte-tijd. Toch hoor je van vele mensen dat ze verlangen naar een dergelijke tijd, maar de agenda of de drukte van het leven laten dat niet toe. Daarom denk ik dat het goed is om af en toe echt enkele dagen jezelf de tijd te gunnen om naar een plaats te gaan waar je werkelijk de stilte en de eenzaamheid kan ingaan. En doorgaans zijn abdijen of kloosters daarvoor zeer gezegende plaatsen. Ze zijn als religieuze haarden in onze samenleving waar we onze ziel aan mogen komen warmen.

Jammer genoeg zijn de gastenverblijven in heel wat abdijen en kloosters gesloten in deze corona-tijden. Mogen we hopen dat ook zij snel hun poorten en deuren weer mogen openen, opdat zij hun stilte opnieuw kunnen delen met hen die er dorst naar hebben.

kris

Reacties

  1. - De Hebreeënbrief gaat naar zijn einde. Het mooiste dat we kunnen doen, is onszelf aanbieden aan God, elke dag opnieuw: Heer, hier ben ik. En daarbij mekaar helpen, ten dienste staan van mens en samenleving. Dan zal geen enkele werkgever, directeur of overste over ons te klagen hebben.
    - En vakantie? De beste vakantie is eigenlijk rust vinden in je werk. De boertjes vroeger zorgden zon- en weekdag voor hun beestjes en daarin lag hun rust, ook al gingen zij nooit op vakantie. Onze zusters vinden rust in het zorgen voor kinderen. Als die kinderen rust vinden en een thuis, komen onze zusters ook tot rust. De leerlingen van Jezus kregen een vakantiedag, maar die leek in het water te vallen, omdat de mensen Jezus nodig hadden. Maar eigenlijk viel die vakantiedag niet in het water, want in Jezus' onderricht aan het volk, vonden ook de leerlingen hun rust.
    Is dat een pleidooi om de vakantiedagen af te schaffen? Zeker niet. Maar voor mij is de beste vakantie rust vinden in de rust die ik met Gods woord en bijstand mag geven aan de mensen. Als zij iets van God mogen ontdekken, dan word ook ik gesteund in mijn geloof en daar vind ik rust.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Daniël. Dat heb je zo mooi, en naar mijn aanvoelen zeer juist, verwoord.
      In het 'goede doen' vindt men innerlijke rust, en tevens kracht. Zeker zo.
      Jezelf daarin goed in 't oog houden is ook belangrijk denk ik daarbij. Zelfzorg, maar niet in de egoïstische betekenis van het woord. Zien dat je niet over je schreef gaat.
      Maar engagement leidt zeer zeker tot diepe innerlijke rust en tevredenheid; absoluut.

      Verwijderen
  2. Ik ben zelf ook boerin , en ik kan beamen wat Daniel schrijft.
    We gaan nooit op vakantie. Leven en werken elke dag in Gods schepping.
    En dat is heerlijk !! en soms zijn ook wij eens moe, maar God geeft ons dan zijn vreugde en kracht, zijn rust in ons hart. Wat moet een mens meer hebben.....
    En nu ga ik de koeien melken...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. goed idee, wij starten ook met een vakantieboerderij

      Verwijderen
    2. Hilde, heel af en toe plaats je hier iets. Ik lees het telkens opnieuw graag. Uit het leven gegrepen, met je beiden voeten verankerd in de aarde, met een gezond 'boerenverstand'.
      Als ik 'Van Woord naar leven' schrijf, denk ik dikwijls aan je, wat me motiveert het evangelie in het dagelijks leven aanwezig te brengen doorheen mijn woordje.
      Dankbaar.

      Verwijderen
  3. Om mij heen zie ik mensen omvallen door overspannenheid en burnout. Velen begonnen hun vak met passie en liefde en nu is het een gevangenis geworden, waarbinnen ze een roofbouwer zijn van hun eigen. Prachtig zoals Hilde haar vak leeft. Hoe iemand zijn rust ook inbouwt, het is de genade, denk ik, om de rust die op jou wacht te zíen en er "ja" tegen zeggen. Maar ja, zal de overspannen vriend vragen, "hoé kan ik de rust herkennen die mij gegeven is?" De overspannenheid ís misschien wel de nood die dwingt om naar dat antwoord te zoeken. Het is het lijden als genade mogen gebruiken in de weg naar genezing. En ik? Ik blijf graag bij hem in de buurt, tijdens zijn zoektocht.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. 'De overspannenheid ís misschien wel de nood die dwingt om naar dat antwoord te zoeken', zo schrijf je Rik. Ik denk dat dit een waarheid is als een koe, om in het boerderij-jargon te blijven ;-) . Stress en overspannigheid zou ons in een spiegel moeten doen kijken, liefst met de Heer aan onze zijde, zodat het een bron van genade kan worden naar 'rust in Hem' en dus ook 'rust in ons leven'.
      Dank je.

      Verwijderen
  4. Wat doet dat mijn en ons aller hartje deugd ...jullie aanmoedigende woorden en zo eerlijk écht uit 't dagelijks leven gegrepen zoals van Hilde !
    In deze toch angstvallige "Pandemie "tijd ,waar 't dagelijks leven een héél andere wending neemt ...kom ik in mijn eigen "huzekotje "tot rust in de stilte (83 j ,weduwe en groot kroost !)
    Mijn woning deel ik met Jezus zelf ! Omdat ik met mijn hart en ziel door die stilte mij veilig vindt in Zijn Aanwezigheid !Mijn gebeden richten zich ook voor vélen !
    Dàt belet ook niet om geplaagd te worden door piekeren en schuldgevoelens ook !

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mooi hoe je dat beleeft Jacqueline. In de stilte bidden voor Kerk en wereld is een diepe vorm van naastenliefde.
      Ik hoop, wens en bid dat je in je 'piekeren' en 'schuldgevoelens' ook innerlijke rust mag vinden, geworteld in de Heer.

      Verwijderen
    2. Beste Jacqueline, Over piekeren en schuldgevoelens. Bijzonder heilzaam om de onrust die hieronder op te lossen, vind ik het bidden van de droevige geheimen. En je daarbij de vraag te stellen: "in mijn beleving van schuldgevoelens en gepieker: hoe zie ik mezelf in de rol van Jezus? En daarna: hoe zie ik mezelf in de rol van de "beul"?" En die vragen te stellen bij elk geheim. Soms zal juist 1 droevig geheim heel sprekend passen bij de staat waarin je je bevindt. Dat vind ik een prachtige ervaring, die bijzonder troostend kan werken. God is met je. Fijne dag allemaal.

      Verwijderen
  5. het lijkt of de nu al bijna een jaar durende pandemie naast verdriet ook rust brengt. alsof een voorheen steeds harder voortrazende trein hortend en stotend tot stilstand aan het komen is. ik leef agv ernstige invaliditeit al jaren in een soort van 'lock down', maar ik merk het aan de mensen om me heen die ik (nog) zie. alsof er meer tijd is, meer aandacht, meer stilte. covid19 als 'een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten..'

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Stefan, vanuit je invalide-zijn schrijf je altijd vanuit een heel welbepaalde hoek. Altijd fris en oproepend. Jouw gave.
      Dank ook om je mooie 'gedichten' die je soms met ons deelt, waarin je beslist iets toont van je binnenkant.

      Verwijderen
  6. Dank aan iedereen voor deze prachtige woorden die doen leven.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten